Αρκάδι μου περήφανο, μπαρουτοκαπνισμένο,
για σέν’ αξίζει ώστε να ζω παινέματα να φαίνω.
Οφέτος εορτάζομεν ενάμισυ αιώνα
από ντα τότες ‘πού ‘δωκες σκληρό διπλόν αγώνα.
Αγώνα για τη Λεφτεριά και την Ορθοδοξία
κι ούλα τα παλικάρια σου γενήκανε θυσία.
Σα σήμερο μια θλιβερή του Φθινοπώρου μέρα
τινάχτηκα ν-τόσα κορμιά ηρώων στον αέρα.
Κορμιά που με τση Λεφτεριάς τον πόθο ζυμωμένα
εκείνες τσ’ ώρες μοιάζανε μ’ ατσάλια πυρωμένα.
Και μόλις μέσα μπήκανε στη μπαρουταποθήκη
άψεν η φλόγα ‘που ‘φταξε σ’ ούλης τση Γης τα μήκη.
Ήτονε φλόγα Λεφτεριάς που ο χρόνος δε ν-τη σβήνει.
κι αφτούμενη στον άπαντα αιώνα θ’ απομείνει.
Τ’ Αρκάδι φάρος Λεφτεριάς και πίστης μετερίζι
για πάντα η φλόγα π’ άναψε το γ-κόσμο θα φωτίζει.
Κι όποιοι λαοί φωτίζουνται με τ’ Αρκαδιού τη φλόγα
είναι σα να βυζάχνουνε τση Λεφτεριάς τη ρόγα.
Στη μια γωνιά το θυμιατό, στην άλλη το τουφέκι
τ’ Αρκάδι φάρος Λεφτεριάς κι Ορθοδοξίας στέκει.
Κι αν σμίξεις σ’ ένα θυμιατό μπαρούτι με λιβάνι
άγια φλόγα τ’ Αρκαδιού και μυρωδιά θα βγάνει.
Νοέμβρης 2016
Γιώργης Λέκκας
ΔΑΦΝΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
