Βρισκόμαστε και σήμερα σε ένα σημείο καμπής της Ιστορίας. Πανίσχυρες δυνάμεις φασισμού και τυραννίας εξουσιάζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων, τους μετατρέπουν σε αριθμούς και τους εκμηδενίζουν, απομυζούν τις μικρές χώρες (όπως η πατρίδα μας), εκμεταλλεύονται τους λαούς, όχι μόνο των μικρών και αδύναμων χωρών, αλλά ακόμη και των δικών τους χωρών – όλοι οι άνθρωποι για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες είναι ό,τι ήταν και για τις παλιές αυτοκρατορίες: έντομα, σκλάβοι, αντικείμενα για εκμετάλλευση.
Άρα, η επέτειος του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν είναι απλά μια υπερήφανη ανάμνηση, αλλά ένα κάλεσμα για νέους αγώνες, για πολλά σημερινά ΟΧΙ, για να γίνουμε ξανά περήφανοι ως πρόσωπα και ως λαός, ώστε να μπορούμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια, χωρίς τύψεις ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας απέναντί τους.
Αυτός ο φασισμός και η τυραννία όμως έρχεται μεταμφιεσμένη σε «δημοκρατία». Η ίδια μιλάει για «κίνδυνο του φασισμού» υποκριτικά, για να στρέψει την προσοχή μας μακριά από τον εαυτό της. Όμως ο ιστορικός φασισμός και ο ναζισμός (εχθρός μας φυσικά!) είναι φανερός, ξεκάθαρος, και μπορείς να τον αποφύγεις. Ο πραγματικά επικίνδυνος είναι ο κρυφός φασισμός της «ολιγαρχικής δημοκρατίας» (Π. Αναστασιάδης), πρώτον γιατί έρχεται μεταμφιεσμένος σε δημοκρατία και δεύτερον γιατί έχει ήδη καταλάβει την εξουσία! Αλλά δεν αρκείται στο να εξουσιάζει τα κράτη και τις οικονομίες τους, επιθυμεί πλέον να εξουσιάσει και τη ζωή μας.
Οι κυβερνήσεις δίνουν «γην και ύδωρ» σε πολυεθνικές, για να στήσουν παντού ανεμογεννήτριες, για δικό τους πλουτισμό. Οι τράπεζες ελέγχουν την οικονομική δραστηριότητα κάθε επιχειρηματία, ενώ ακόμη και κάποια από τα περίφημα «επιδόματα» (οι ελεημοσύνες της κυβέρνησης) απαιτείται να λαμβάνονται μέσω τραπεζικής κάρτας. Οι σύγχρονοι τοκογλύφοι αρπάζουν τα σπίτια μας, αφού είχαμε ξεγελαστεί και είχαμε πάρει δάνειο για να τα αποκτήσουμε.
Τα παιδιά μας αφήνονται ανυπεράσπιστα σε μια κουλτούρα της βίας και των εξαρτήσεων και διαπαιδαγωγούνται από πολύ μικρή ηλικία χωρίς Χριστό, χωρίς ρίζες, χωρίς εθνική και ιστορική συνείδηση, αλλά με «εκπαιδευτικά προγράμματα» που τους μαθαίνουν ότι τα αγοράκια και τα κοριτσάκια μπορεί να μην είναι αυτό που φαίνεται, αλλά το αντίστροφο – ή να μην είναι ούτε αγοράκια ούτε κοριτσάκια, αλλά κάτι τρίτο, ενδιάμεσο ή ουδέτερο!
Σε αυτή την κατάσταση αρκετοί αποφασίσαμε να πούμε ΟΧΙ. Και, παρότι φαίνεται να έχει χαθεί κάθε ελπίδα, κάναμε το σταυρό μας και αναλάβαμε και πολιτικό αγώνα. Με την Παναγία στο πλευρό μας, τον άγιο Γεράσιμο Ρεθύμνης και τους Τέσσερις Μάρτυρες (200 χρόνια φέτος) και όλους εκείνους που θυμούνται ποιοι είμαστε και ποια η πατρίδα μας. Αυτό το ΟΧΙ και ένα κάλεσμα να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, καταθέτω αντί στεφάνου στο ηρώο των προγόνων μας, των ένδοξων πολεμιστών του 1940-41 και κάθε αγώνα του λαού μας.
https://nikh.gr
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
