Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου, 22 του Μάρτη, γιορτάσαμε στο Σπίτι του Πολιτισμού, την έλευση του δεύτερου πνευματικού παιδιού του συγγραφέα Ντάφου Βάιου, ενός όμορφου παιδικού παραμυθιού με το όνομα «Το μεγάλο Εμείς».
Ο Βάιος μου έκανε την τιμή να με επιλέξει ως έναν από τους εισηγητές της εκδήλωσης, στην οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να παραβρεθώ για να μοιραστώ τη χαρά του. Σοβαρός λόγος με ανάγκασε να είμαι κοντά στην πατρική μου οικογένεια στην Αθήνα. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να καλύψω το κενό που άθελα μου δημιούργησα, είναι να καταθέσω κάποιες από τις σκέψεις που δεν κατάφερα να μοιραστώ με το Βάιο και όλους τους φίλους που ήρθαν για να γνωρίσουν τον ίδιο και το τελευταίο του πόνημα.
Τα τελευταία χρόνια, η πραγματικότητα των περισσοτέρων από εμάς έχει γεμίσει με σοβαρούς λόγους υγείας, ανέχειας, συσσωρευμένου θυμού, κούρασης και απογοήτευσης που αντανακλούν σε όλη την οικογένεια. Για αυτό, δημιουργοί σαν τον Βάιο, που επιλέγουν να εκφράζονται με παραμύθια και να απευθύνονται στο ομορφότερο κομμάτι της κοινωνίας μας, στα παιδιά μας, αποκτούν ειδική βαρύτητα και αξία.
Φοβάμαι, πως δεν έχουμε πλέον πολλά πράγματα να κληροδοτήσουμε στα μικρά μας. Ακόμα και αυτόν τον πανέμορφο τόπο που ζούμε και που –μην ξεχνάμε- τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, τον ξοδεύουμε, τον καταστρέφουμε, τον ρυπαίνουμε. Το να θωρακίσουμε τα παιδιά μας με αξίες όπως η φιλία, η αγάπη, η οικολογία, ο σεβασμός στο διαφορετικό, η αλληλεγγύη, η δύναμη του «εμείς» απέναντι στο «εγώ», αποτελεί σήμερα περισσότερο από ποτέ επιτακτική ανάγκη, αν θέλουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε έναν καλύτερο κόσμο. «Το μεγάλο Εμείς» του Βάιου είναι γεμάτο μηνύματα και συμβολισμούς που διεγείρουν τη φαντασία και διδάσκουν.
Καθημερινά έρχομαι σε επαφή με παιδιά που αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις είτε λόγω προβλημάτων υγείας των ίδιων, είτε λόγω προβλημάτων στο σπίτι τους (οικονομική ανέχεια, διαζύγια, προβλήματα υγείας συγγενών κ.α.). Ο βασικός μηχανισμός αντίληψης της πραγματικότητας στην τρυφερή παιδική ηλικία είναι η φαντασία. Στόχος μας πρέπει να είναι να καταφέρουμε από τη μια να τη διεγείρουμε δημιουργικά και από την άλλη να επικοινωνήσουμε μέσα από τη φαντασία με τα παιδιά.
Τι εννοώ να διεγείρουμε δημιουργικά τη φαντασία των παιδιών; Εννοώ να κλείσουμε την τηλεόραση και να τους δώσουμε αφορμές για παιχνίδι. Να κλείσουμε τα tablets και τα video games και να ανοίξουμε και πάλι τα βιβλία με τα διηγήματα και τα παραμύθια. Να εξιστορούμε περιπέτειες και παραμύθια στα παιδιά βοηθώντας τα να ανακαλύψουν τα βιβλία.
Τι εννοώ να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μέσα από τη φαντασία τους; Εννοώ να τους περνάμε τα μηνύματα ώστε να τα κατανοούν χωρίς να προσπαθούμε να τα επιβάλουμε. Το παιδί θα αντιδράσει όταν του φωνάξεις «μην πετάς τη σακούλα γιατί είναι σκουπίδι». Όταν όμως του θυμίσεις την πολιτεία της πλαστικής σακούλας ή τον τρόπο που αρρώστησε στο παραμύθι η μαμά καβουρίνα, τότε το παιδί θα καταλάβει. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε.
Ο Βάιος, σε πρόσφατη κουβέντα που είχαμε, μου εκμυστηρεύτηκε ότι αισθάνεται παιδί, ότι λατρεύει τα παραμύθια, έχει διαβάσει ό,τι παραμύθι υπάρχει και λατρεύει το να γράφει παραμύθια. Νομίζω ότι έχουμε τον τέλειο συνδυασμό: ένα “μεγάλο παιδί” που γράφει ωραία παραμύθια, μεστά σε μηνύματα.
Εύχομαι καλό ταξίδι στο μικρό καβουράκι, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου «Το μεγάλο-Εμείς» και στο Βάιο Ντάφο να μείνει για πάντα ένα παιδί που θα γράφει όμορφα παραμύθια για παιδιά και μεγάλους.
Βαράκης Νίκος
Πατέρας δίδυμων υπέροχων μπελάδων και παιδίατρος
