Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν λένε κι αρχίζουν άλλα καλύτερα και ωραιότερα. Στη φάση που είμαι δεν έχω λόγο να μην αποδεχτώ κάτι τέτοιο. Άλλωστε η ζωή είναι ένας φαύλος κύκλος, με ωραίες αλλά και άσχημες στιγμές. Αλλά το κυριότερο, στιγμές. Κάτι τέτοιο χαρακτηρίζει και τα φοιτητικά μου χρόνια. Χρόνια γεμάτα στιγμές χαράς, λύπης, γέλιου, άγχους, ξεγνοιασιάς, ατέλειωτης κρεπάλης, χορού, μουσικής, δυνατής φιλίας και πολλών εμπειριών. Και τώρα μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια, όλα αυτά θα αποτελέσουν παρελθόν και θα μείνουν αλώβητα στον χρόνο σαν μια πολύ ιδιαίτερη και γλυκιά ανάμνηση. Αυτά σκεφτόμουν πέρυσι αποχαιρετώντας την φοιτητική μου ζωή στο Ρέθυμνο της Κρήτης…
Σεπτέμβριος 2010. Πρώτες μέρες στο Ρέθυμνο. Σε μια πόλη που νιώθεις ξένος μεταξύ ξένων. Η πρώτη εντύπωση άσχημη και άκρως αρνητική. Δεν υπήρχε ενθουσιασμός και κάτι διαφορετικό που να αλλάξει την διάθεσή σου προς το καλύτερο. Άγχος να βρεις το κατάλληλο σπίτι, άγχος και περιέργεια για το τι θα αντικρίσεις στη σχολή που επέλεξες και πάντα το γνωστό και μη εξαιρετέο παράπονο: Γιατί όχι Θεσσαλονίκη… Ο καιρός σιγά σιγά κυλάει ήρεμα και αδιάφορα, μέχρι που έρχονται οι πρώτες φιλίες και οι πρώτες ατέλειωτες γνωριμίες με συμφοιτητές στο προαύλιο του πανεπιστημίου.
Αμέσως μετά ακολουθούν έξοδοι γνωρίζοντας καλύτερα την ομορφιά της πόλης που θα περνούσα τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής μου. Ατέλειωτες βόλτες στα αμέτρητα και γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης, όμορφες και ανέμελες στιγμές με την παρέα και με φόντο πάντα, τον ήλιο και το βαθύ γαλάζιο του κρητικού πελάγους. Τι να θυμηθώ από τα πρώτα χρόνια στο Ρέθυμνο; Ατέλειωτες ώρες γέλιου με φίλους στα φοιτητικά μας σπίτια (ξέρετε εκεί που πηγαίνεις και καλά για μία ώρα και σε βρίσκει το ξημέρωμα με μία τράπουλα στο χέρι και με την καλύτερη παρέα για συντροφιά), τσάρκες στα ρακάδικα και στα στενά της παλιάς πόλης, εκεί που χάνεται η λογική και το συναίσθημα παίρνει την πιο τρυφερή μορφή του. Έπειτα οι αποδράσεις σε κοντινές παραλίες και μέρη της Κρήτης που μέχρι τότε μόνο σε εικόνες περιοδικών και σε ντοκιμαντέρ τα έβλεπες. Κνωσός, Φαιστός, Χανιά, Ελούντα, Σπιναλόγκα, Ελαφονήσι, κ.α. Εκεί που τα μάτια χάνονται στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και η ομορφιά της φύσης οργιάζει.
Ένα 1ο και 2ο έτος, γεμάτα βόλτες, ξενύχτια, χορούς, μουσικές, ανταλλαγές απόψεων, όνειρα, έρωτες και εμπειρίες αξέχαστες. Για μάθημα ούτε λόγος. Πήγαινες στη σχολή σου σαν τουρίστας διαβάζοντας μόνο τα μαθήματα που σου αρέσουν από τον τίτλο. Αυτό που δεν ξεχνιέται με τίποτα φυσικά, είναι οι πολύωρες συζητήσεις ”επιπέδου” μεταξύ συμφοιτητών στο κυλικείο της σχολής. Ξαφνικά όμως, ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει ήδη τα μισά φοιτητικά σου χρόνια και βρίσκεσαι μόλις στο 3ο έτος. Τότε οι βόλτες στη σχολή και οι επισκέψεις στην βιβλιοθήκη αυξάνονται και πληθύνονται. Τα μαθήματα με κάποιο τρόπο γίνονται πιο ενδιαφέροντα και ελκυστικά. Το ίδιο όμως ενδιαφέροντα και ελκυστικά είναι και τα πράγματα που συνεχίζεις να κάνεις όλο αυτό το διάστημα στο Ρέθυμνο.
Ιούνιος 2014. Τελευταία μαθήματα, τελευταίες εξορμήσεις με την παρέα στο μέρος όπου έζησες, γέλασες, έκλαψες, χάρηκες, πόνεσες, έζησες άγχη, έρωτες, στιγμές μοναξιάς, στιγμές αγάπης. Έφτασε ο καιρός που τα φοιτητικά σου χρόνια σε λίγο καιρό θα αποτελούν παρελθόν. Τώρα νομίζω, καταλαβαίνω όλους αυτούς, γνωστούς, συγγενείς και φίλους, που κάποτε μου έλεγαν: ”Να χαρείς όσο μπορείς τα φοιτητικά σου χρόνια γιατί δεν θα ξαναέρθουν ποτέ”. Το ποτέ είναι μεγάλη κουβέντα αλλά θεωρώ πως τα φοιτητικά χρόνια όντως είναι τα πιο ανέμελα και όμορφα χρόνια της ζωής μας. Εδώ και 1 χρόνο λοιπόν, το Ρέθυμνο των 4 φοιτητικών μου χρόνων αποτελεί μια σπουδαία και όμορφη ανάμνηση. Ανάμνηση των πιο αισιόδοξων, ανέμελων , χαρούμενων αλλά και δύσκολων χρόνων. Χρόνων εφοδιασμένους από φιλίες, εμπειρίες σκέψεις, όνειρα και το σημαντικότερο διαμόρφωση προσωπικότητας και χαρακτήρα. Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα. Γέλιο και δάκρυ ταυτόχρονα. Κι όλα αυτά εδώ, κοντά στην θάλασσα και τον ήλιο. Στο όμορφο νησί της Κρήτης που χα την τύχη και την τιμή να σπουδάζω…
