Ένα Αυγουστιάτικο απόβραδο, βρέθηκα σ’ ένα χωριό της Κρήτης, το Γερακάρι κι αυτό το χωριό, δεν είναι όποιο – όποιο, είναι ένα από τα χωριά του Κέντρους που πλήρωσαν με εκατόμβες αμάχων τη ναζιστική θηριωδία, γιατί από τα μέρη τους πέρασαν οι ηρωικοί κρητικοί απαγωγείς το στρατηγό τους Κράιπε.
του Κώστα Σπυρόπουλου
Είχα ακούσει βέβαια για τις ομαδικές εκτελέσεις και το κάψιμο των χωριών, δεν είχα φανταστεί όμως ότι ήταν τόσο το μίσος, τόση η εκδικητική μανία των …Ναζίδων για την απαγωγή του στρατηγού τους που βάλθηκαν να μην αφήσουν κανένα ζωντανό και τίποτε όρθιο.
Έμεινα κατάπληκτος απ’ όσα άκουσα εκείνο το βράδυ σε μια άριστα οργανωμένη εκδήλωση, από σπουδαίους πράγματι ομιλητές, για την τραγωδία των χωριών του βουνού Κέντρους, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια. Και δυστυχώς δεν ήταν μόνο τα παραπάνω χωριά που πλήρωσαν με αίμα, με πόνο, με καταστροφές τη ναζιστική κτηνωδία, πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο και οι κάτοικοι των Καλαβρύτων, της Βιάννου, της Καλής Συκιάς, των Ανωγείων, της Λοχριάς, του Διστόμου, της Παραμυθιάς και τόσων άλλων χωριών και πόλεων της πατρίδας μας.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχομε καμιά όρεξη να ασχοληθούμε με τους γερμανούς και τα κατορθώματά τους. Δε μας αφήνουν όμως κάποιοι της ίδιας καταγωγής και των ίδιων αρχών και αξιών. Μας προκαλούν, μας εξοργίζουν, μας τσιγκλάνε. Κι έχουν μπροστάρη κάποιον κύριο που όλα στη συμπεριφορά τον δείχνουν ότι έχει βάλλει σκοπό της ζωής του, όχι να κάψει τα ελληνικά χωριά όπως έκαναν οι πατεράδες του στα χωριά του Κέντρους, αλλά να τα ρημάξει και έχοντας πρόθυμους συμμάχους, βρίσκεται πολύ κοντά στο στόχο, στην ερήμωση δηλαδή της ελληνικής υπαίθρου.
Αυτό το στόχο δε θα μπορούσε να τον πετύχει, αν έλειπαν οι γνωστές εγγενείς αδυναμίες, άγνωστες στη διάρκεια του μεγάλου πολέμου. Σ’ αυτόν τον πόλεμο, οι Έλληνες πέτυχαν μεγάλες νίκες με πρώτη τη νίκη στη μάχη της Κρήτης, που έμειναν στην Ιστορία, όχι μόνο για το θάρρος, την ανδρεία, την αυτοθυσία, την παλικαριά του Κρητικού λαού, αλλά και την έκβαση του πολέμου, αφού στην Κρήτη θάφτηκαν τα όνειρα του παρανοϊκού Χίτλερ και των συντρόφων του, για κατάκτηση, για υποδούλωση του κόσμου ή έστω, ενός μεγάλου μέρους του.
Είπαμε και στα προηγούμενα ότι δεν έχουμε όρεξη να ασχοληθούμε με τις ψυχοφθόρες λεπτομέρειες εκείνου του πολέμου. Αλλάξαμε όμως γνώμη, όταν διαβάσαμε σε μια σοβαρή Ελληνική εφημερίδα, συνέντευξη ενός Γερμανού που σοβαρά-σοβαρά μας είπε ότι οι πράξεις των Γερμανών για μαζικές εκτελέσεις αμάχων κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ηθικά ήταν λάθος, όμως, καλύπτονταν από τους νόμους!
Να λοιπόν που ένας συνεντευξιαζόμενος Γερμανός ομολόγησε ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι οι νόμοι της πατρίδας του, επέτρεπαν ή θεωρούσαν νόμιμες τις ομαδικές εκτελέσεις ανδρών και γυναικών, παιδιών ακόμα και νηπίων. Θεωρούσαν νόμιμες αρπαγές και καταστροφές ξένων περιουσιών. Θεωρούσαν νόμιμο το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Τα «επιστημονικά» δήθεν πειράματα. Θεωρούσαν νόμιμη τη λειτουργία των Νταχάου και του Άουσβιτς, όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι κάθε ηλικίας. Θεωρούσαν νόμιμο το ξετίναγμα των Ελληνικών Τραπεζών και την αρπαγή του αρχαιολογικού πλούτου της χώρας μας.
Όμως ο λαλίστατος Γερμανός στον οποίο αναφερόμαστε, δε σταματάει να λοιδορεί, να χλευάζει, να ειρωνεύεται τους Έλληνες και των πολιτικών μη εξαιρουμένων. Δεν κουράζεται να μας προκαλεί με δηλώσεις σαν αυτή: Δε χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα, η Ελλάδα χρωστάει στη Γερμανία! Αυτά και άλλα τέτοια υποστηρίζει το δεξί χέρι του γνωστού μας κ. Σόιμπλε, προσπαθώντας να κουκουλώσει τα εγκλήματα, τα κακουργήματα, τις αρπαχτές των πατεράδων και των παππούδων του. Όποιος υποστηρίξει ότι κάτω από αυτή τη γελοία δήλωση κρύβεται ένας θρασύς, ένας προκλητικός, ένας ψεύτης, ένας παραμυθατζής, δεν κάνει λάθος!
Σε κάθε περίπτωση, η εχθρότητα, η εμπάθεια, η καταστροφική μανία των Γερμανών εναντίον μας, δεν τελειώνει με τη λήξη του πολέμου, έφτασε ως τις μέρες μας και κατάπληκτοι παρακολουθούμε τις μελετημένες ενέργειές τους να μας καταστρέψουν, να μας αφανίσουν, επιβάλλοντας σκληρά, αναποτελεσματικά οικονομικά μέτρα στο πλαίσιο των δολοφονικών μνημονίων με τις ευλογίες φυσικά γνωστών βαστάζων, στη λεγόμενη ακόμα Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προσπαθούν δηλαδή οι άξιοι διάδοχοι του Χίτλερ να πετύχουν ό,τι δεν πέτυχε ο ίδιος με τα όπλα. Επιβάλλονται όπως είπαμε , σκληρά, εξοντωτικά οικονομικά μέτρα και το ερώτημα είναι θα πετύχουν το σκοπό τους αυτοί που θέλουν την Ελλάδα, αλλά δε θέλουν τους Έλληνες; Ελπίζουμε πως όχι. Ελπίζουμε πως πράγματι, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ελπίζουμε ακόμη πως αυτοί που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα, θα ομονοήσουν και θα εργαστούν από κοινού για το Εθνικό Συμφέρον παραιτούμενοι προσωπικών φιλοδοξιών και του Εθνοκτόνου κομματικού συμφέροντος. Αν με ρωτήσετε αν είμαι αισιόδοξος , θα απαντήσω όχι. Δεν ξέρω εσείς.
