Τα κάλαντα (αρχαίο έθιμο σχετικό με την αρχή του χρόνου), κάλαντρα στην κρητική διάλεκτο, είναι τραγούδια που, με αφορμή το θρησκευτικό περιεχόμενο της εορτής, ζητουν φιλοδωρήματα για τους τραγουδιστές, τους καλαντράδες.
Η βάση των παραδοσιακών καλάντων σε όλη την Ελλάδα είναι κοινή: αφού λένε για την εορτή, περνάνε στα παινέματα (επαίνους) για το νοικοκύρη, την «κερά», το γιο και τη θυγατέρα, με στίχους που είναι ένας ποταμός από εικόνες εκπληκτικής ομορφιάς, γεμάτες όμορφες κοπελιές, ξομπλιαστές, υφαντά, γραμματικούς με χρυσά κοντύλια (μολύβια), σπαθιά και ευαγγέλια κ.λ.π. (που τα σημερινά παιδιά της πολυκατοικίας και της τηλεόρασης, χωρίς να φταίνε βέβαια τα ίδια, μάλλον δεν θα τα καταλάβαιναν καν) και καταλήγουν στα δοσίματα:
γ-ή απάκι γ-ή λουκάνικο γ-ή από λαγού κομμάτι,
γ-ή από τη μαύρη όρνιθα κιανένα-ν-αβγουλάκι,
κι αν είν’ κι απού τη γαλανή (άσπρη) ας είν’ και ζευγαράκι (δύο αβγά)
Κι απού το λαδοπίθαρο κιαμια οκά λαδάκι,
κι αν είν’ και περισσότερο, κρατούμε μεις τ’ ασκάκι (να το βάλουμε)…
Όχι εφετζίδικα δώρα, όχι εμπορεύματα, αλλά είδη πρώτης ανάγκης!
Κάλαντα λέμε την παραμονή τω Χριστουγέννω, την παραμονή τ’ άη Βασιλειού και την παραμονή τ’ Αγιασμού. Ειδικά κάλαντα υπήρχαν και για το Σαββάτο του Λαζάρου, καθώς και για την πρώτη του Μάρτη (αρχαία πρωτοχρονιά), αλλά σπάνια τα συναντούσες στην Κρήτη ήδη από αρκετά χρόνια.
[Πανέμορφα κρητικά κάλαντα βλ. στο βιβλίο του Σταμάτη Αποστολάκη Ριζίτικα – Τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης, εκδ. Γνώσεις 1995. Επίσης ηχογράφηση στο δίσκο του Κ. Μουντάκη «Έτσι Τραγουδάει η Κρήτη, νο 1» με συμμετοχή της Καίτης Ρουκουνάκη και σε ειδικό δίσκο της Δόμνας Σαμίου με κάλαντα από όλη την Ελλάδα.]
