Ό,τι κι αν λένε οι υπέρμαχοι της γιόγκα στο δυτικό κόσμο, η γιόγκα δεν είναι γυμναστική, ούτε μέθοδος χαλάρωσης ή επιδίωξης «ψυχοσωματικής υγείας και ισορροπίας», αλλά μια θρησκευτική τεχνική, με την οποία οι πιστοί του ινδουισμού (της αρχαίας θρησκείας της Ινδίας) προσπαθούν να αποκοπούν από τον κόσμο και να ενωθούν με τους θεούς τους, που είναι ειδωλολατρικές θεότητες.
Ο ινδουιστής, ασκώντας τη γιόγκα, μένει ακίνητος και αποσύρει το νου του από τον εξωτερικό κόσμο, για να διακόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο, επειδή ο ινδουισμός διδάσκει ότι ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, που πρέπει να την αρνηθούμε, για να μη γεννιόμαστε ξανά και ξανά μέσα σ’ αυτήν. Κάθε στάση γιόγκα συνδέεται με συγκεκριμένες ινδουιστικές θεότητες, γι’ αυτό δεν υπάρχει γιόγκα που να είναι «άσχετη με τη θρησκεία».
Επίσης, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα προφέρει μια ινδουιστική φράση (ένα «μάντρα»), που δεν είναι απλώς ένας ήχος, αλλά το όνομα μίας ή περισσότερων ινδουιστικών θεοτήτων. Το πασίγνωστο μάντρα ομ, π.χ., εμπεριέχει το όνομα του «θεού» Κρίσνα ή, κατά άλλη ερμηνεία (πάλι ινδουιστική), τα ονόματα των τριών κυριότερων ινδουιστικών θεών, Μπράχμα, Βίσνου και Σίβα.
Συνεπώς, ο άνθρωπος που ασκεί τη γιόγκα πραγματοποιεί μια πράξη επίκλησης ειδωλολατρικών θεών, γι’ αυτό η γιόγκα δεν μπορεί να ασκείται ή να διδάσκεται από έναν χριστιανό, ούτε είναι κατάλληλη για τα παιδιά μας, που επιθυμούμε να τα συνδέσουμε με το Χριστό και την Παναγία και όχι με ψεύτικες θεότητες ή με τον μυθικό «ποταμό των υπάρξεων» (το Μπράχμαν), που, κατά τους ινδουιστές, είναι πάνω απ’ τους θεούς ή ταυτίζεται με ορισμένους θεούς και με το οποίο, όπως πιστεύουν οι ινδουιστές, αφομοιώνεται το τελειοποιημένο πνεύμα και χάνεται όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.
Φυσικά, το να καθίσουμε ακίνητοι και να χαλαρώσουμε σταματώντας κάθε σκέψη, δεν είναι θρησκευτική πράξη. Ούτε γιόγκα όμως είναι αυτό. Η γιόγκα είναι κάτι συγκεκριμένο, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και σκοπούς.
Ανάλογα ισχύουν για όλες τις μεθόδους διαλογισμού, που όλες προέρχονται από τις θρησκείες της Άπω Ανατολής και οι σκοποί τους δεν είναι η άθληση ή η ψυχοσωματική χαλάρωση, αλλά η θρησκευτική «τελειοποίηση» του ανθρώπου, ανάλογα με τις διδασκαλίες κάθε ασιατικού θρησκεύματος.
Η άθληση είναι κάτι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο. Μπορούμε να αθλούμαστε με διάφορους τρόπους, όπως το βάδισμα, το τζόκιν, το τρέξιμο, το μπάσκετ, ο χορός, η ορειβασία, η κολύμβηση και ένα σωρό αθλήματα, που αληθινά δεν έχουν θρησκευτική σημασία. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε γιόγκα, εφόσον η γιόγκα έχει άλλες προεκτάσεις, όπως εξηγήσαμε.
Μπορούμε να γαληνέψουμε την ψυχή μας και να χαλαρώσουμε ακούγοντας μουσική, διαβάζοντας ένα ευχάριστο βιβλίο, θαυμάζοντας ένα όμορφο φυσικό τοπίο (το ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα, μια ανθισμένη εξοχή, τη θέα από μια κορυφή ή ακόμη κι από μια ταράτσα), υιοθετώντας μια ευχάριστη ασχολία (χόμπι), π.χ. ζωγραφίζοντας, παίζοντας μουσική, γράφοντας ποιήματα, κάνοντας μια συλλογή κ.τ.λ., δηλαδή πράγματα που αληθινά δεν έχουν θρησκευτική σημασία. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε γιόγκα, εφόσον η γιόγκα είναι μια καθαρά θρησκευτική πρακτική.
Οι χριστιανοί έχουμε και άλλους τρόπους για ν’ αποκτήσουμε γαλήνη, αυτογνωσία και αρμονία ψυχής και σώματος: να διαβάσουμε με προσοχή, αγάπη και αφοσίωση τους Χαιρετισμούς ή την Παράκληση της Θεοτόκου, ν’ ανάψουμε το καντήλι στα εικονίσματα των αγίων μας και στις φωτογραφίες των κεκοιμημένων συγγενών ή φίλων μας, να θυμιάσουμε το σπίτι μας και ιδιαίτερα το εικονοστάσι του σπιτιού μας, να επισκεφτούμε ιερούς τόπους και προσκυνήματα (ναούς, μονές) της περιοχής μας ή και πιο μακρινών περιοχών, να συμμετέχουμε στον εσπερινό, στη θεία λειτουργία και τις άλλες ιερές τελετές της Εκκλησίας μας, κι ακόμη την προσευχή, την εξομολόγηση, τη νηστεία, τη θεία κοινωνία – όταν βέβαια όλα αυτά γίνονται με σωστό τρόπο και αφοσίωση, τουλάχιστον ίση με την αφοσίωση που δείχνουν στην εφαρμογή της γιόγκα οι πιστοί της.
Η πνευματική μας παράδοση, η Ορθοδοξία, είναι αρχαία, σοφή, δοκιμασμένη επί πολλές γενιές και προσφέρει στον άνθρωπο όχι μόνο γαλήνη, αυτογνωσία και ψυχοσωματική αρμονία, αλλά και κάτι άλλο, πολύ σημαντικότερο και μοναδικό: την ένωση με το Χριστό, την αγιότητα, που σημαίνει επίσης και σχέση αγάπης με το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα του κόσμου.
Ακόμη και στην εποχή μας, εποχή πνευματικής παρακμής και σύγχυσης, πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί εφαρμόζουν σωστά αυτή τη σπουδαία πνευματική κληρονομιά και απολαμβάνουν τους πολύτιμους καρπούς της, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγουν σε μεθόδους ασιατικής θρησκευτικής προέλευσης, όπως η γιόγκα ή ακόμη και το ρέικι, η βιπάσσανα κ.τ.λ., που δίνουν υποσχέσεις, αλλά δεν φέρνουν τον άνθρωπο κοντά στο Θεό – ή ακόμη και τον οδηγούν κοντά σε ειδωλολατρικούς «θεούς» ή πνεύματα ύποπτης προέλευσης.
Αν κάποιος θα ήθελε να μάθει περισσότερα, προτρέπουμε στην αναζήτηση των βιβλίων κάποιων ανθρώπων που θήτευσαν στις θρησκείες της Άπω Ανατολής, εξάσκησαν τη γιόγκα, αλλά στη συνέχεια την εγκατέλειψαν, διαπιστώνοντας την αληθινή φύση της, και έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί. Τέτοια βιβλία είναι:
π. Σεραφείμ Ρόουζ (πρώην βουδιστή), «Η Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος», εκδόσεις Μορφή-Εκδοθείτω. Αξίζει επίσης να διαβάσετε και τη βιογραφία του π. Σεραφείμ Ρόουζ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μυριόβιβλος.
Διονυσίου Φαρασιώτη (δηλ. του καθηγητή Φυσικής Αθανάσιου Ρακοβαλή, πρώην ινδουιστή), «Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος», εκδ. Παναγόπουλος.
Κλάους Κένεθ (πρώην βουδιστή και ινδουιστή), «Θεοί, είδωλα, γκουρού», εκδ. Εν πλω.
Δείτε επίσης το βιβλίο του π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου (που διακινδύνευσε τη ζωή του μελετώντας τέτοιες λατρείες) «Αποκρυφισμός, Γκουρουισμός, Νέα Εποχή».
Ένας πρώην γιόγκι μιλάει για τη γιόγκα
Ο σχολιαστής της Μπαγκαβάντ Γκιτά Σουάμι Πραμπουπάντα («σουάμι» = άγιος του ινδουισμού), διδάσκαλος της κίνησης «Χάρε Κρίσνα», γράφει: «Το ομ δεν είναι παρά η απρόσωπη απεικόνιση του Κυρίου [Κρίσνα] και περιέχεται στο μάχα-μάντρα Χάρε Κρίσνα»
(στο: Η Αυτού Θεία Χάρη Α. Τσ. Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα, Η Μπαγκαβάντ Γκιτά όπως είναι, Bhaktivedanta Book Trust 1980, σελ. 224 – από αυτή την έκδοση προέρχονται τα παραθέματα της Μπαγκαβάντ Γκιτά που θα ακολουθήσουν).
Ο Κλάους Κένεθ, πρώην γιόγκι που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία (θα μιλήσουμε γι’ αυτόν παρακάτω), γράφει: «Φυσικά, υπάρχει στον Ινδουισμό μια πληθώρα από μάντρα, τα οποία όλα συνδέονται με ινδουιστικές θεότητες. Δεν είναι τίποτε άλλο από κωδικοποιημένες ονομασίες θεών» (στο βιβλίο του Θεοί, είδωλα, γκουρού, εκδόσεις Εν πλω, 2012, σελ. 89).
Η Μπαγκαβάντ Γκιτά, το ιερό κείμενο της λατρείας του θεού Κρίσνα (ενσάρκωσης του Βίσνου, ενός από τους κυριότερους θεούς του ινδουισμού), διδάσκει τη γιόγκα ως τέλειο τρόπο ένωσης του ανθρώπου με τον Κρίσνα. Αυτά λέει ο Κρίσνα, «ο Κύριος όλων των γιόγκα» και «όλων των γιόγκι» (κεφ. 18, στ. 74-78):
«Μ’ αυτόν τον τρόπο, με τον έλεγχο του σώματος, του νου και των πράξεων, ο γιόγκι, θέτοντας τέλος στην υλική του ύπαρξη, φθάνει στην κατοικία Μου» (κεφ. 6, στ. 15).
«Ο αληθινός γιόγκι βλέπει Εμένα σε όλα τα όντα και όλα τα όντα σε Μένα. […] Ο γιόγκι, γνωρίζοντας ότι είμαι ένα και το αυτό με την Υπέρτατη Ψυχή, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά όλων των πλασμάτων, Με λατρεύει και ζει πάντα μέσα Μου» (στ. 27-31).
«Και απ’ όλους τους γιόγκι εκείνος που, με τέλεια πίστη, κατοικεί πάντα μέσα Μου και Με λατρεύει υπηρετώντας Με με αγάπη, αυτός είναι ο ανώτερος και ο πιο στενά συνδεδεμένος μαζί Μου» (στ. 47).
«Έτσι, έχοντας πραγματοποιήσει την εξάσκηση του γιόγκα και απαγγέλλοντας την ιερή συλλαβή ομ, που είναι ο υπέρτατος συνδυασμός γραμμάτων, εκείνος ο οποίος τη στιγμή του θανάτου σκέπτεται Εμένα, το Θεό, το Υπέρτατο Πρόσωπο, θα φθάσει σίγουρα στους πνευματικούς πλανήτες. Επειδή είναι συνεχώς απασχολημένος με την αφοσιωμένη υπηρεσία, όποιος Με θυμάται πάντα, χωρίς να παρεκκλίνει, φθάνει εύκολα σε Μένα, ω γιε της Πριτά. Αφού φθάσουν κοντά Μου και αποκτήσουν την ανώτερη τελειότητα, αυτές οι ευγενικές ψυχές, γιόγκι γεμάτοι ευσέβεια, δε θα επιστρέψουν ποτέ πια σε τούτον τον εφήμερο κόσμο, όπου κυριαρχεί η δυστυχία» (κεφ. 8, στ. 13-15).
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ασκήθηκαν στη γιόγκα επί σειρά ετών και την απέρριψαν, βεβαιώνοντας οι ίδιοι ότι συνδέεται με δαιμονική ενέργεια. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ο δικός μας (Έλληνας) καθηγητής Φυσικής Αθανάσιος Ρακοβαλής, συγγραφέας του βιβλίου Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος (υπό το ψευδώνυμο Διονύσιος Φαρασιώτης), ο Κλάους Κένεθ και ο σύγχρονος άγιος γέροντας π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993 – αναζητήστε, αν θέλετε, το βιβλίο του Οψώμεθα τον Θεόν καθώς εστί, καθώς και τα άλλα έργα του).
Οι δύο πρώτοι (Ρακοβαλής και Κένεθ) διδάχτηκαν τη γιόγκα στην Ινδία και έζησαν σε ινδουιστικά άσραμ (μοναστήρια). Την εγκατέλειψαν, βεβαιώνοντας ότι διαπίστωσαν σ’ αυτήν δαιμονική ενέργεια.
Ο Κλάους Κένεθ, που μυήθηκε με σοβαρότητα στον ινδουισμό και το βουδισμό αναζητώντας την αλήθεια, γράφει:
«Η γιόγκα αποτελεί την πλέον διαδεδομένη πτυχή της θρησκείας του Ινδουισμού, που στη Δύση μάλιστα εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως κάτι αποκλειστικά σωματικό. Η γιόγκα είναι πάντοτε και σε κάθε περίπτωση θρησκευτική πράξη με στόχο την ένωση με το Βράχμαν…».
«Καθοριστικό λοιπόν ερώτημα είναι το εξής: Μπορεί η γιόγκα να παγκοσμιοποιηθεί και να παραμείνει ταυτόχρονα “απλώς” γυμναστική; Οι διδάσκαλοι της γιόγκα, καθώς και οι μελετητές των γραφών στην Ινδία (οι ρίσις = σοφοί) γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται. […] Αντιθέτως, οι ρίσις ξέρουν καλά πως δεν υπάρχει τίποτα στη γιόγκα που να μην είναι συνδεδεμένο με κάποια θεότητα και πως οι ενέργειες εκείνων πάντοτε παρεισφρέουν στις ασκήσεις και τους ασκουμένους».
«Όποιος ασχολείται με αυτή τη μορφή διαλογισμού, συνδέεται απευθείας, σαν με έναν ομφάλιο λώρο, με τον κόσμο των ινδουιστικών και βουδιστικών θεοτήτων, ειδώλων και δαιμόνων. […] Στη διάρκεια της ιστορίας της Εκκλησίας – και των νεωτέρων χρόνων ακόμη – δεν έχει υπάρξει ούτε ένας άγιος που να χρησιμοποίησε τη γιόγκα, ώστε να πλησιάσει το Θεό. Αντιστρόφως, όμως, καθένας που ασχολιόταν με τη γιόγκα, την εγκατέλειψε, μόλις γνώρισε το Χριστό».
«Στη διάρκεια της εξάσκησής μου στο διαλογισμό μετατρεπόμουν σε ένα μέσον και λειτουργούσα ως τηλεβόας πνευμάτων, των οποίων την προέλευση (χωρίς το Άγιο Πνεύμα) δεν μπορούσα με τίποτα να διακρίνω. Γινόμουν δίαυλος και μετέδιδα μηνύματα πεθαμένων διδασκάλων (στην πραγματικότητα επρόκειτο για δαίμονες που μιμούνταν τη φωνή των νεκρών) προς άτομα που στέκονταν κοντά μου. Είχα στη διάθεσή μου μια ολόκληρη ποικιλία σαγηνευτικών για μένα ανεξήγητων φαινομένων, τα οποία άλλωστε έχω ήδη αναφέρει. Μπορούσα να γίνω αόρατος, να βλέπω την αύρα του αντικρινού μου, να εξέρχομαι από το σώμα μου, να κάνω αστρικά ταξίδια, να κινούμαι πέρα από τα σύνορα του χωροχρόνου, να βλέπω UFO, να υπεισέρχομαι στις σκέψεις και τον εσωτερικό κόσμο του άλλου και με αυτή τη δύναμη να τον οδηγώ όπου εγώ ήθελα».
«Η επικοινωνία κι ο πνευματικός συγχρωτισμός με θεότητες του τρόμου, με πνεύματα του κακού, με βρικόλακες, θεές της εκδίκησης, διαβόλους και αγγελιαφόρους του θανάτου, την οποία προσωπικά πρωτοσυνάντησα στο Νεπάλ με τη μορφή τρομακτικότατων προσωπείων, έφερε τη σταδιακή καταβύθιση σε πιο φοβερές συναντήσεις και συγκεκριμένα με έριξαν κατευθείαν στα χέρια μιας καταστροφικής θεάς, της μαύρης Κάλι, που παγκοσμίως θεωρείται από τις πλέον φοβερές και αποκρουστικές θεότητες εν γένει. Η ίδια με είχε παραλάβει στο ναό της στην Καλκούτα για ένα ταξιδάκι εξωσωματικό. Η ισχυρή και αλησμόνητη αυτή εμπειρία με έκανε την εποχή εκείνη, γεμάτο καμάρι κι υπερηφάνεια, να πιστεύω πως είχα επιτέλους φθάσει το στόχο μου, δηλαδή να είμαι αφ’ εαυτού θεός και να κατανικώ με τις δικές μου δυνάμεις το θάνατο. […]
Κανένας που δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσει τέτοιους δαίμονες απλά, σωματικά μπροστά του, δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόμο μου, όταν αυτοί με επισκέπτονταν στη διάρκεια, αλλά και μετά το διαλογισμό, τόσο στο μοναστήρι στην Ταϊλάνδη, όσο και αργότερα στη Βολιβία. Ήταν βιολογικά ορατοί, πραγματικές υπάρξεις».
(Κλ. Κένεθ, Θεοί, είδωλα, γκουρού, σελ. 117, 119-120, 140-141, 177, 242-244 – βλ. και την αυτοβιογραφία του Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, εκδ. Εν πλω 2009).
Σύγχρονος άνθρωπος: «Είμαι πολύ καλά. Κάνω ρέικι, γιόγκα, μιλάω με αγγέλους…»
Η εποχή μας βρίσκεται στο «τρίτο στάδιο της αθεΐας», όπως το περιγράφει ο Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν.
Στο 1ο στάδιο, γράφει, οι άνθρωποι επιτίθενται κατά της θρησκείας. Στο 2ο στάδιο, απλά αδιαφορούν για τη θρησκεία, δεν ασχολούνται πια μ’ αυτήν. Και στο 3ο στάδιο, βάζουν στη ζωή τους μια καινούργια δεισιδαιμονία, με την οποία αντικαθιστούν τη θρησκεία που εγκατέλειψαν.
Σήμερα η κοινωνία έχει περάσει στο 3ο στάδιο και σ’ αυτό οφείλεται η χιονοστιβάδα της ενασχόλησης με τη γιόγκα και το διαλογισμό, το φενγκ σούι, τα μέντιουμ, τους αστρολόγους, τις τράπουλες ταρώ, τις κρυσταλλοθεραπείες και γενικά τις «ενεργειακές θεραπείες», τη «θετική ενέργεια», τις «τεχνικές αυτοβελτίωσης», την «αύρα», το κάρμα και τη μετενσάρκωση, ακόμη και τη μαγεία, τις ασιατικές πολεμικές τέχνες (περιλαμβάνοντας διαλογισμό, παραψυχολογικές δυνάμεις και άλλα στοιχεία από τις θρησκείες της Άπω Ανατολής) και τους εξωγήινους (ενασχόληση με μορφή «πνευματικών επαφών» και όχι αληθινής επιστημονικής έρευνας).
Υποτίθεται ότι όλα τα παραπάνω «δεν έχουν σχέση με καμιά θρησκεία», απλώς είναι τεχνικές αναβάθμισης του εαυτού μας και βελτίωσης της ζωής μας. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Ένας πραγματικός ορθόδοξος χριστιανός (που όχι μόνο πηγαίνει στην εκκλησία, νηστεύει, εξομολογείται, μεταλαβαίνει, προσεύχεται κ.τ.λ., αλλά και συνδέει τη ζωή του μ’ αυτά και ξέρει πολύ καλά τι νόημα έχουν) δεν έχει ποτέ την ανάγκη ν’ ασχοληθεί με αυτές τις πρακτικές, γιατί καλύπτεται 100% από το Χριστό.
Ο ασχολούμενος με τα υπόλοιπα, που αναφέρουμε πιο πάνω, κατά κανόνα δεν συνδέει την Ορθοδοξία με το βάθος της ζωής του και δεν αναζητά την πνευματική και ηθική του αναβάθμιση σ’ αυτήν, αλλά περιορίζεται στις «μοντέρνες πρακτικές», τις εισαγόμενες από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις. Ίσως παράλληλα πηγαίνει και στην εκκλησία, αλλά συνήθως αυτό το κάνει είτε τυπικά (ως έθιμο), είτε παρερμηνεύοντάς το με βάση τις ξένες διδασκαλίες που ακολουθεί: «Πηγαίνω στα ξωκλήσια, γιατί έχουν καλούς κραδασμούς», μου έλεγε μια κυρία κάποτε…
Τι ακριβώς είναι το ρέικι; Ένας πνευματικός δρόμος, με τον οποίο ο άνθρωπος καλλιεργεί μέσα του την αγάπη, την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια κ.τ.λ., βρίσκει τη γαλήνη, εξισορροπείται ψυχοσωματικά, και, αν προχωρήσει σε «ανώτερα στάδια», αρχίζει να έχει επαφές και «με όντα από “ανώτερους κόσμους”».
Εκτός αυτών, έχει πάρει διαστάσεις και η δήθεν «επαφή με αγγέλους», που «καθοδηγούν και συμβουλεύουν» τους «εκλεκτούς», θεραπεύουν ασθένειες κ.τ.λ.
***
Το πρόβλημα όλων αυτών: ναι, μερικές φορές έχουν αποτέλεσμα, αλλά δεν έχουν το Χριστό.
Ο Χριστός δεν εξαφανίζει ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων, αλλά μεταμορφώνει τους ανθρώπους έτσι (με έντονη προσπάθεια του ανθρώπου βέβαια, προσπάθεια που ονομάζεται «μετάνοια» στη γλώσσα της Εκκλησίας και αποσκοπεί στην καλλιέργεια πρωτίστως της ταπείνωσης και στη συνέχεια της αγάπης προς όλους), ώστε τα προβλήματά μας γίνονται το αγώνισμα της ζωής μας, που θα μας οδηγήσει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό ένωσης με τον ίδιο το Χριστό, δηλαδή αγιότητας.
Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θέλει ν’ αγωνιστεί. Θέλει εύκολα και αμέσως (χωρίς μετάνοια, χωρίς ταπείνωση, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς θεία κοινωνία) «να αλλάξει», να φύγουν τα προβλήματα και τα ελαττώματά του και να ζήσει και σπουδαίες εμπειρίες με αγγέλους, «ανώτερες οντότητες» και «πνευματικά χαρίσματα». Αυτά στην Ορθόδοξη παράδοση ξέρουμε ότι τα ζουν οι άγιοι, αλλά για να γίνεις άγιος χρειάζεται πράγματι μεγάλος αγώνας με αυταπάρνηση και στροφή προς το Χριστό. Δεν γίνεται εφαρμόζοντας κάποιες «τεχνικές», που προσφέρουν μόνο υποκατάστατα ειρήνης, αρμονίας και «πνευματικών επαφών».
Ξέρουμε επίσης ότι αυτές οι «πνευματικές επαφές», που φαίνονται επαφές με φωτεινά πνεύματα, συχνά κρύβουν δαίμονες μεταμφιεσμένους. Στην ιστορία του χριστιανισμού υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων, που νόμιζαν ότι καθοδηγούνται από αγγέλους, αγίους ή τον ίδιο το Χριστό και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι τους ξεγελούσαν οι δαίμονες.
Στο ίδιο κλίμα ανήκουν και οι χριστιανοί που εντάσσονται στις λεγόμενες «Εκκλησίες της πεντηκοστής» ή στο «χαρισματικό κίνημα» ή τους «αναγεννημένους χριστιανούς», και νομίζουν ότι έρχεται μέσα τους το Άγιο Πνεύμα και τους οδηγεί σε προφητικές και θαυματουργικές καταστάσεις, ιδίως κατά τις λατρευτικές τελετουργίες τους…
Το να ζει κάποιος την πνευματική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας με ειλικρίνεια και απλότητα, όπως τη ζούσε η αγία γερόντισσα Μάρθα του Αρκαδίου, που κοιμήθηκε λίγο πριν το Πάσχα του 2016, όπως τη ζουν ακόμη και σήμερα κάποιοι άνθρωποι γύρω μας, προϋποθέτει ταπεινή καρδιά. Σημαίνει ότι κάνει πράγματα που έκανε και η αγράμματη γιαγιά του, καθώς και εκατομμύρια ορθόδοξοι χριστιανοί πολλών λαών και εποχών. Αυτό πολλούς από εμάς τους δυσαρεστεί. Ενώ το να κάνουμε ρέικι ή γιόγκα και τα δεκάδες άλλα που έχουν εισχωρήσει στη ζωή μας, τονώνει και τον εγωισμό μας ότι κάνουμε κάτι «ιδιαίτερο» και «προχωρημένο», αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα πιο ιδιαίτερο και προχωρημένο από το να ζει κάποιος ως αυθεντικός ορθόδοξος χριστιανός, δηλαδή μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, άσχετα από το πόσα ακούει για κακούς και πονηρούς παπάδες. Ας κοιτάξει με προσοχή στην ενορία του ή στη διπλανή ενορία και είμαι βέβαιος ότι θα ανακαλύψει καλούς ιερείς και καλούς πιστούς χριστιανούς.
Παρακαλώ επίσης να κάνει μια βόλτα ώς το ορθόδοξο χριστιανικό βιβλιοπωλείο της πόλης του (που σίγουρα υπάρχει, σε όποια πόλη κι αν ζει), για να αναζητήσει τα βιβλία που αναφέρουμε σε αυτό το άρθρο (ή να τα αναζητήσει στο Διαδίκτυο). Εκεί θα βρει και πολλά άλλα ορθόδοξα βιβλία και θ’ αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια του ένας διαφορετικός κόσμος, που την ύπαρξή του ίσως αγνοούσε εντελώς: ο κόσμος της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Σταματώ εδώ, γιατί γράψαμε ήδη πολλά. Είναι δικαίωμα καθενός να πιστεύει ότι ο ίδιος νομίζει. Όμως παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να αναζητήσει στο διαδίκτυο το άρθρο:
«Ρέικι: θεραπεία ή αποκρυφισμός;» (της Ελένης Ανδρουλάκη).
Και τα δικά μας άρθρα:
«Διαλογισμός βιπάσσανα και ορθόδοξο μονοπάτι».
«Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας και οι αντίστοιχοι των θρησκειών».
«Ιστορίες πλάνης – Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία» (περιπτώσεις πνευματικής απάτης με σκοτεινά πνεύματα που εμφανίστηκαν ως φωτεινά).
Παρακαλώ επίσης να κάνει μια βόλτα ώς το ορθόδοξο βιβλιοπωλείο της πόλης του (που λέγαμε πριν), για να αναζητήσει το βιβλίο:
«Γίνονται θαύματα σήμερα;». Περιπτώσεις σύγχρονων ΑΜΕΑ, που, χωρίς να θεραπευτούν θαυματουργικά, έφτασαν τόσο κοντά στο Θεό, ώστε ήταν ευτυχισμένοι, παρά την αναπηρία τους (εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).
Σας ευχαριστώ θερμά. Χριστός ανέστη.
