Ήταν το 1987 τότε που οι Έλληνες ένιωσαν την πρώτη μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια για τον ελληνικό αθλητισμό ο οποίος σε ομαδικό επίπεδο κατακτά την κορυφή της Ευρώπης!
Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, ψάλλει τον Εθνικό ύμνο με τις γαλανόλευκες στα χέρια και το μπάσκετ γίνεται επισήμως το πιο λαοφιλές άθλημα στην χώρα!
Όπως οι υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας, έτσι και το Ρέθυμνο σείστηκε από τα κορναρίσματα και τα βαρελότα! Η Λεωφόρος Κουντουριώτη και η Ελ. Βενιζέλου (παραλία) ήταν γεμάτες κόσμο, που “κρεμόνταν σαν τα σταφύλια” από τα στολισμένα με Ελληνικές σημαίες αυτοκίνητα!
Αρκετοί θερμόαιμοι βούτηξαν στη θάλασσα, ενώ ήταν η πρώτη φορά που έγιναν τέτοιας έκτασης πανηγυρισμοί στο Ρέθυμνο!
Οι Έλληνες ήταν λάτρεις του ποδοσφαίρου και τα γήπεδα στους αγώνες γέμιζαν ασφυκτικά. Ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν είχε δώσει μέχρι τότε χαρά στους Έλληνες σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Τότε ήρθε ένα άλλο άθλημα με μία χρυσή γενιά παικτών, να αναπληρώσει και με το παραπάνω αυτό το κενό. Ήταν η εθνική ομάδα του μπάσκετ με παίκτες οι οποίοι όχι μόνο έκαναν διάσημο το άθλημα αυτό στην Ελλάδα, αλλά οι ίδιοι θα μπορούσαν να σταθούν στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, ίσως και στο ΝΒΑ.
Η διοργάνωση του 1987 ήταν η 25η που διοργανώθηκε από την FIBA και ήταν από τις πιο δύσκολες όλων των εποχών. Το τουρνουά πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο σχετικά καινούριο τότε Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ). Μασκότ της διοργάνωσης ήταν ο πελαργός με το όνομα Ολύμπιος.
Ο χαρακτηρισμός ως της πιο δύσκολης διοργάνωσης δεν ήταν τυχαίος. Ομάδες όπως της θρυλικής Σοβιετικής Ένωσης των Βάλτερς, Βολκόφ, Μαρτσουλιόνις, Τκατσένκο, της Γιουγκοσλαβίας με παίκτες όπως οι Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντίβατς, Τζόρτζεβιτς, Πάσπαλι, της Ισπανίας με θρύλους όπως οι Σαν Επιφάνιο, Σιμπίλιο, Χιμένεθ, Σολοθάμπαλ, αλλά και της Ιταλίας των Ρίβα, Μπρουναμόντι, Μανίφικο μόνο ως εύκολα αντιμετωπίσιμες δεν μπορούσες να τις χαρακτηρίσεις. Μέσα σε αυτά τα μεγαθήρια ήταν και η Ελλάδα η οποία τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να εδραιώνεται με τις εμφανίσεις της ως μία νέα αλλά και μικρή (από άποψη ιστορίας) ομάδα, με πολύ αξιόλογους όμως παίκτες.
Πρώτος αγώνας για την Εθνική μας ήταν με την Ιταλία την οποία και κερδίζουμε με 90-78. Αμέσως επόμενο θύμα των Ελλήνων παικτών ήταν η θρυλική Γιουγκοσλαβία η οποία ηττάται σε ένα δύσκολο ματς με 81-77. Και έρχεται ο μεγάλος τελικός.
Σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ το οποίο σειόταν κυριολεκτικά με το άκουσμα του Εθνικού Ύμνου και της ιαχής «Ελλάς-Ελλάς», η μικρή Ελλάδα των 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων αντιμετώπιζε την Σοβιετική Ένωση των 250.000.000!
Το παιχνίδι απλώς απολαυστικό με την αγωνία να διαρκεί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όλα τα παιδιά έδωσαν ό,τι είχαν στην ψυχή τους προκειμένου η Ελλάδα να κερδίσει, ωστόσο χωρίς να υπάρχει η διάθεση να αδικηθεί κανείς, το χάιλάιτ του αγώνα ήταν η τερατώδης ψυχραιμία που έδειξε ο Αργύρης Καμπούρης στις τελευταίες του βολές φέρνοντας την εθνική μας μπροστά στο σκορ.
