Ένα παραμύθι από τις πλαγιές του Ψηλορείτη, και τις γραφίδες συναισθήματος και οπτικής των μαθητών της έκτης δημοτικού του σχολείου Ανωγείων, έφεραν στο χωριό το πρώτο βραβείο από τον 1ο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού.
«Μην κλαις ειρήνη» είναι ο τίτλος του παραμυθιού το οποίο πραγματεύεται την αξία της παγκόσμιας ειρήνης, ξεδιπλώνοντας μέσα από τις λέξεις του, όλα όσα αντιλαμβάνονται οι μικροί μαθητές για την αγάπη, την αλληλεγγύη και την ανθρώπινη υπόσταση.
Η Γεωργία, η Ζουμπουλιά, η Ελένη, η Μαρία, η Ελένη-Στυλιανή η Ειρήνη, η Θωμαΐς, η Παναγιώτα, το Λενιώ, ο Κωνσταντίνος, ο Νικόλαος, ο Σταύρος-Ευάγγελος και η Φασουλά Ζουμπουλιά, υπό τη σκέπη και ενίσχυση των δασκάλων τους Αγάπης Καλομοίρη και Χριστίνας Τσιγγελίδου, συμμετείχαν στο διαγωνισμό, όπου πάνω από διακόσια σχολεία απ’ όλη τη χώρα διαγωνίστηκαν στη συγγραφή παραμυθιού.
Το «Μην κλαις ειρήνη» πήρε την πρώτη θέση, αλλά όπως ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η δασκάλα τους Αγάπη Καλομοίρη, «αυτό που στην ουσία τα ενδιαφέρει, είναι να υπάρχει γύρω τους καλό περιβάλλον και υγιείς συνθήκες.
Είναι γεγονός ότι το παραμύθι το δουλέψανε πολύ, χάρηκαν με τη βράβευσή τους, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά των Ανωγείων είναι ευαισθητοποιημένα για το προσφυγικό και την ειρήνη στον κόσμο, αφενός λόγω της ύπαρξης του ξενώνα φιλοξενίας προσφυγόπουλων που λειτουργεί στον τόπο μας, αφετέρου από την ιστορία του χωριού των Ανωγείων, τα δεινά και τα ολοκαυτώματα, τις ιστορίες και μνήμες που τους έχουν μεταλαμπαδεύσει οι μεγαλύτεροι».
Όλα τα παραμύθια που βραβεύθηκαν στον 1ο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού, που στόχο είχε να οδηγήσει τα παιδιά στην έκφραση του συναισθήματος και την έμπνευση μέσα από το όνειρο, για έναν κόσμο γεμάτο ειρήνη, θα πάρουν μορφή e-book από τη διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης, ενώ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, θα ανακοινωθεί και η ημερομηνία βράβευσης.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ειρήνη. Η Ειρήνη είχε μακριά μαλλιά και όμορφα μεγάλα μάτια. Της άρεσε πολύ να ταξιδεύει. Φίλος της πιστός κι αγαπημένος ένα μεγάλο κάτασπρο περιστέρι. Ανέβαινε στην πλάτη του και γυρνούσαν όλο τον κόσμο. Στο χέρι της κρατούσε ένα μικρό ψάθινο καλάθι γεμάτο σπόρους. Αυτοί οι σπόροι δεν ήταν συνηθισμένοι. Είχαν κάτι μαγικό. Όπου η Ειρήνη τους σκορπούσε φύτρωναν χαμόγελα.
Αυτό τον καιρό αποφάσισε να επισκεφτεί τη Συρία.
Πέταξε λοιπόν πάνω απ τη χώρα και σκόρπισε όλους τους σπόρους μια και στη χώρα αυτή δεν υπήρχε ούτε ένα χαμόγελο.
Οι σπόροι φύτρωσαν αμέσως. Αλλά μόλις έβγαλαν τα μεγάλα πολύχρωμα άνθη τους συνέβη κάτι φοβερό: Μαύρα μεγάλα ζουζούνια κάθισαν πάνω τους και τα χαμόγελα έσβηναν το ένα μετά το άλλο…
Η Ειρήνη έπεσε σε απελπισία. Το περιστέρι προσπάθησε να την παρηγορήσει, αλλά τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της. Δάκρυα που έτρεχαν πάνω από βουνά κι από λαγκάδια κι έφταναν μέχρι τα νερά του Αιγαίου πελάγους.
Η Ειρήνη όμως είναι πεισματάρα. Δεν το έβαζε κάτω εύκολα. Φώναξε, λοιπόν, τη μάγισσα Βατράχω να τη συμβουλευτεί για το τι θα μπορούσε να κάνει με τους εξολοθρευτές, τους μαύρους ζουζούνους που κατέστρεφαν τα χαμόγελα της.
Η μάγισσα Βατράχω μετά από πολύ σκέψη της έδωσε ένα υγρό. Το υγρό πυρ.
– «Πάρε αυτό το γλοιώδες πράσινο υγρό και ρίξε το πάνω από τους εξολοθρευτές. Μόλις το υγρό τους ακουμπήσει, θα πέσουν στο έδαφος ξεροί».
– «Μα τι λες;» απάντησε η Ειρήνη. «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Μου φαίνεται πολύ τραγικό αυτό που προτείνεις».
– «Ε, τότε βρες κάποιον άλλο για βοήθεια» απάντησε η πρασινογλοιώδης μάγισσα Βατράχω και έφυγε θυμωμένη.
Τότε φώναξε το σοφό γέροντα ‘Ανεμο! Και τον ρώτησε: «Θα μπορούσες να πάρεις μακριά απ τα χαμόγελα μου τους μαύρους εξολοθρευτές που τα καταστρέφουν;».
Κι αυτός είπε:
– «Μα βέβαια», απάντησε ο άνεμος. «Θα φυσήξω πολύ δυνατά και οι εξολοθρευτές θα παρασυρθούν απ’ τα ρεύματά μου πολύ μακριά».
– «Πολύ μακριά; Δηλαδή πού; Τι εννοείς;».
– «Μα σε μια άλλη χώρα φυσικά. Δε θα μπορούσα να τους στείλω έξω απ’ τη γη».
Η Ειρήνη μόλις το άκουσε, συνοφρυώθηκε και του είπε με θλίψη:
– «Όχι, όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να σώζω τα χαμόγελά μου σκορπώντας θλίψη κάπου αλλού. Αυτό δεν είναι λύση» είπε και απελπισμένη ανέβηκε στην πλάτη του αγαπημένου της περιστεριού. Το αγκάλιασε και του είπε: «Τι κάνουμε τώρα; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα».
Εν τω μεταξύ οι εξολοθρευτές, αφού είχαν εξοντώσει όλα τα χαμόγελα, επέστρεψαν στο μεγάλο σκοτεινό κάστρο που βρισκόταν κρυμμένο μέσα στην ομίχλη του Καυκάσου. Εκεί η τρομακτική τριχωτή αράχνη Εξουσία τους περίμενε και γελούσε χαιρέκακα.
– «Κακώς ήρθατε εξολοθρευτές! Το σχέδιο μας πέτυχε! Οι μισθοί σας διπλασιάζονται. Τα απαίσια χαμόγελα δεν υπάρχουν πια. Τώρα η Ειρήνη είναι σε πολύ δύσκολη θέση κι αμφιβάλλω αν θα καταφέρει ξανά να σκορπίσει τους σπόρους της πάνω στη γη».
Το λευκό περιστέρι ένιωθε την Ειρήνη βαριά πάνω στα φτερά του να κλαίει και δεν ήξερε τι να κάνει. Έκλεισε τα μάτια κι αναρωτήθηκε: «Είναι αυτό το τέλος;».
Η Ειρήνη άνοιξε τα μάτια της ξαφνικά και φώναξε: «Το βρήκα, το βρήκα! Θα ζητήσουμε βοήθεια απ την αδερφή μου την Ελπίδα που ζει στο παλάτι του Ήλιου».
Το περιστέρι άνοιξε χαρούμενο τα φτερά του και πέταξε ψηλά με την Ειρήνη στην πλάτη του να χαμογελά ξανά.
Η Ελπίδα δεν περίμενε την αδελφή της και μόλις την είδε έτρεξε και την αγκάλιασε σφιχτά.
– «Ποιος άνεμος σε φέρνει εδώ;» ρώτησε. Η Ειρήνη της εξήγησε τι συμβαίνει και τη δύσκολη θέση που βρισκόταν.
– «Μη φοβάσαι είπε η Ελπίδα και μην απελπίζεσαι. Μέχρι ο ήλιος να βγαίνει κάθε πρωί όλα είναι δυνατά. Έλα, της είπε να ξαποστάσεις και την οδήγησε στην πηγή της, Αγάπη.
– «Πιες να ξεδιψάσεις».
Ήπιαν το δροσερό νερό της πηγής κι αμέσως τα πρόσωπα τους έλαμψαν.
– «Ξέρω ποια είναι η λύση στο πρόβλημά σου!» είπε η Ελπίδα. «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να προστατέψεις τους σπόρους σου και να δώσεις τη δυνατότητα στα χαμόγελα σου ν ανθίσουν!».
– «Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε η Ειρήνη με αγωνία.
– «Να φυτέψεις τους σπόρους σου στις καρδιές των ανθρώπων, κι εκείνοι να γίνουν υπερασπιστές κάθε χαμόγελου που θα φυτρώνει στην καρδιά τους. Είναι η μόνη ελπίδα για τη γη…»
Η Ειρήνη γεμάτη ικανοποίηση, αποχαιρέτησε την αγαπημένη της αδερφή και πέταξε ψηλά με το λευκό της περιστέρι…
