Υπάρχουν κάποια μέρη που με το που πατάς το πόδι σου νιώθεις μια παράξενη ενέργεια να σε καλωσορίζει και αμέσως αισθάνεσαι πως ανήκεις εκεί.
της Ελένης Βαΐτσου
Η Κρήτη είναι ένα από αυτά. Όταν την επισκέφτηκα πρώτη φορά κατάλαβα πως βρήκα το μέρος μου, τον τόπο που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα νιώθω την ανάγκη να επισκέπτομαι σα να είναι δεύτερη πατρίδα μου, παρόλο που δεν κατάγομαι από κει. Ολόκληρο το νησί είναι πανέμορφο, αλλά η αδυναμία μου είναι ο νομός Ρεθύμνου. Ίσως επειδή έμεινα μεγάλο διάστημα, ίσως επειδή ζουν εκεί αγαπημένοι μου άνθρωποι, ίσως να ζούσα και εγώ εκεί σε μία προηγούμενη ζωή.
Η πόλη του Ρεθύμνου με τα υπέροχα πλακόστρωτα γραφικά σοκάκια και τα ενετικά σπίτια, σε συνδυασμό με την κρητική παράδοση σού δίνουν την αίσθηση πως κάνεις ένα ταξίδι στο χρόνο. Το ενετικό λιμάνι με το φάρο και τις ψαρόβαρκες θυμίζουν πίνακα ζωγραφικής. Ψαράδες μαζεύουν τα δίχτυα τους και δίνουν επιτόπου την ψαριά τους στα γύρω τουριστικά ταβερνάκια. Λίγο πιο πέρα, το φρούριο της Φορτέτζα με το θέατρο Ερωφίλη στους προμαχώνες του προσφέρει θέα όλη την πόλη καθώς παρακολουθείς κάποια παράσταση ή συναυλία, και το δροσερό βραδινό αεράκι φέρνει συχνά στα αυτιά σου τους παφλασμούς των κυμάτων καθώς χτυπούν στα βράχια που βρίσκονται κοντά. Παραδοσιακά ήσυχα καφενεία κάτω από το φρούριο για να πιεις τον καφέ σου, ζωγραφίζοντας ή διαβάζοντας. Όμορφες πλατείες, παλιές και νέες εκκλησίες, τζαμιά, αρχοντικά και μουσεία αλλά και εμπορικά καταστήματα, ταβέρνες και καφετέριες που συνθέτουν μία πιο σύγχρονη πόλη που δεν της λείπει τίποτα.
Ο νομός Ρεθύμνου είναι γεμάτος μικρά όμορφα χωριά με έντονο πολιτισμικό ενδιαφέρον και πλούσιες παραδόσεις, ανάμεσα σε μονές, ελαιώνες, φαράγγια, σπήλαια, κάποια στους πρόποδες και άλλα ψηλά στον Ψηλορείτη. Εκεί μπορεί κανείς να συναντήσει Κρητικούς με παραδοσιακές στολές και να γευτεί αυθεντικές κρητικές νοστιμιές. Μπορείς να ακούσεις σχεδόν παντού την κρητική λύρα και όλο και κάποιος θα προσφερθεί να σου μάθει πεντοζάλη.
Αυτό όμως που ξεχωρίζει από την υπόλοιπη Κρήτη κατ’ εμέ είναι το νότιο κομμάτι του νομού. Για να φτάσεις στα νότια παράλια, ο δρόμος διασχίζει το Κουρταλιώτικο φαράγγι. Εκεί που δεν το περιμένεις ξαφνικά το φως χάνεται και πελώριοι βράχοι σχηματίζουν μία φυσική πύλη δίνοντάς σου την αίσθηση ότι μπορεί να πέσουν πάνω στο αμάξι σου. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου το ξεχνάς γιατί βρίσκεσαι μέσα σε ένα σεληνιακό τοπίο με επιβλητικές πλαγιές που φτάνουν τα 600 μ. Στα μισά του δρόμου υπάρχουν σκαλοπάτια που σε οδηγούν χαμηλά στο φαράγγι, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, και αν συνεχίσεις το μονοπάτι φτάνεις σε μια μικρή λίμνη. Όσοι αντέχετε τα (απίστευτα) παγωμένα νερά, κολυμπήστε για να φτάσετε στους μικρούς καταρράκτες. Τα κρυστάλλινα νερά θα σας ανταμείψουν. Δεν το μετάνιωσα παρόλο που έγινα μπλε και χρειάστηκα ένα 10λεπτο μετά για να συνέλθω. Δεν θα μιλήσω καθόλου για τα όμορφα μικρά χωριά ή τον οικισμό του Πλακιά που είναι ένα θέρετρο με θαυμάσια μεγάλη αμμουδερή παραλία, ξενοδοχεία και εστιατόρια, αλλά για τις παραλίες που με μάγεψαν. Για τις παραλίες του νομού που δεν έχω βρει σε κανένα άλλο μέρος τις Ελλάδας (και έχω επισκεφτεί τα περισσότερα νησιά μας), για τις παραλίες που αναζητώ κάθε καλοκαίρι για να αισθανθώ πως έκανα διακοπές.
Αν χρειάζεστε μπαρ, καντίνα, μουσική και ξαπλώστρες, δεν είμαι ο άνθρωπός σας. Προτιμώ εκείνες που δεν είναι γνωστές πολύ ή τουριστικές, με εξαίρεση τη Λίμνη Πρέβελη που είναι ευρέως γνωστή για το μοναδικό τροπικό της τοπίο. Εκεί καταλήγει το Κουρταλιώτικο φαράγγι. Μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια ανάμεσα στις φοινικιές θαυμάζοντας την άγρια βλάστηση και να κολυμπήσεις στον ποταμό που εκβάλλει στη θάλασσα με την αμμώδη παραλία. Μια από τις αγαπημένες μου παραλίες είναι το Μικρό Αμμούδι, ένας μικρός κολπίσκος δίπλα στο Μεγάλο Αμμούδι. Η πρόσβαση δεν είναι εύκολη, πρέπει να κατέβεις από βράχια και να σκαρφαλώσεις μετά. Δύσκολη πρόσβαση όμως σημαίνει λίγα άτομα. Η αίσθηση που σου δίνει αυτή η παραλία είναι μοναδική, σα να σε αγκαλιάζουνε τα βράχια, ενώ παράλληλα σου δίνουν και σκιά σε σημεία. Κοντά είναι και τα Σχοινάρια, όμορφη παραλία, πιο μεγάλη με ξαπλώστρες για οποίον επιθυμεί! Αν σας αρέσει η μοναξιά και αναζητάτε απόλυτη ηρεμία πηγαίνετε στις Λίγκρες. Μια απέραντη αμμουδερή παραλία (έχει μόνο μια ταβέρνα όταν φτάνεις) που την κόβει στη μέση ένας πελώριος βράχος. Όσο πιο πολύ προχωράτε τόσο πιο απομονωμένοι είστε. Την προτιμούν κυρίως γυμνιστές.
Επίσης η Τριόπετρα είναι υπέροχη και απομονωμένη επειδή είναι μακριά από τουριστικά αξιοθέατα. Μοναδική εμπειρία προσφέρει ο Άγιος Παύλος με τους αμμόλοφους και τα απόκρημνα βράχια να σχηματίζουν ερημικούς μυχούς. Υπάρχει και ένα μικρό οργανωμένο κομμάτι στη συγκεκριμένη. Πολύ διαφορετικό τοπίο, με το πράσινο να αγγίζει σχεδόν τη θάλασσα, τα Κλίματα. Ένας μεγάλος κόλπος με τρεις ερημικές (τι να κάνουμε, αυτές μου αρέσουν!) παραλίες. Αργά το απόγευμα, λίγο πριν τη μαγική ώρα της δύσης του ηλίου, ανεβαίνοντας στο βουνό για να φύγετε από τον Πλακιά θα αντικρίσετε μια θάλασσα χρυσού και μέσα σε 30΄ θα βρίσκεστε πίσω στην πόλη του Ρεθύμνου να απολαύσετε το κοκτέιλ σας. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει ο νόμος Ρεθύμνου. Οι κοντινές αποστάσεις μεταξύ της πόλης και των παραδεισένιων απομονωμένων παραλιών. Προτείνω επίσης τις Σπηλιές (ανατολικά του Ρεθύμνου) και την Καμάρα του Γεροποτάμου που όμως η πρόσβαση είναι μέσω θαλάσσης, με μικρή παραλία αλλά πανέμορφα γαλαζοπράσινα νερά. Φυσικά υπάρχουν αμέτρητες παραλίες και οι περισσότερες είναι οργανωμένες και τουριστικές και δίπλα στην πόλη. Θα χρειαζόταν πολύ περισσότερος χώρος και χρόνος για να αναφερθώ σε όλα όσα προσφέρει ο νομός και στις αμέτρητες ομορφιές του.
Το σημαντικότερο για μένα όμως είναι το πώς σε κάνουν να νιώθεις οι άνθρωποι σε κάθε μέρος. Δεν πιστεύω πως έχει υπάρξει κανείς που να μην ένιωσε φιλόξενα, να μην έκανε φίλους και να μη θέλει να ξαναπάει σε αυτό το ευλογημένο μέρος της Ελλάδας. Υπάρχουν 1.000 λόγοι (λίγους λέω) για να επισκεφτείτε την Κρήτη και συγκεκριμένα το Ρέθυμνο. Σας δίνω μια πολύ μικρή (από τη δική μου) γεύση. Όταν πάτε, λοιπόν, πιείτε μια ρακή και για μένα!
*Η Ε.Β. είναι ηθοποιός και πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά «Μπρούσκο».
