Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Αυτές είναι οι καλοκαιρινές διακοπές των ανθρώπων που συμμετέχουν στις υπέροχες, αρχαίες και γεμάτες σοφία εορτές των αγίων του καλοκαιριού, ιδιαίτερα του τέλους του Ιουλίου (Προφήτη Ηλία, αγίας Άννας, αγίας Παρασκευής, αγίου Παντελεήμονα, αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου) και των πρώτων 15 ημερών του Αυγούστου (και όχι μόνο).
Των ανθρώπων που συμμετέχουν στον εσπερινό, στις νυχτερινές και τις πρωινές λειτουργίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είτε στους ναούς των πόλεων και των χωριών μας, είτε στα εξωκλήσια και τα μοναστήρια μας, και στις παρακλήσεις της Παναγίας, που ψάλλονται τα πανέμορφα βράδια του δεκαπενταύγουστου, μέχρι την Κοίμησή της.
Βλέπετε, πολιτιστικές εκδηλώσεις δεν κάνουν μόνον οι δήμοι και οι πολιτιστικοί σύλλογοι, αλλά και η Εκκλησία: είναι οι γιορτές της.
Ποιες ενορίες και ποια χωριά γιορτάζουν είναι εύκολο να το πληροφορηθούμε από τις ανακοινώσεις στις τοπικές εφημερίδες ή γενικά με μια μικρή έρευνα.
Παρακάτω, συμπληρώνουμε ένα απόσπασμα από το παλαιότερο άρθρο μας Οι θρησκευτικές εορτές ως παράγοντας ποιότητας ζωής, που δημοσιεύεται στο Διαδίκτυο (εδώ):
«Στον πολιτισμό μας, τον ελληνικό, το ρωμαίικο (και ρωμαίικο = ό,τι κοινό στοιχείο μοιραζόμαστε με τους άλλους ορθόδοξους λαούς της Γης), ο χρόνος είναι γεμάτος γιορτές. Γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας, που είναι δικοί μας, ορθόδοξοι, όπως κι εμείς, και πολύ συχνά έζησαν στα ίδια μέρη που ζούμε κι εμείς οι ίδιοι.
Η πιο συχνή ορθόδοξη γιορτή, που έρχεται ξανά και ξανά κάθε εβδομάδα και είναι από τις μεγαλύτερες της χριστιανοσύνης (ισότιμη με το Πάσχα!) είναι η μέρα της Κυριακής. «Κυριακή ημέρα» σημαίνει «ημέρα του Κυρίου», δηλ. του Ιησού Χριστού. Είναι η μέρα που πηγαίνουμε στη λειτουργία, μια τελετή επανάληψης του Μυστικού Δείπνου, που μας ενώνει με όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς όλων των λαών, ακόμη και με τις ψυχές των νεκρών μας, με τους αγίους, τους αγγέλους, την Παναγία και το Χριστό (όλοι – ουρανός και γη – συμμετέχουν στην κυριακάτικη λειτουργία, όπως το είδε και ο άγιος απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη «εν τη Κυριακή ημέρα», Αποκ. 1, 10). (…)
Εκτός αυτού, γενικά οι θρησκευτικές μας γιορτές είναι ένας σημαντικός παράγοντας που δίνει ποιότητα στη ζωή μας, ιδιαίτερα στις παραδοσιακές εποχές, όταν οι άνθρωποι όχι απλά τις γιόρταζαν με ενθουσιασμό, αλλά κυριολεκτικά καθόριζαν το καθημερινό τους πρόγραμμα με βάση τις γιορτές και τις νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που είμαστε εμείς οι ίδιοι («Εκκλησία» = εμείς ενωμένοι, όλοι μαζί).
Το όφελος από τις γιορτές αυτές έχει και κοινωνικές αιτίες και πνευματικές.
Οι κοινωνικές: Με τις γιορτές, ιδιαίτερα αυτές που είναι και αργίες (σχόλες) ή που γιορτάζουν οι άγιοι του χωριού μας ή της ενορίας μας, σπάει η μονοτονία της καθημερινότητας και οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να κάνουν ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: να γιορτάσουν! Και μάλιστα να γιορτάσουν όλοι μαζί, να περάσουν χρόνο με την οικογένειά τους, αλλά και να συναντηθούν στην εκκλησία – και αργότερα, σε παρεάκια ή στο πανηγύρι, που κάποτε βέβαια δεν ήταν μαζικοποιημένο, απρόσωπο και εμπορικό – με ολόκληρη την τοπική κοινωνία, στην οποία ζούσαν, και να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Επίσης, όχι απλά ξεκουράζονται από την εργασία τους, αλλά – το σπουδαιότερο – συνειδητοποιούν πως δεν είναι ζώα (που δεν έχουν γιορτές και αργίες), ούτε σκλάβοι, υποβιβασμένοι στο επίπεδο του ζώου, αλλά ελεύθεροι Άνθρωποι, που έχουν το δικαίωμα να ξεκουραστούν και να γιορτάσουν όταν θέλουν. Και μάλιστα Άνθρωποι που συνδέονται με το Θεό, γιατί οι δικές μας οι γιορτές είναι γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, με τους οποίους συνδεόμαστε κατά τον εορτασμό τους, και όχι άσχετες γιορτές, που δεν μας εκτοξεύουν στον ουρανό, όπως οι σύγχρονες «Παγκόσμιες Ημέρες», που εισαγάγαμε απ’ έξω.
Επίσης έρχονται σε επαφή με μερικά από τα ωραιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (τα υμνογραφικά έργα της Εκκλησίας των μεγάλων εορτών και γύρω από αυτές, όπως οι παρακλήσεις της Παναγίας κτλ), πράγμα που κάποτε – που οι άνθρωποι έδιναν προσοχή, παρά τη διαφορά στη μορφή της γλώσσας, που σήμερα έχουμε τόσο τραγικοποιήσει παρότι διδασκόμαστε αρχαία ελληνικά από την α’ Γυμνασίου – συνέβαλλε καθοριστικά στην καλλιέργειά τους & στο μορφωτικό τους επίπεδο!
Και οι γιορτές μας βέβαια είναι Παγκόσμιες Ημέρες: δεν υπάρχει τίποτα πιο παγκόσμιο από το Χριστό, από τη Γέννηση και την Ανάστασή Του κι από το ότι κάποιοι άνθρωποι (με τη ζωή τους ή με το μαρτύριό τους) έγιναν άγιοι και μας προσκαλούν κι εμάς στην αγιότητα. Όλα αυτά ενώνουν τους ανθρώπους, δεν τους χωρίζουν. Αυτό το τελευταίο είναι ο πνευματικός λόγος, που οι θρησκευτικές μας γιορτές προσδίδουν ποιότητα στη ζωή μας και στη ζωή της οικογένειάς μας και γενικότερα στην κοινωνία μας: ότι αποτελούν πηγές θείας χάριτος και γέφυρες που συνδέουν (πραγματικά, όχι συμβολικά) τη γη με τον ουρανό…».
