…είναι το πρώτο κλάμα όταν τον κόσμο αντικρίζει
δεν το ρωτήσαν, του επιβάλλουνε, να ζήσει…
να μεγαλώσει, να σπουδάσει, να δουλέψει,
να παντρευτεί, κι αυτό παιδιά να αναθρέψει……
….μετά το κλάμα γίνεται γέλιο, μια πρώτη λέξη,
δειλά δυο βήματα για αρχή, ώσπου να τρέξει…..
τα δυό χεράκια ψάχνουν να γνωρίσουν,
το καθετί από κοντά να ψηλαφήσουν….
…..έτσι είναι φίλε το παιδί… μωρό μα ελπίζει,
πότε με γέλιο ή με κλάμα στο θυμίζει….
….κι αν του διαβάζεις παραμύθια να κοιμάται,
με βασιλόπουλα και δράκους, να φοβάται,
θα ΄ρθει η στιγμή που μοναχό του θα ρωτήσει,
σαν βγει στο δρόμο την αλήθεια να αντικρίσει….
….γιατί πεθαίνουν τα παιδιά από την πείνα…
γιατί δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς για κείνα….
τι είναι πατέρα τα ‘’παιδιά των φαναριών’’ που όλοι λένε….
που ζητιανεύουν τη ζωή χωρίς να φταίνε…
….για πες μου τότε τι απάντηση θα δώσεις
και ποια αλήθεια θα του πεις μην το πληγώσεις……
….πρέπει να νοιώθει το παιδί σαν το λουλούδι,
πως μια ζωή θα είναι για σένα αγγελούδι,
πως θα ΄ναι πάντα ανοιχτή η αγκαλιά σου,
για να κουρνιάζει σαν πουλί στη ζεστασιά σου….
….έτσι είναι φίλε το παιδί…. ένα λουλούδι,
που τώρα έγινε στο στόμα μας τραγούδι….
κι όταν στα χέρια αγκαλιά θα το κρατάμε
και στο αφτί του θα του σιγομουρμουράμε…..
γλυκόλογα και νανουρίσματα για αηδόνια….
μπορεί να ΄χει κι αυτό παιδιά ….. να ΄χει κι εγγόνια…
Ηλίας Πίτερης
