Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο για την Άνω Ιερουσαλήμ ένας ξεχωριστός Ρεθεμνιώτης, ο οποίος από μόνος του ήταν ιστορία, ήταν προσφορά, ήταν σοφία, ήταν αυθεντική αξία, ήταν ενσυνείδητα βαθιά θρησκευόμενος, ήταν πλήρης ευγενών συναισθημάτων και σπανίου ήθους, ο μειλίχιος συμπατριώτης μας ο Λεωνίδας Ε. Καούνης.
Η σχέση του Λεωνίδα Καούνη με τον ιστορικό σύλλογο Ρεθυμνίων Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» υπήρξε ιδιαίτερα στενή από παλιά, ενώ εντάσ-σεται μέσα στις ευνόητες ανησυχίες και ενδιαφέροντα που ανέκαθεν έτρεφε για το αγαπημένο Ρέθυμνο ο αείμνηστος.
Ήταν από τους ανθρώπους που τιμούσε το σύλλογο των Ρεθυμνίων Αττικής «ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ» , τους αποδήμους Ρεθυμνίους της Αττικής και ουδέποτε τους αντιμετώπιζε ως ένα ξεχωριστό κομμένο κομμάτι του Ρεθύμνου , όπως πολλοί μάταια και υστερόβουλα προσπαθούν να εκλαμβάνουν.
Τιμήθηκε από το σύλλογο μας και ανακηρύχτηκε ως επίτιμο μέλος του το έτος 1996, όταν προσκλήθηκε να μιλήσει για την ιστορική φυσιογνωμία της Καλλιόπης Γιουλούντα επι τη ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτωβρίου και τον εορτασμό των Αγ. Τεσσάρων Νεομαρτύρων στην Αθήνα
Ενθυμούμαι ζωηρά την στιγμή της περιγραφής που έκανε για τη θρυλική Ρεθεμνιώτισα νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού , τον Ξανθό Άγγελο όπως την αποκάλεσε ο κος Λεωνίδας εν μέσω συγκινήσεως και λυγμών. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στην εν πληθούση αίθουσα του ιδρύματος Κρητική Εστία ,που συμπτωματικά ήμουν συνομιλητής για τον εορτασμό των Αγίων στην ίδια εκδήλωση το 1996.
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου με τον κο Λεωνίδα, ο οποίος ενθουσιάστηκε απ’ ότι φάνηκε μαζί μου . Εκτοτε ξεκίνησε μια αγαθή φιλία παρά την διαφορά ηλικίας μας, ενώ μου έδωσε πολλές σοφές και χρήσιμες συμβουλές .
Όταν δε εκλέχτηκα ως πρόεδρος στο σύλλογο μας ήταν από τους πρώτους Ρεθεμνιώτες που επικοινώνησε μαζί μου να με συγχαρεί και από τους λίγους που με συνέδραμε συμβουλευτικά , παραινετικά , μέχρι και πρόσφατα.
Έδειχνε διαρκώς ένα αμείωτο ενδιαφέρον για το σύλλογο μας τον οποίο εκτιμούσε πολύ και συχνά επικοινωνούσε τηλεφωνικά δίνοντας μου άλλοτε θάρρος κι άλλοτε επαινώντας με για τις υψηλού επιπέδου πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις.
Όταν εξέδωσα την εφημερίδα «ΡΕΘΥΜΝΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ» ήταν από τους πρώτους που έσπευσε να μας στείλει την συνδρομή του ενισχύοντας την προσπάθεια του συλλόγου μας.
Κάθε χρόνο μάλιστα προλάμβανε και μου τηλεφωνούσε του Αγίου Λεωνίδα για να μου δώσει ευχές για τον συνονόματο υιό μου.
Έτσι κι εφέτος πρόλαβε και με πήρε πρώτος στις 15 Απριλίου και μιλήσαμε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο και μάλιστα ανησυχούσε με όλα αυτά που συμβαίνουν , αλλά ο λόγος του είχε μια αισιοδοξία , μια λεβεντιά , μια νουθεσία, που δεν ήθελες να σταματήσεις την συνομιλία μαζί του. Σε κάθε επικοινωνία μαζί του απεκόμιζα και κατι θετικό.
Αποτελούσε έναν πακτωλό ιστορικών γεγονότων και αστείρευτη πηγή εμπειριών με ισχυρό συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε ευγενείς προσωπικό-τητες του Ρεθύμνου όπως το Μανόλη Κούνουπα, τη Μαρία Τσιριμονάκη , τον Γεώργιο Αγγελιδάκη , έχοντας το προνόμιο της βαριάς κληρονο-μιάς του από την οικογένεια Βλαστού .
Ενθυμούμαι ότι έσπευσε να μου χορηγήσει αντίγραφο φωτογραφίας της συλλογής των παλαιών όπλων που διατηρούσε για να τα βάλω στο λεύκωμα του συλλόγου για την επέτειο των 150 ετών του Αρκαδίου.
Μας δώρισε με ιδιαίτερη υπερηφάνεια σειρά έργων του που ο ίδιος είχε φιλοτεχνήσει με κάρβουνο ως προσφορά στο σύλλογο μας.
Αισθάνομαι προνομιούχος που είχα την αγαθή τύχη να γνωρίσω μεταξύ των προσωπικοτήτων του παλιού καλού Ρεθέμνους έναν από τα εκλεκτότερα μέλη του ,τον κ. Λεωνίδα Καούνη και να καυχώμαι ότι γεύτηκα το αθάνατο κρασί της παράδοσης και του πολιτισμού.
Καλό Παράδεισο αγαπημένε μας κε Λεωνίδα.
Γεώργιος Ν. Βλατάκης
Πρόεδρος ιστορικού συλλόγου Ρεθυμνιων Αττικής ΤΟ ΑΡΚΑΔΙ
