Αν μία γνωστή ηθοποιός, καταξιωμένη, κρύβει για τόσο καιρό μέσα της την αλήθεια, ας αναρωτηθούμε, τι κουράγιο χρειάζεται μία εργάτρια, μία υπάλληλος, ένας απλός εργαζόμενος για να αντιδράσει, να καταγγείλει, να αποκρούσει ανάλογες μορφές βίας.
Αλλά και πόση υποκρισία υπάρχει, από ορισμένους δήθεν ευαίσθητους, τα ΜΜΕ και άλλους που τώρα ανακάλυψαν αυτά τα φαινόμενα, ενώ τόσα χρόνια είναι εκατοντάδες οι καταγγελίες εργαζομένων, σωματείων, μαζικών φορέων για παρόμοιες καταστάσεις σε διάφορους χώρους δουλειάς, όταν έρευνες δείχνουν ότι το 85% των εργαζόμενων γυναικών στον επισιτισμό-τουρισμό έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας τους και για τις οποίες δεν αφιέρωσαν ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Ούτε «κουβέντα» για την εργοδοτική βία που βιώνει η εργαζόμενη στη λεγόμενη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού!
Σε αυτούς του χώρους, όπως και στην τηλεόραση και στο θέατρο, πίσω από τα «φώτα» υπάρχει ένα εργασιακό καθεστώς ασυδοσίας και εκμετάλλευσης. Υπάρχει ένας σκληρός εργασιακός χώρος, όπου κυριαρχεί ο φόβος της ανεργίας, η επαγγελματική, οικονομική ανασφάλεια. Όλα αυτά είναι που μετατρέπουν τους εργαζόμενους και ειδικά τις γυναίκες σε εύκολα θύματα.
Εδώ στην Κρήτη γνωρίζουμε πολύ καλά την εκφοβιστική και πολλές φορές βίαιη συμπεριφορά στις κουζίνες εστιατορίων και ξενοδοχείων. Βλέπουμε τις μεθόδους προσέλκυσης πελατών από τα εμπορικά καταστήματα τουριστικού ενδιαφέροντος (και όχι μόνο), από τα μπαρ και τα εστιατόρια, τους εκβιασμούς που παρεμβαίνουν χυδαία ακόμα και στο ντύσιμο των εργαζόμενων γυναικών, πολλές φορές οι ίδιες οι στολές είναι προκλητικές για την προσέλκυση πελατείας και φυσικά κερδών!
Δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά!
Υπάρχει ένα βαθύτερο σάπιο κοινωνικό, οικονομικό υπόβαθρο, που διευκολύνει τους δράστες. Γιατί γνωρίζουν ότι τα όνειρα, η πορεία ενός νέου ανθρώπου, γυναίκας ή άνδρα, στη μόρφωση, στην εργασία, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, εξαρτώνται από τις οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις. Εξαρτώνται από τους διάφορους «ισχυρούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες» της εξουσίας σε όλους αυτούς τους χώρους.
Αυτή η δυσωδία, όμως, δεν αντιμετωπίζεται αποκλειστικά και μόνο από την όποια αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου, του νομικού πλαισίου. Το θύμα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς σκοπέλους μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη του δράστη: Από το φόβο του στιγματισμού μέχρι μια σειρά από νομικά, γραφειοκρατικά κολλήματα.
Πώς θα στηριχθεί το θύμα όταν οι ελάχιστες κρατικές υποδομές και υπηρεσίες για την ολόπλευρη στήριξη των θυμάτων, δηλαδή νομική, συμβουλευτική, ψυχολογική, παραμένουν εντελώς υποστυλωμένες; Εδώ μέχρι και τον νόμο άλλαξε ο ΣΥΡΙΖΑ, και διατήρησε η ΝΔ, για μείωση των ανώτατων ποινών ακόμα και για ειδεχθή εγκλήματα. Το νέο πλαίσιο για να στοιχειοθετήσει βιασμός, έγινε πιο αυστηρό. Η σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας, δεν διώκεται αυτεπάγγελτα.
Αυτά είναι η αλήθεια, η βία και το αποκρουστικό πρόσωπο ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από τα κροκοδείλια δάκρυα και τις εκδηλώσεις «ανθρωπιάς» για την “ισότητα ανδρών και γυναικών, τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων την ανοχή στην διαφορετικότητα, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, των μειονοτήτων κλπ” από το κεφάλαιο και τις ενώσεις του, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ!
Μπορεί να θέλουν να φαίνονται ως «υπερασπιστές των δικαιωμάτων» και της «κοινωνικής αδικίας» αλλά είναι οι ίδιοι που προωθούν νόμους για την εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας, καταργούν το 8ωρο και την κυριακάτικη αργία, μία σειρά από εργασιακά δικαιώματα. Όταν μιλάνε για «ισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών» εννοούν κατάργηση των δικαιωμάτων της μητρότητας. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «ανθρωπιά» και για «προστασία των μειονοτήτων», αυτοί που είναι υπεύθυνοι για μία σειρά πολέμους και τις τεράστιες προσφυγικές ροές αλλά και όλα τα άλλα τραγικά αποτελέσματά τους!
Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό να μιλάνε για «δικαιώματα των γυναικών» ενώ ταυτόχρονα μετατρέπουν την υγεία σε ακριβό εμπόρευμα και προωθούν την εντατικοποίηση μετατρέποντας τους χώρους εργασίας, όπως χαρακτηριστικά βλέπουμε σήμερα τα σούπερ μάρκετ, σε κάτεργα με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των εργαζομένων ειδικά των γυναικών. Όταν ήδη μετράμε χιλιάδες κρούσματα αλλά και νεκρούς συναδέλφους μας στους χώρους δουλειάς από την πανδημία!
Η απάντηση στους εκβιασμούς και στην εκμετάλλευση δεν είναι άλλη από την οργανωμένη πάλη.
Κανένας εργαζόμενος ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, θρησκείας ή ηλικίας δεν είναι μόνος του!
Και αυτό ακριβώς μας ενώνει, ότι έχουμε κοινό συμφέρον από το να παλεύουμε απέναντι σε μονοπώλια ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η δύναμή μας είναι ο αγώνας μέσα από το σωματείο μας, τον Σύλλογο Γυναικών!
Η 8η Μάρτη, αφιερωμένη στους σκληρούς απεργιακούς αγώνες των εργατριών του 19ου αιώνα για ίσα μεροκάματα ανδρών και γυναικών, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για λιγότερες ώρες εργασίας θυμίζει πως μέσα από τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη μπορούμε να παλέψουμε ενάντια σε κάθε αδικία και κοινωνική καταπίεση για μία κοινωνία όπου γυναίκες και άντρες θα είναι πραγματικά ισότιμοι μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Χρύσα Ρώσση, μέλος της ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ
