του Μανώλη Εγγλέζου-Δεληγιαννάκη
metotoufekikaitilyra.wordpress.com
Ήταν θέμα χρόνου η κλιμάκωση των τουρκικών απαιτήσεων με την έγερση αμφισβήτησης της κυριαρχίας των νησιών μας στο Αιγαίο. Κι εδώ δεν πρόκειται για μιαν αόριστη αμφισβήτηση, όπως ήδη γινόταν. Τίθεται συγκεκριμένο ζήτημα (παρ)ερμηνείας της συνθήκης της Λωζάννης, με βάση το οποίο τα νησιά ανήκουν στην Ελλάδα υπό τον όρο να είναι αποστρατικοποιημένα, οπότε ο όποιος εξοπλισμός τους αυτόματα αναιρεί την ελληνική κυριαρχία.
Δε θα αναλωθούμε εδώ στην ανασκευή ενός αβάσιμου ισχυρισμού. Ούτε θα εφησυχάσομε θεωρώντας ότι η προφανής αβασιμότητά του δικαιολογεί την απραξία μας. Ακόμα πληρώνομε την επίκληση σε «αήττητα νομικά όπλα» εκείνου που παρέδωσε τα Ίμια. Κι αν κάποιοι λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψη τον τουρκικό επεκτατισμό, θα πρέπει επιτέλους να το κάμει αυτό και το κράτος. Το κράτος, όχι απλά η εκάστοτε κυβέρνηση.
Γιατί αυτό που μονίμως γίνεται, είναι να αλλάζομε την πολιτική μας αναλόγως της τουρκικής τακτικής, ενώ η στρατηγική της είναι η ίδια, αναθεωρητική, επιθετική και γενοκτόνα. Αλλά αυτή συνειδητά την αγνοούμε, κι ας είναι μπροστά στα μάτια μας. Ο στρουθοκαμηλισμός μας είναι η εγγύηση της καταστροφής.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο αμυντικό δόγμα, που θα λειτουργεί με βάση την πραγματικότητα. Θα πρέπει να αναγνωρίσει την τουρκική απειλή και να διαμορφώσει πολιτική μόνιμης αποτροπής και εξουδετέρωσης του εξ ανατολών κινδύνου. Κι αυτό δε γίνεται με ζεϊμπέκικα, με αναγνώριση τουρκικών ζωτικών χώρων και αναγκών, με επιτροπές ελληνοτουρκικής φιλίας. Γίνεται μόνο με κατανόηση του τουρκικού σχεδιασμού ανεξαρτήτως πρόσκαιρων υφέσεων, με αποφασιστικότητα να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας και πίστη στα δίκαιά μας.
Εδώ έχει πολλά να μας διδάξει η γείτων. Γιατί όραμα έχει, γενοκτονικό βέβαια, αλλά όραμα. Και σχεδιασμό μακροπρόθεσμο έχει, που δεν αλλάζει ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Και έχει πίστη στα κατ’ αυτήν δίκαιά της του αφανισμού του αντίπαλου και της ολοκληρωτικής κυριαρχίας της. Η τουρκική κοινωνία σύμπασα μετέχει των ανωτέρω.
Εμείς δεν έχουμε τίποτε απ’ αυτά. Δεν υπάρχει όραμα, αν και σήμερα θα έπρεπε να στοχεύομε στην επιβίωση του Ελληνισμού και την εξαφάνιση των τουρκικών απειλών. Δεν υπάρχει σχέδιο, όχι εφαρμογής ενός οράματος που δεν υπάρχει, αλλά ούτε αποτροπής του κινδύνου. Ούτε ο κίνδυνος αποτιμάται σε όλη του την έκταση, ούτε με ενιαίο τρόπο από το πολιτικό φάσμα. Δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής στην κοινωνία μας, ενώ στην Τουρκία υπάρχει.
Οπότε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας πρέπει να γίνει χτες, γιατί η καταστροφή έρχεται την ώρα που εμείς ψαχνόμαστε. Πρέπει να αλλάξει το αμυντικό δόγμα, με ομοφωνία του πολιτικού κόσμου, και να εφαρμόζεται από όποια κυβέρνηση έρχεται στην εξουσία.
Τα πρόσφατα δείγματα κινητικότητας στην εξωτερική πολιτική, αν και προτιμότερα από την προηγούμενη περίοδο της υποταγής, εξακολουθούν να είναι αποσπασματικά, ανολοκλήρωτα, και να παλινωδούν. Δε μπορεί από τη μια να αποτρέπεται η εισβολή των λαθρομεταναστών στον Έβρο κι από την άλλη να χτίζονται υπερδομές στη Χίο· δε μπορεί να παραγγέλνονται αεροπλάνα και φρεγάτες και να μη συμμετέχει η παραγωγική δομή της χώρας στην κατασκευή τους. Το νέο αμυντικό δόγμα, οφείλει να εκφράζει ένα συνολικό όραμα για την κοινωνία και το λαό μας, που οφείλει να το επιβάλει στους μηχανισμούς του κράτους, του πολιτικού συστήματος και των ελίτ. Και ή θα το εφαρμόσομε, ή θα εξαφανιστούμε σα λαός…
