Απάντηση Α. Ξανθού στο ΔΤ του Υπουργείου Υγείας
Η απάντηση του Υπουργείου Υγείας στην καταγγελία του τομεάρχη Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Α. Ξανθού για την κατάργηση της μονιμότητας των γιατρών ΕΣΥ, είναι για «γέλια και για κλάματα».
Για γέλια, γιατί οι συντάκτες της ανακοίνωσης ισχυρίζονται ότι δεν άλλαξε κάτι στο ισχύον νομικό πλαίσιο περί μονιμοποίησης, αναφέροντας το νόμο 2889/2001. Μόνο που ο νόμος αυτός στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει τροποποιηθεί ριζικά με το ν. 3754/2009 άρθρο 7 που ισχύει εδώ και 13 χρόνια και προβλέπει ρητά ότι «Δεν επαναπροκηρρύσσονται οι θέσεις ιατρών που υπηρετούν στο ΕΣΥ ως Επιμελητές Α’, Β’ και Γ’ με πενταετή θητεία και δεν έχουν μονιμοποιηθεί με την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου.
Με τη συμπλήρωση της πενταετίας οι ιατροί που κατέχουν τις θέσεις αυτές κρίνονται ατομικά και εφόσον η κρίση τους είναι θετική μονιμοποιούνται». Αντίθετα, η νέα διάταξη που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες λέει επίσης ρητά ότι «στο τέλος της πενταετίας η θέση επαναπροκηρρύσσεται και εφόσον επιλεγεί ο ίδιος ιατρός διορίζεται ως μόνιμος».
Είναι όμως και για κλάματα η απάντηση του Υπουργείου Υγείας γιατί προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν έγινε «στα μουλωχτά» και «εν κρυπτώ» αυτή η ανατροπή στο εργασιακό κεκτημένο των γιατρών ΕΣΥ. Μια βδομάδα πριν έρθει στην Βουλή νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας που έχει πληθώρα άλλων διατάξεων, η κυβέρνηση φέρνει σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών για το «Στρατηγικό Σχέδιο Καταπολέμησης της Διαφθοράς», μια τέτοια θεμελιώδους σημασίας ρύθμιση, ο Υπουργός Υγείας δεν πάει καν να την παρουσιάσει στην Ολομέλεια, το θέμα αποσιωπάται πλήρως και έχει το θράσος το Υπουργείο Υγείας να μας εγκαλεί για ετεροχρονισμένη αντίδραση;
Ποιόν λοιπόν κοροϊδεύει το Yπουργείο Υγείας ; Σίγουρα όχι τους επί θητεία γιατρούς του ΕΣΥ, για τους οποίους – ως «ανταμοιβή» για τη συμβολή τους στην πανδημία- επιφυλάσσει ένα μέλλον χωρίς καμιά εξασφάλιση, χωρίς μόνιμη εργασιακή προοπτική, χωρίς κανένα κίνητρο να παραμείνουν στο δημόσιο σύστημα υγείας. Κυνικός νεοφιλελευθερισμός , απέχθεια προς το ΕΣΥ, αναξιοπρέπεια για τους λειτουργούς του και σκληρό πελατειακό κράτος , είναι η ιδανική «συνταγή» οριστικής διάλυσης της δημόσιας περίθαλψης.
