Μετά από 12 πυρκαγιές στο νότιο Ρέθυμνο πρέπει να σταματήσει η υποκρισία
Παρακολουθούμε με οδύνη και οργή την καταστροφή (για πολλοστή φορά) από τη μεγάλη πυρκαγιά στο νότιο Ρέθυμνο. Ωστόσο, πέρα από τις καθιερωμένες άσφαιρες καταγγελίες και τα ευχολόγια για άμεση αποκατάσταση των πληγέντων, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε επιτέλους για την ουσία της πυροπροστασίας στην περιοχή και στη χώρα συνολικότερα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων στο νότιο Ρέθυμνο, αυτή είναι η 12η φορά που εκδηλώνεται μεγάλη φωτιά στην περιοχή τους, από το 1988. Δηλαδή ο ίδιος τόπος καίγεται κατά μέσο όρο κάθε δύο με τρία χρόνια.
Κι όμως, η διάρθρωση των Πυροσβεστικών Υπηρεσιών, η στελέχωση και οι υποδομές του τοπικού πυροσβεστικού κλιμακίου και γενικά τα μέσα πυρόσβεσης και πρόληψης παραμένουν περίπου στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη εικοσαετία. Ειδικά για το νότιο Ρέθυμνο, η κοροϊδία και ο εμπαιγμός έχουν γίνει πια συνώνυμα της πολιτικής των κρατικών αρχών αλλά και της Περιφέρειας Κρήτης. Η εκ νέου κήρυξη του Δήμου Αγίου Βασιλείου σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» προβάλλεται ως πανάκεια για την αντιμετώπιση των καταστροφών. Το ζήτησαν μετ’ επιτάσεως εξάλλου και οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν στην περιοχή. Ο ίδιος ο περιφερειάρχης τονίζει με στόμφο στις τηλεοπτικές κάμερες πως η κήρυξη ισοδυναμεί με «ξεκλείδωμα» άμεσων χρηματοδοτήσεων για αποκατάσταση των πληγέντων. Το αίτημα έγινε δεκτό και εμείς τώρα θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον υπουργό. Μετά όμως ελάχιστοι θα παρακολουθήσουν πού πηγαίνουν οι χρηματοδοτήσεις, ποια έργα γίνονται για την αποκατάσταση και κυρίως κανείς δεν ενδιαφέρεται να δοθούν μόνιμες λύσεις για την πρόληψη των πυρκαγιών.
Εμείς καταθέτουμε συγκεκριμένα ερωτήματα:
- Ποιος νοιάστηκε όλα αυτά τα χρόνια για τη στελέχωση και πλήρη λειτουργία, του Πυροσβεστικού Κλιμακίου στο Σπήλι; Γιατί παραμένει ανενεργό και στην ουσία χωρίς επιχειρησιακή ετοιμότητα αφού ελάχιστα μπορεί να προσφέρει στην κάλυψη μιας περιοχής που διαπιστωμένα πια θεωρείται ως «υψηλού κινδύνου»;
- Γιατί ρίχνουν ηρωικούς αλλά ανεκπαίδευτους εθελοντές στην πυρά χωρίς εξοπλισμό προστασίας, ποντάροντας μόνο στην υπευθυνότητα και το φιλότιμο τους;
- Που είναι τα σχέδια εκκενώσεων των οικισμών;
- Γιατί πρόσφατα, επί ΣΥΡΙΖΑ, αντί να φτιαχτεί Πυροσβεστικός Σταθμός στο νότιο Ρέθυμνο που καίγεται κάθε χρόνο, υποβαθμίστηκε το ΠΚ Γαράζου και ολόκληρη η ΠΥ Μυλοποτάμου για να φτιαχτεί ΠΚ στον ορεινό όγκο του Ψηλορείτη που σχεδόν ποτέ δεν εκδηλώνονται πυρκαγιές;
- Γιατί απεντάχθηκε το 2017 «Το πρόγραμμα για τη δημιουργία συστήματος διαχείρισης κρίσεων στην Περιφέρεια Κρήτης» αντί να επεκταθεί σε ολόκληρο το νότιο μέτωπο της Κρήτης; Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είχε στόχο την άμεση κινητοποίηση και την πυροπροστασία των δασικών περιοχών του Ρούβα και του Πρέβελη. Κόστισε περίπου 1,2 εκατομμύρια ευρώ και δεν λειτούργησε ποτέ.
- Γιατί σε περίπτωση που χρειαστεί διακομιδή τραυματία από την πυρκαγιά γίνεται με το «σάπιο» ασθενοφόρο του απαξιωμένου ΚΥ Σπηλίου;
- Γιατί χρειάζεται κάθε φορά να μεταφέρονται πυροσβέστες από το Ηράκλειο και τα Χανιά και να χάνεται πολύτιμος χρόνος στον οποίο αν υπήρχαν επιτόπου επαρκείς δυνάμεις θα είχαμε προλάβει τις φωτιές πριν πάρουν διαστάσεις; Φέτος μάλιστα φτάσαμε στη γελοιότητα να έρχονται πυροσβέστες στο Ρέθυμνο αεροπορικώς από τη Θεσσαλονίκη, μαζί με μπόλικες δημόσιες σχέσεις για τη «μεγάλη προσφορά» της (επιδοτούμενης με 120 εκατ. από το κράτος) Aegean.
Με την παρούσα κυβέρνηση σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και το δόγμα των σωρηδόν «εκκενώσεων» οικισμών, χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Μοιάζει ο κύριος στόχος να είναι όχι η προστασία των ανθρώπων αλλά το να αφεθεί η φωτιά να καταστρέψει όσο γίνεται μεγαλύτερη έκταση ανενόχλητη, την ώρα που οι επίγειες δυνάμεις είναι ελάχιστες, την ώρα που οι δασοπυροσβέστες που ζητούσαν να μονιμοποιηθούν ψεκάστηκαν από την ΑΥΡΑ της αστυνομίας και χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ και την ώρα που τα ελληνικά Canadair σβήνουν φωτιές στη… Γαλλία. Και φυσικά, στο ενδιάμεσο, έρχεται το ενδιαφέρον για τις καμένες βουνοκορφές από τις εταιρίες αιολικών, που ακούνε ως… χαρμόσυνη μουσική τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ για τους «θυελλώδεις ανέμους που πνέουν στην περιοχή».
Και έτσι η ζωή συνεχίζεται. Η φωτιά καταστρέφει χιλιάδες στρέμματα, ελιές, αμπέλια, ζωικό κεφάλαιο, ενίοτε και τα σπίτια στις εκκενωμένες περιοχές. Και στη συνέχεια έρχεται η κήρυξη της περιοχής σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Οι χρηματοδοτήσεις «ξεκλειδώνουν» και χρήματα ρέουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Σε δυο – τρία χρόνια τα χρήματα απορροφώνται χωρίς να πηγαίνει τίποτα στην μόνιμη πυροπροστασία και στην πρόληψη. Και μετά έρχεται η επόμενη φωτιά, οι επόμενες καταστροφές, η επόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το επόμενο «ξεκλείδωμα» χρηματοδοτήσεων. Ένας ωραίος και πολύ βολικός φαύλος κύκλος.
Εμείς σε όλα αυτά λέμε πως πρέπει επιτέλους να σταματήσει η υποκρισία. Ασφαλώς να αποζημιωθούν άμεσα και πλήρως οι πολίτες που επλήγησαν. Αλλά χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό πυροπροστασίας, χωρίς πραγματική ενίσχυση των πυροσβεστικών δυνάμεων με μέσα και υποδομές είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε κάθε φορά το ίδιο έργο από τον εκάστοτε «θίασο» αρμοδίων.
Οργανώσεις Βάσης Κρήτης ΜέΡΑ25
