Η προτροπή «πες ΟΧΙ» απευθύνεται από φορείς και ειδικούς, πολύ σωστά, σε γυναίκες και παιδιά που γίνονται θύματα βίας κατ’ εξακολούθησιν. Καλούνται να πουν «όχι» και ν’ αντιδράσουν απέναντι σ’ εκείνους, που κάνουν τη ζωή τους κόλαση. Και σίγουρα δεν είναι μόνοι – και η αντίδραση είναι για εκείνες και εκείνα η μόνη λύση.
Στις αγιογραφίες των εκκλησιών μας, οι άγιοι μάρτυρες απεικονίζονται κι εκείνοι με την παλάμη υψωμένη σε στάση άρνησης: λένε κι εκείνοι «όχι» σ’ εκείνους που τους καλούν να προδώσουν τα ιδανικά τους και την πίστη τους στο Χριστό, και νικούν στην αιωνιότητα, επιλέγοντας την αυτοθυσία αντί για την προδοσία.
Κι εμείς, όλοι μας, και τα παιδιά μας, οι ηλικιωμένοι γονείς μας και ολόκληρος ο λαός μας, είμαστε επίσης θύματα βίας κατ’ εξακολούθησιν. Θύματα πολλαπλής βίας, στην καθημερινή μας ζωή, με δράστες εκείνους που εξουσιάζουν και ελέγχουν τη ζωή μας και πολλές φορές – με έντεχνους τρόπους – την ίδια τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Και καλούμαστε να πούμε «ΟΧΙ», όσο δύσκολο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ώστε να υπάρχει ελπίδα ελευθερίας για το μέλλον!
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια επέτειος. Είναι μια πόρτα στο χρόνο, που ανοίγει και μας προσκαλεί να διαβούμε την Ιστορία του κόσμου κατά τον 20ό αιώνα, για να δούμε πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.
Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος (που η 28η Οκτωβρίου είναι η επέτειος της εισόδου μας σ’ αυτόν) μας αφορά άμεσα, διότι:
α) Ενέπλεξε στη δίνη του τους άμεσους προγόνους μας, φέρνοντας τον όλεθρο, τον πόνο και την ερήμωση, αλλά και πράξεις αξιοθαύμαστου ηρωισμού και αυτοθυσίας, τόσο στην εποποιία του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41, όσο και κατά την εθνική αντίσταση – την εθνική αντίσταση βέβαια που την εκμεταλλεύτηκαν από τη μια οι Αγγλοαμερικάνοι και από την άλλη οι Σοβιετικοί, για τα δικά τους συμφέροντα…
Την ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τη βίωσαν οι γονείς και οι παππούδες μας, πρώτα τη μάθαμε από τη ζωντανή προφορική μνήμη μέσα στην οικογένειά μας και μετά από βιβλία. Η σημερινή γενιά, χωρίς ρίζες, δεν έχει κληρονομήσει αυτή τη μνήμη. Γι’ αυτό δεν ξέρει τι είναι η ελευθερία και, όσο κι αν θέλει, είναι δύσκολο ν’ αγωνιστεί γι’ αυτήν.
β) Οι νικητές του Πολέμου Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί (αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές έτσι κι αλλιώς από πριν) είναι εκείνοι που αμέσως μετά υποδούλωσαν τον κόσμο! Φυσικά, αλίμονο στην ανθρωπότητα αν είχε νικήσει ο Άξονας (Γερμανοί της ναζιστικής Γερμανίας, Ιταλοί και Ιάπωνες). Αλλά και οι Σύμμαχοι δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο «στρατόπεδο του Φωτός». Προκάλεσαν τον Ψυχρό Πόλεμο, ένα σωρό στρατιωτικές (και παραστρατιωτικές) επεμβάσεις και, κατόπιν, τη σημερινή δικτατορία των Πολυεθνικών, που μετέτρεψε τον κόσμο σε κόλαση και βύθισε το νου και την ψυχή των ανθρώπων του σήμερα και του αύριο στο χάος…
γ) Εκτός των παραπάνω, ξανασηκώνουν κεφάλι οι σκοτεινές και δαιμονικές δυνάμεις του ναζισμού και του φασισμού, έτοιμες να αντεπιτεθούν στους εχθρούς τους και να πάρουν τη θέση τους. Χρειάζεται λοιπόν σοβαρή ιστορική μνήμη, γνώση και επίγνωση, για να μην πέσουμε σε νέες παγίδες, σε αυτές που πέσανε κάποτε οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες. Και είχε πέσει και μερίδα του ίδιου του δικού μας λαού, σχηματίζοντας παρακρατικές οργανώσεις, που έπαιζαν το παιχνίδι του αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού που κυβερνούσε αυτόν τον τόπο.
Ας μάθουμε Ιστορία λοιπόν. Επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν προσφέρεται για εθνικιστικές κορώνες, αλλά για αληθινή φιλοπατρία και αγώνες απέναντι στους εκάστοτε αληθινούς εχθρούς. Και οι εχθροί αυτοί είναι πολύ πιο σκοτεινοί, ύπουλοι και ισχυροί από τις εθνικιστικές δυνάμεις των γειτονικών μας χωρών. Και είναι ήδη μέσα στη χώρα μας, «νόμιμα», με τις γραβάτες τους, και αλωνίζουν.
Ας τους πούμε «ΟΧΙ». Το «Όχι» που κάποιοι από εκείνους διαστρέβλωσαν τα τελευταία χρόνια σε «Ναι», αφού σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο που λυμαίνεται την πατρίδα μας μόνο το «Ναι» γνωρίζει να απαντάει στα μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα που το στηρίζουν.
Το πρώτιστο εφόδιο, που προϋποθέτει η ελευθερία της πατρίδας μας, είναι μια γενιά Ελλήνων πρόθυμων να θυσιάσουμε τη ζωή μας για την πατρίδα, αλλά και να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας την ίδια διάθεση αυτοθυσίας. Γονείς, που θα πουν στα παιδιά τους «ή ταν ή επί τας», αναθρέφουν παιδιά, που θα απαντήσουν σε κάθε επίδοξο κατακτητή τους «μολών λαβέ». Όμως αυτό το πνεύμα, με τη σειρά του προϋποθέτει, πραγματική γνώση της ιστορίας (δηλ. Παιδεία), έμφαση στα ηρωικά παραδείγματα (που διαθέτουμε όχι μόνο στα βιβλία, μα πιθανόν και στις οικογένειές μας), επισήμανση και των αδυναμιών και σφαλμάτων των προγόνων μας προς αποφυγήν, και φυσικά μια πατρίδα, που θα καμαρώνουμε για το παρόν της, θα ελπίζουμε για το μέλλον της και θα νιώθουμε αντάξιοι – και όχι ανάξιοι – απόγονοι αξίων προγόνων.
Η Σκέπη της Παναγίας (που τιμάται στις 28 Οκτωβρίου, λόγω των πολλών εμφανίσεων της Θεοτόκου στο μέτωπο που Ελληνοϊταλικού Πολέμου το 1940-41) ας μας σκεπάζει, οι Τέσσερις Μάρτυρες (28 Οκτωβρίου 1824) ας μας ευλογούν και το παράδειγμα των ηρώων προγόνων μας ας μας εμπνέει, για τους νέους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας.
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Θεολόγος – Συγγραφέας
Μέλος της «Ομαιχμίας» της «Νίκης»
