Με τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, την ονομαστική ψηφοφορία και την επικείμενη σύγκρουση Μητσοτάκη – Τσίπρα να είναι το κυρίαρχο στοιχείο ολοκληρώνεται σήμερα στην Βουλή η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας. Κλείνει έτσι μια 3ημερη διαδικασία που δρομολόγησε την Τετάρτη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτοντας παράλληλα τις αποδείξεις της ΑΔΑΕ για τις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ.
Από την έως τώρα συζήτηση στη Βουλή δεν προκύπτουν ενδείξεις πως η ψηφοφορία θα προκαλέσει απώλειες στην πλειοψηφία των 156 βουλευτών της Ν.Δ. Από την άλλη όμως οι εκλεγμένοι του κυβερνώντος κόμματος βρίσκονται αντιμέτωποι με το ερώτημα αν θα παράσχουν πολιτική κάλυψη σε έναν μηχανισμό παρακολουθήσεων που πραγματοποίησε η υπηρεσία της οποία την ευθύνη λειτουργίας είχε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Αυτά ενώ είναι πλέον γνωστό πως ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης, ο Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος και 3 ακόμη επιτελικά στελέχη των ενόπλων δυνάμεων βρέθηκαν υπό το καθεστώς επισύνδεσης. Επίσης έχει καταστεί σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται «στα σχοινιά» με το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης να επικρίνει και να ζητά απαντήσεις για τους λόγους που πραγματοποιήθηκαν οι υποκλοπές εστιάζοντας στις ευθύνες του πρωθυπουργού.
Από την πλευρά της κυβέρνησης το «βάρος» της αντιμετώπισης της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση έχει «σηκώσει» κατά κύριο λόγο η ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας σε συνεργασία με μία ομάδα «πιστών» του Μεγάρου Μαξίμου. Είναι ενδεικτικό ότι οι πλεόν «επιθετικές» ομιλίες έγιναν από τον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη και τον υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, όπως και από τον στενό συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη Γιώργο Γεραπετρίτη, και τον Δημήτρη Μαρκόπουλο που ορίστηκε εισηγητής. Μια σειρά άλλων υπουργών (Θεοδωρικάκος, Καραμανλής, Μηταράκης, Πιερρακάκης) εστίασαν τις παρεμβάσεις τους στο έργο των υπουργείων του αποφεύγοντας να αναφερθούν εκτενώς στο ζήτημα των υποκλοπών, ενώ ο Νίκος Δένδιας απέφυγε την οποιαδήποτε αναφορά.
Ο Βενιζέλος “ταράζει” το Μαξίμου
Μία από τις πολιτικές συνέπειες της αποκάλυψης πως η ΕΥΠ παρακολουθούσε το Νίκο Ανδρουλάκη ήταν πως η Νέα Δημοκρατία έμεινε χωρίς κάποιον “σίγουρο” κυβερνητικό εταίρο για την επομένη των εκλογών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως εκ τούτου τα πόνταρε όλα στην επίτευξη της αυτοδυναμίας. Και στο κυβερνητικό στρατόπεδο θεωρούν ότι η αυτοδυναμία είναι όντως εφικτή στις δεύτερες εκλογές, αλλά γνωρίζουν ότι στην καλύτερη περίπτωση θα είναι μία αυτοδυναμία οριακή.
Ο πρωθυπουργός πάντως ποτέ δεν εγκατέλειψε εντελώς την ιδέα πως το ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να συμμετέχει σε μία συγκυβέρνηση εάν χρειαζόταν, παρά τις αποκαλύψεις για τις υποκλοπές. Είναι ενδεικτικό ότι στις τελευταίες συνεντεύξεις του απέρριπτε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Κυριάκο Βελόπουλο και φυσικά με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν απαντούσε ευθέως όσον αφορά στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ.
Το τελευταίο διάστημα μάλιστα κυκλοφορούσαν και πάλι σενάρια για συνεργασία ΝΔ- ΠΑΣΟΚ και δη από τις πρώτες εκλογές. Και αυτό καθώς ακόμη και με απλή αναλογική (στα σενάρια με πέντε, έξι ή επτά κόμματα στη Βουλή) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αθροίζουν πάνω από 151 έδρες.
Βέβαια δεν είναι και το ιδανικό σενάριο για τη ΝΔ να σχηματίσει κυβέρνηση στην οποία θα έχει 120 – 125 βουλευτές. Ο πρωθυπουργός εξάλλου έχει καταστήσει σαφές ότι θα επιδιώξει την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές, με ενισχυμένη αναλογική, και εάν και τότε η ΝΔ δεν καταφέρει να συγκεντρώσει το περίπου 37% που απαιτείται, θα επιδιώξει συνεργασίες, αλλά θα έχει πάνω από 140 βουλευτές και θα είναι άλλες οι ισορροπίες.
Μέχρι τότε όμως, η ΝΔ θα επιχειρήσει να να κρατήσει κεντρώους πασοκογενείς ψηφοφόρους και φυσικά θα πιέσει το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της πόλωσης με το ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεγαλύτερο “αγκάθι” όμως στην προσπάθεια του Μαξίμου να κρατήσει πασοκογενείς ψήφους είναι η στάση του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, με τον οποίο το γυαλί έχει ραγίσει και ο οποίος έχει επιρροή στο χώρο των πάλαι πότε εκσυγχρονιστών. Από τον περασμένο Ιούνιο, όταν ο κ.Βενιζέλος οριζόταν μέλος “επιτροπής σοφών” του Συμβουλίου της Ευρώπης με εισήγηση Μητσοτάκη, μεσολάβησαν βέβαια οι αποκαλύψεις για τις υποκλοπές.
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άδειασε το Μαξίμου εξαρχής και συνέχισε τις παρεμβάσεις με πιο πρόσφατη την αιχμηρή δήλωση του για την παρέμβαση Ντογιάκου όσον αφορά στην αρμοδιότητα της ΑΔΑΕ.
Δεν ήταν λοιπόν προφανώς τυχαία η επίθεση που δέχθηκε ο κ.Βενιζέλος για τη συμμετοχή του στην εκδήλωση με τίτλο “Μένουμε Ευρώπη;”. Το ερωτηματικό ειδικότερα προκάλεσε αντιδράσεις πρώην συντρόφων του στο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο κ. Βενιζέλος απάντησε άμεσα και φυσικά πήγε στην εκδήλωση, όπου αφησε και νέες αιχμές.
“Αν μετρούσα εχθρούς και φίλους και επιδίωκα να έχω ανά πάσα στιγμή περισσότερους φίλους δεν θα «Μέναμε Ευρώπη». Ήδη από το 2011. Οπότε θα περίττευε και η συζήτηση περί ερωτηματικού ή τελείας”, σχολίασε κατά τη χθεσινή εκδήλωση ο κ. Βενιζέλος και πρόσθεσε:
“Ας πάρουν όλοι το «σχετικό», το βιβλίο μου με τίτλο «Εκδοχές Πολέμου». Και ας μελετήσουν την πρόσφατη ιστορία της χώρας μήπως κατανοήσουν και την απώτερη, κυρίως όμως τη σχέση της με το μέλλον.”
Δήλωσε επίσης: Το «Μένουμε Ευρώπη» ως θεμελιώδης εθνική στρατηγική και απόφαση, δεν προέκυψε τον Ιούλιο του 2015. Προέκυψε όταν το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε το βάρος της αποδοχής του πρώτου μνημονίου. Όταν το 2011 απέκρουσα την πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για Grexit, όταν λίγους μήνες αργότερα, μετά τις Κάννες, δήλωσα ότι δεν νοείται δημοψήφισμα για τη θέση της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρώπη, όταν το 2012 σχηματίσαμε την τρικομματική κυβέρνηση και το 2013 την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.”
Υπενθύμισε έτσι στη ΝΔ τη συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (και αρχικά και τη ΔΗΜΑΡ). Διεκδίκησε μάλιστα για εαυτόν το ρόλο του πρώτου εκφραστή της πολιτικής υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη, όταν ακόμη η ΝΔ περνούσε την… αντιμνημονιακή περίοδο και συνεπώς υποστήριξε ότι το “Μένουμε Ευρώπη” δεν ήταν μόνο το σύνθημα του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου που άρχισε να διαμορφώνεται το 2015.
Ο κ. Βενιζέλος μάλιστα τόνισε: “«Μένουμε Ευρώπη» τελεία, αλλά και άνω και κάτω τελεία. Δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς δημοκρατικές αξίες, χωρίς κράτος δικαίου, χωρίς θεμελιώδη δικαιώματα, χωρίς ανεξάρτητη δικαιοσύνη, χωρίς ανεξάρτητες αρχές, χωρίς τη νομολογία του ΔΕΕ και του ΕΔΔΑ, χωρίς το κεκτημένο του θεσμικού και νομικού πολιτισμού της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης δημοκρατίας.”
