ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ» ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ «Ευαγγελισμό»;
Ας πάρουμε τα γεγονότα με μια χρονολογική σειρά.
Πάμε πίσω στο 2002, μετά από το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες, εκεί που πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας και ευμάρειας, που μπαίναμε στο euro με πλασματικά στοιχεία, που πλέον έχουν υποθηκεύσει τις ζωές των τρισέγγονών μας, ενώ κανείς δεν έδωσε λογαριασμό για τα δεινά που περνάμε και σήμερα… Πάμε πίσω για να δούμε πώς από τότε κάποιοι-ες νέοι-ες μίλαγαν για την απάτη και τη βαρβαρότητα της ανάπτυξης από την κατασκευή του διαμετακομιστικού λιμανιού στο Τυμπάκι, για τις επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο από την επένδυση του Κάβο Σίδερο στη περιοχή της Μονής Τοπλού, για την καταστροφή της Πάρνηθας και της εκτροπής του Αχελώου (πόσο ειρωνικό ακούγεται σήμερα μετά τις τελευταίες πλημμύρες), για τις βΑΠΕ και την ανεπάρκεια να δώσουν λύση στο ενεργειακό μας πρόβλημα, για τις ιδιωτικοποιήσεις στο ρεύμα, το νερό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, την παιδεία, τα δημόσια κοινωνικά αγαθά , την υγεία και για όλα τα κοινωνικά προβλήματα που επιφέρουν αυτές οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα – Ευρώπη. Ακόμη πολύ πριν την δολοφονία του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου από ένστολα καθίκια το 2008, η κατάληψη του Ευαγγελισμού οργάνωνε αντιφασιστικούς συντονισμούς και συγκεντρώσεις ενάντια στους νέο-ναζί, αφυπνίζοντας τον κόσμο του Ηρακλείου.
Διαβάζουμε από την πρώτη τους ανακοίνωση: «Το νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”, της οδού Θεοτοκοπούλου που βρισκόταν άδειο και εγκαταλελειμμένο για δυο δεκαετίες, πήρε ζωή την Πέμπτη 16 Μαΐου. Η κίνηση αυτή προήλθε από μια ομάδα νέων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους φοιτητές που θεώρησαν αναγκαία την αξιοποίηση ενός τέτοιου χώρου, ικανού να φιλοξενήσει ιδέες και δράση. Αυτό το σύνολο ατόμων είναι ανεξάρτητο από κόμματα και παρατάξεις.
Αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, αντλώντας δύναμη από τα όνειρα που φωλιάζουν μέσα μας. Στόχος μας είναι να τους δώσουμε μορφή μέσα από τη συλλογικότητα, θέτοντας βάσεις σ’αυτό το χώρο που είναι καινούργιος και που γεννιέται μαζί μας. Αρνούμαστε την ιεραρχία και τις εξουσιαστικές αντιλήψεις στις ανθρώπινες σχέσεις και θέλοντας να κρατήσουμε τον “Ευαγγελισμό” έξω από αυτά, ορίζουμε τον χώρο ως αυτοδιαχειριζόμενο. Επιδιώκουμε να μην έχουμε σχέσεις ιδιοκτησίας, ούτε να μας διέπει ιδιοκτησιακή λογική ως προς το κτίριο απέναντι σε κανένα. Ο χώρος αυτός δεν ανήκει σε κανένα προσωπικά και έχουμε όλοι την ίδια ευθύνη απέναντι του. Αποφασίζουμε συλλογικά και συναινετικά με μοναδικό μέσο κατοχύρωσης των απόψεων μας τον διάλογο, αντιτιθέμενοι στη στεγνή λογική κατά την οποία η πλειοψηφία καθυποτάσσει τις μειοψηφίες και επιβάλλεται στο σύνολο και στην ατομικότητα. Για μας ο διάλογος δεν είναι μέσο να εξαλείψουμε τη διαφορετικότητα μας, αντιθέτως γνωρίζουμε ότι οι προτάσεις μας μπορούν να βελτιώνονται και να εξελίσσονται , ακριβώς επειδή προέρχονται από ετερόκλητους ανθρώπους με ποικιλία στον τρόπο σκέψης και έκφρασης. Ο χώρος λοιπόν που καταλάβαμε ανήκει στο πανεπιστήμιο της Κρήτης…»
Ερχόμαστε όμως στο σήμερα, στον Σεπτέμβριο του 2023.Μετά από 21 χρόνια το κράτος εκκενώνει με την βία την κατάληψη του Ευαγγελισμού, πετώντας έναν άνθρωπο, δεμένο με χειροπέδες από την ταράτσα, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του και εγκλωβίζοντας στο χώρο δυο ζώα συντροφιάς. Τόσο μένος για ένα χώρο που ποτέ δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει το πανεπιστήμιο για τη φοιτητική κοινότητα.
Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που η κατάληψη του Ευαγγελισμού έχει δεχθεί την καταστολή από το κράτος για τις ιδέες, τα προτάγματα και τους κοινωνικούς αγώνες που έχει προσφέρει με ανιδιοτέλεια στην πόλη του Ηρακλείου όλα αυτά τα χρόνια. Λειτουργώντας τόσα χρόνια ανοιχτή στους Ηρακλειώτες για να στεγάσει πληθώρα εκδηλώσεων αλληλεγγύης, συλλογικές κουζίνες, θεατρικές παραστάσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, μουσικές βραδιές, πολιτικές εκδηλώσεις, ενάντια στην τουριστικοποίηση όλης της Κρήτης και την εμπορευματοποίηση της τέχνης και εν γένει των ζωών μας, η κατάληψη του Ευαγγελισμού δρούσε ενάντια στην καπιταλιστική λογική του κέρδους και αποτελούσε μια δομή υπεράσπισης του ελεύθερου χώρου, ανοιχτό και αλληλέγγυο σε όλα τα αποκλεισμένα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, δίνοντας αγώνες 20 χρόνων για τις μετανάστριες, τους πρόσφυγες, τις τρανς και τα λοατκι+ άτομα, ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και την πατριαρχία.
Η εκκένωση της κατάληψης του «Ευαγγελισμού» και ο βασανισμός των συλληφθέντων ατόμων βρίσκεται σε απόλυτη σύμπνοια με την οργανωμένη ολομέτωπη επίθεση που επιδιώκει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα ενάντια στον κόσμο του αγώνα και όλων των πτυχών της κοινωνίας. Βιώνουμε τις συνέπειες ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, στο πλαίσιο ενός κράτους που δεν επιφυλάσσει παρά μόνο τη βαρβαρότητα και την απόλυτη απαξίωση των ζωών μας, τόσο μέσα από την υποβάθμιση κάθε δημόσιας δομής και πρόνοιας όσο και μέσα από την προσπάθεια διάλυσης κάθε εστίας αντίστασης και ελευθερίας.
Μας φοβούνται γιατί δεν μπορούν να μας μαντρώσουν, ούτε με χιλιάδες ένστολους δολοφόνους, οι ιδέες μας για ελευθερία, αυτοοργάνωση, για ζωή χωρίς εκμετάλλευση δεν εκκενώνονται.
Αντιστεκόμαστε σε έναν κόσμο εκμετάλλευσης, καταπίεσης, καταστολής και ελέγχου
Προτάσσουμε την αυτοοργάνωσησε έναν κόσμο ιεραρχικών και εξουσιαστικών σχέσεων
Στεκόμαστε αλληλεγγύες σε έναν κόσμο ατομικισμού, γενικευμένης απάθειας και αδιαφορίας
Σε έναν κόσμο κλεμμένου χώρου και χρόνου, που η τροφή, η ενέργεια, το νερό, η στέγη από αγαθά έχουν γίνει εμπορεύματα για τα κέρδη των λίγων
στηρίζουμε κατάληψη Ευαγγελισμού για πάντα!
Α.δ.ρε. Νοέμβριος 2023
