Αγαπημένε συμμαθητή, πολύτιμε φίλε, εγκάρδιε σύντεκνε, σπουδαίε λογοτέχνη,
Κι όμως…ήχησαν τα θλιβερά νέα, που τόσο απευχόμασταν, 11.33΄ακριβώς, το σκοτεινό εκείνο θερινό πρωινό της 29ης Ιουλίου, την ώρα που η καλοκαιρινή πρωία κλείνει τις πύλες της για να υποδεχθεί τη μεσημβρινή καυτή αύρα, τότε οι ανάλγητες μοίρες -Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος-σταμάτησαν τους δείκτες του προσωπικού σου ρολογιού, αγαπημένε Μιχάλη.
Στο άκουσμα των τραγικών νέων εμείς οι αγαπημένοι σου φίλοι και συμμαθητές από το Ρέθυμνο λυγίσαμε,τσακιστήκαμε ολόκορμα, όπως αλύπητα τσακίζει ηφουρτουνιασμένη θάλασσα το καράβι στα βράχια.
Μήνες τώρα αγωνιούσαμε για την πορεία της υγείας σου, προσευχόμασταν με θέρμη και ελπίζαμε. Θαυμάζαμε την περισσή σου τόλμη, όταν μοιράστηκες μαζί μας τη μεγάλη περιπέτειά σου, τις αμέτρητες δυσκολίες και τη μεγάλη σου θέληση να κρατηθείς στη ζωή.
Πάλεψες πολύ, έσφιγγες με δύναμη τον πόνο, κρατήθηκες γερά μέχρι την ύστατη στιγμή, έχοντας στο πλευρό σου τα υπέροχα παιδιά σου, την αγκαλιά της ασύγκριτης Ελεάννας, τους αχέρωχους γονείς της, την αμέριστη υποστήριξη του εξ΄άγχιστείας αδελφού σου Γιάννη, της γυναίκας του Ντίνας, της αδελφής σου, των αγαπημένων σου κουμπάρων, φίλων και συγγενών. Μα πάνω απ΄όλα σε σύνδραμε και σε συντρόφευε η μητρική αγάπη και η υπέρτατη ευχή της μοναδικής κ.Νίκης.
Αγαπημένε Μιχάλη τι να πρωτοεξυμνήσω και τι να πρωτοθυμηθώ. Το ήθος σου, τις αξίες σου, το δρόμο της αρετής και του δικαίου που τόσο πιστά ακολούθησες και εμπράκτως εφάρμοσες, την αλληλεγγύη σου στα αδύναμα παιδιά της Αφρικής, την προσφορά του αίματός σου στον άρρωστο συνάνθρωπο, τις διακρίσεις και τις βραβεύσεις σου στο πάνθεον των λογοτεχνών. Δεν έχουν τελειωμό τα επιτεύγματα της σύντομης αλλά τόσο πορφυρογέννητης ‘Ιθάκης’ σου. Το πάθος σου να στηλιτεύσεις την αδικία, την ανισότητα και τη διαφθορά ξεχειλίζει σε κάθε λέξη του πλούσιου συγγραφικού σου έργου. Δεν ήσουν μόνο σπουδαίος λογοτέχνης ή ιστορικός μελετητής με αστείρευτη πηγή έμπνευσης.Ήσουν ο μάχιμος αρθρογράφος της καθημερινότητάς μας, που τον βάραινε το κάλπικο, το ανάξιο, το κήβδιλο,το ανόσιο και ανίερο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Πάλευες με την πένα σου και το απύθμενο σε γνώση μυαλό σου να κρατήσεις υψηλό το φρόνημα του αξιακού ιδεώδους και των ιδανικών σε μια κοινωνία που αρνείται να δεχθεί το «Φως».Οι «ξεχαρβαλωμένες κιθάρες» του αγαπημένου σου ποιητή Κώστα Καρυωτάκη τροφοδοτούσαν το ανήσυχο πνεύμα σου: «Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Στις συζητήσεις μας υπήρχαν οι στιγμές που η αχαλίνωτη αναλγησία σε κλόνιζε, όμως δεν παραιτήθηκες. Έμαθες από μικρός να αγωνίζεσαι στον αθλητικό στίβο και ο αγώνας αυτός συνεχίστηκε με την ασυμβίβαστη πένα σου στο λογοτεχνικό στίβο. Απαράμιλλος και αναντικατάστατος ο κοινωνικός και ανθρώπινος ρόλος σου. Τι θα απογίνουμε χωρίς αυτή την ακέραιη πένα σου, Μιχάλη, που ξυπνούσε τη φωνή της συνείδησής μας και διατηρούσε ζωντανή μέσα μας την αίσθηση του δικαίου;
Για μας-τους συμμαθητές σου- θα είσαι πάντα η ατσάλινη πυξίδα που θα μας καθοδηγεί σε κάθετι εμπνευσμένο και δημιουργικό. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις όμορφες συναντήσεις μας στις παρουσιάσεις των βιβλίων σου. Ύμνησες τη φιλία μας και τις εφηβικές μας αναμνήσεις σε πολλά από τα βιβλία σου. Είσαι ο συνδετικός κρίκος της χαρισματικής Γ’ τάξης του 2ου Λυκείου Ρεθύμνου-των αποφοίτων του 1986- και αυτό σού υποσχόμαστε ότι θα το κρατήσουμε ανεξίτηλο στο πέρασμα του χρόνου.
Κουράγιο ευχόμαστε στην πρέσβειρα της ύπαρξής σου, την αξιολάτρευτη μητέρα σου, στην πολυαγαπημένη σου Ελεάννα, στα παιδιά και ιδιαίτερα στο μικρότερο- το πνευματικό μας παιδί-την Ιωάννα μας για τον αβάσταχοπόνο που βιώνουν.
Κουράγιο σε όλους μας, ο πόνος που αφήνει το κενό σου είναι βαθύς. Μπορεί το νήμα της ζωής σου να κόπηκε νωρίς, όμως θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας και θα σε θυμόμαστε με πολλή αγάπη.Τα «κοράλλια και τα ζαφείρια» των 14 βιβλίων σου και των εκατοντάδων άρθρων σου ας αποτελέσουν βάλσαμο στην πληγή της απώλειας σου.
Σε αποχαιρετώ, αγαπημένε, εμβληματικέ Μιχάλη με τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον Εστί:
«Φύγανε φύγανε ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε
Και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
Και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!»
Καλό σου ταξίδι στον ουράνιο τόπο των αξιοσέβαστων και αξιομακάριστων όπου θα βρεθείς. Εκεί θα συναντήσεις τον πατέρα μου που σε θαύμαζε και έλεγε:«O λόγος του Μιχάλη ρέει σαν χείμαρρος στην κοιλάδα των ήχων και των φθόγγων».
Η συντέκνισσά σου,Ταταράκη Ράνια, Φιλόλογος
