Η σημαντικότερη στιγμή μιας κοινοβουλευτικής περιόδου είναι η ψήφιση του προϋπολογισμού. Η συζήτηση ήταν αρκούντως διαφωτιστική για την πορεία της εθνικής οικονομίας. Γίναμε σοφότεροι και για τα μελλοντικά κυβερνητικά δεκανίκια. Προέρχονται από την άκρα δεξιά και συγκεκριμένα από τη δεξαμενή των Σπαρτιατών που μετά τη διακοπή της χρηματοδότησής τους θα οδηγηθούν σε οριστική διάλυση.
Τέλος, από τη συζήτηση βγήκαμε κερδισμένοι όλοι, ως κοινωνία. Όχι μόνον σε επίπεδο γνώσης ή πληροφόρησης, αλλά και υλικά. Η κυβέρνηση πιεζόμενη από το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να ανακρούσει πρύμναν στο ζήτημα των τραπεζικών χρεώσεων και να «τραυματίσει ελαφρώς» την ιερή αγελάδα του αεριτζίδικου καπιταλισμού. Τελικά, το κράτος όταν θέλει, μπορεί…
Μετά τον προϋπολογισμό, τι; Για τους περισσότερους, ο επόμενος σταθμός είναι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ποιος θα αναλάβει έναν εν πολλοίς διακοσμητικό ρόλο; Ποιος θα εκπροσωπεί τη χώρα σε τελετές και συνδιασκέψεις χαμηλής πολιτικής βαρύτητας; Ποιος θα κάνει τον «τροχονόμο του πολιτεύματος», μοιράζοντας τις διερευνητικές εντολές στην περίπτωση μη σχηματισμού κυβέρνησης; Για τον υπογράφοντα την παρούσα παρέμβαση τούτο το ζήτημα δεν αποτελεί σταθμό, αλλά προσωρινή στάση. Το πρόσωπο έχει περισσότερο συμβολική σημασία – όπως και ο ίδιος ο θεσμός – και το μόνον που μπορεί να καταδείξει είναι την ικανότητα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να κερδίζουν ή χάνουν στο πεδίο των εντυπώσεων. Η κοινωνία ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα μόνον όταν ερωτάται από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων. Το πως κυβερνάται η χώρα, όμως, την ενδιαφέρει.
Στο ανωτέρω διαχρονικό ερώτημα, μπορεί να δώσει απάντηση η επερχόμενη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Μας αρκεί να ζούμε σε μια χώρα που το πολίτευμά της μόνον κατ’ επίφαση είναι «προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία»; Θεωρούμε ότι το σημερινό μοντέλο της «πρωθυπουργικής δημοκρατίας» δίνει λύσεις;
Το μοντέλο του υπερσυγκεντρωτικού πρωθυπουργικού γραφείου είναι επιλογή που ανάγεται στο παρελθόν ή στο μέλλον; Πιστεύουμε στην ανάγκη αποκέντρωσης της εξουσίας; Θέλουμε ισχυρές περιφέρεις και μητροπολιτικές διοικήσεις των πολεοδομικών συγκροτημάτων; Θέλουμε ισχυρούς (σε πόρους και αρμοδιότητες) οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης; Δεν πρέπει κάποια στιγμή να υπάρξει ουσιαστική διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας; Θέλουμε βουλευτές χειροκροτητές και επικυρωτές των νόμων ή συντάκτες αυτών; Πιστεύουμε ή όχι στη διασφάλιση της ανεξαρτησίας των «Ανεξάρτητων Αρχών»; Θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης που θα υπηρετεί την αξιοκρατία, θα διασφαλίζει την ανεξαρτησία, αλλά ταυτόχρονα θα σέβεται την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας;Το οικονομικό σκέλος του Συντάγματος θέλει εμπλουτισμό ή όχι;
Για κάποιον που θέλει να προτάξει την πολιτική από την παραπολιτική η αναθεώρηση του Συντάγματος αποτελεί την ύψιστη ευκαιρία. Και για να μιλήσουμε με όρους «αθηναϊκού μετρό» , επόμενη στάση: Σύνταγμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Καλά Χριστούγεννα!
