ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «EVOLution-LOVE ή LOVE-EVOLution» ΤΟΥ THE GARAGE THEATRE, ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΝΤΟΥΛΗ
Τι σας κίνησε το ενδιαφέρον στο έργο EVOLution-LOVE και σας έκανε να δεχθείτε την πρόταση της Ελένης Δάγκα να το σκηνοθετήσετε;
Αυτό που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή ήταν η ειλικρίνεια του έργου απέναντι στο συναίσθημα. Ο έρωτας εδώ δεν παρουσιάζεται εξιδανικευμένος ή ρομαντικοποιημένος· είναι μια δύναμη που κινεί και ταυτόχρονα αποδιοργανώνει τον άνθρωπο. Μέσα σε έναν κόσμο τεχνολογίας και τεχνητής εγγύτητας, το EVOLution-LOVE θέτει το ερώτημα: τι σημαίνει να ερωτεύεσαι πραγματικά; Αυτό το ερώτημα είναι και βαθιά προσωπικό αλλά και απολύτως σύγχρονο.
Η Ελένη Δάγκα επιστρέφει στη σκηνή μετά από καιρό, αυτή τη φορά ως ηθοποιός στο δικό της έργο, πλάι στον Αντώνη Παλιεράκη. Πώς ήταν η συνεργασία σας μαζί τους;
Η συνεργασία μας ήταν ένα ταξίδι εμπιστοσύνης και ισορροπίας. Η Ελένη έχει μια πολύ έντονη σχέση με το κείμενό της· το κουβαλάει μέσα της. Ο δικός μου ρόλος ήταν να της επιτρέψω να ξανασυναντήσει το έργο όχι ως δημιουργός, αλλά ως ερμηνεύτρια. Ήταν συγκινητικό να βλέπω πώς, με κάθε πρόβα, άφηνε πίσω της την “εξουσία” του συγγραφέα και παραδινόταν στη ροή του ρόλου.
Ο Αντώνης Παλιεράκης, είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που δεν επιβάλλονται στη σκηνή, αλλά τη γεμίζουν με φυσικότητα. Με την εμπειρία και την ευαισθησία του, λειτούργησε σαν ένας εξαιρετικός καθρέφτης για εκείνη στη σκηνή. Οι δυο τους έχουν μια σπάνια χημεία· μια αληθινή επικοινωνία που κάνει τον θεατή να πιστεύει στον έρωτα και στη σύγκρουσή του. Για μένα, ήταν χαρά να σκηνοθετώ αυτή τη δυναμική-δύο ηθοποιούς που εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και δεν φοβούνται να εκτεθούν.
Το έργο διερευνά τον έρωτα στην εποχή των δεδομένων και της τεχνητής νοημοσύνης. Πώς αποτυπώνεται αυτό σκηνικά;
Προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τον τεχνολογικό εντυπωσιασμό και να εστιάσουμε στην αίσθηση της αποξένωσης και της προσδοκίας που γεννά η οθόνη. Οι φωτισμοί, οι ήχοι, ακόμα και οι παύσεις λειτουργούν σαν «σύνδεση» και «αποσύνδεση». Ο θεατής μεταφέρεται από τον ψηφιακό κόσμο στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου που προσπαθεί να νιώσει κάτι αληθινό. Γιατί τελικά, αυτό είναι το ζητούμενο: να θυμηθούμε πώς είναι να αγαπάς χωρίς φίλτρα.
