Μα το μόνο κρασί που τους μεθά είναι το αίμα των αθώων.
Μ. Λουντέμης, Το κρασί των δειλών
Η κυρίαρχη αφήγηση αντιμετωπίζει την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως μια γιορτή της αστικής δημοκρατίας, ως έναν δρόμο μετάβασης προς τον κοινοβουλευτισμό και τον νεοφιλελευθερισμό, υπονομεύοντας έτσι την εξεγερσιακή δυναμική του Πολυτεχνείου, ώστε να διαστρεβλώσει τα νοήματά του και να τα αφομοιώσει στο πλαίσιο της ιδεολογικής συγκρότησης του αφηγήματος της μεταπολιτευτικής εξουσίας και της εθνικής ενότητας. Οι αφηγήσεις αυτές, που ενώνονται στον άξονα της επιθυμίας για εξουσία, έχουν ως στόχο αφενός τη μείωση του αντικρατικού, αντικαπιταλιστικού και συνολικά αντικαθεστωτικού χαρακτήρα της Εξέγερσης και αφετέρου την αποριζοσπαστικοποίηση και την οπισθοχώρηση των αντιστάσεων των κοινωνικών κινημάτων.
Η καπήλευση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τον κόσμο της εξουσίας και η αμφισβήτηση της διαρκούς ανταρσίας που πυροδότησε διαψεύδονται έμπρακτα μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, τις κινητοποιήσεις, τις συγκρούσεις και τις εξεγέρσεις που μεσολάβησαν αυτούς τους 52 Νοέμβρηδες, κατά τους οποίους το Πολυτεχνείο αποτέλεσε και αποτελεί ζωντανό σημείο αναφοράς. Στην πράξη επίσης καταρρέουν και οι υποσχέσεις της νεοφιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, που έχει πια απογυμνωθεί από τις πλασματικές προσδοκίες της ευμάρειας, αποκαλύπτοντας για τα καλά τις δομικές αντιφάσεις ενός συστήματος, του οποίου η πρόνοια για τους υπηκόους σταματά τη στιγμή που αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τη διαιώνιση της κερδοφορίας και της επικράτησής του. Ο κρατικός μηχανισμός εξαπολύει μια ολομέτωπη και καθολική επίθεση, προσπαθώντας να θωρακιστεί. Στοχεύει σε κάθε πεδίο της ζωής του κοινωνικού σώματος, εποφθαλμιώντας την απόλυτη υποβάθμιση της ζωής μας και τη συνολική καθυπόταξη των καταπιεσμένων, μέσα από τη θανατοπολιτική που υιοθετεί και την προσπάθεια σάρωσης κάθε εστίας αντίστασης της πιο ριζοσπαστικής μερίδας της κοινωνίας, οδηγώντας στη βαρβαρότητα και τη συνθήκη του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και επιφυλάσσοντας για το κοινωνικό σύνολο μόνο εκμετάλλευση, καταστολή, βία και θάνατο.
Το ελληνικό κράτος, έχοντας γίνει ενδοχώρα του κράτους του Ισραήλ, στηρίζει απροκάλυπτα τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και την εκτέλεση σε ζωντανή μετάδοση δεκάδων χιλιάδων αμάχων, ενώ ταυτόχρονα καταστέλλει κάθε φωνή αντίστασης ενάντια στα σχέδια κερδοφορίας και ανάπτυξης του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Ελλάδα.
Από τη μία η άμεση βία, η καταστολή και η πολιτική του θανάτου, που εκτελείται μέσω της αναβάθμισης του ρόλου της ΕΛ.ΑΣ. ως εξουσιοδοτημένου δήμιου που σφυροκοπάει όλες τις δομές αντίστασης, παρουσιάζει ως εσωτερικούς εχθρούς τους ανθρώπους που αγωνίζονται, βασανίζει, βιάζει, ακόμη και εκτελεί με την υπογραφή του κράτους. Χαρακτηριστική είναι η αποτυχημένη εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο, συνέχεια των επιθέσεων στους αγωνιζόμενους γιατρούς, στους φοιτητικούς αγώνες, στους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές που διαμαρτύρονται για τη συγχώνευση τμημάτων.
Παράλληλα, η ραγδαία άνοδος που γνωρίζει η συστημική ακροδεξιά σε ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο, την καθιστούν τον επόμενο μεγάλο κίνδυνο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Η επικράτηση αυτή διαλύει και τις τελευταίες αυταπάτες ότι οι κρατικοί και δικαστικοί θεσμοί θα μπορούσαν να θέσουν πραγματικούς φραγμούς στα φασιστικά μορφώματα που έχουν διεισδύσει σε σχολεία, σχολές, γήπεδα, χώρους εργασίας και γειτονιές, δηλητηριάζοντάς τα, σπέρνοντας μίσος, φόβο και απανθρωπιά και αναπαράγοντας τις σχέσεις εκμετάλλευσης που το κράτος έχει θέσει. Άλλωστε, διαχρονικά ο φασισμός λειτουργεί ως άλλοθι του κράτους, εφαρμόζοντας την πολιτική του και απαλλάσσοντάς το από τη βρώμικη δουλειά, εξασφαλίζοντας την αλώβητη διαιώνισή του και επιβεβαιώνοντας το αφήγημα για ζωές που αξίζουν ή όχι να βιωθούν. Αυτή ακριβώς η αντίληψη είναι που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ύπαρξη του πολέμου· είτε ως διαρκής απειλή ενός γενικευμένου πολεμικού ξεσπάσματος που βαραίνει πάνω στους καταπιεσμένους, είτε ως απτή πραγματικότητα, που εκτυλίσσεται στις παρυφές του κόσμου, αποκαλύπτοντας τα έσχατα όρια της βαρβαρότητας μέσα στα συντρίμμια της Γάζας και του Λιβάνου.
Από την άλλη, η εξαθλίωση και η απαξίωση της ζωής των καταπιεσμένων, η ακρίβεια, η κλιμάκωση της εκμετάλλευσης με την κατάργηση του 8ωρου και τη θέσπιση του 13ωρου, η κατάρρευση όλων των δημόσιων δομών (κατάργηση ΚΕΘΕΑ, διάλυση Ε.Σ.Υ.) και του δημόσιου χαρακτήρα της Παιδείας., η τουριστικοποίηση και η υπερκοστολόγηση της αξίας του ενοικίου, η οργανωμένη λεηλασία του περιβάλλοντος οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την αποκτήνωση, τα ρατσιστικά πογκρόμ και τις δολοφονίες εις βάρος των μεταναστών, τις δεκάδες γυναικοκτονίες και τα αναρίθμητα περιστατικά έμφυλης βίας. Πρόκειται για περιστατικά που οπλίζονται, εκτρέφονται και τελικά νομιμοποιούνται από το κράτος και το σαθρό σύστημα της πατριαρχίας και των κοινωνικών ανισοτήτων και αποτελούν επιστέγασμα και απόρροια της πολιτικής του. Αυτής της ίδιας πολιτικής που υπερασπίζεται τα συμφέροντά της και τα συμφέροντα του κεφαλαίου είτε προκαλώντας τον πνιγμό μεταναστών και προσφύγων στη θάλασσα, φυλακίζοντάς τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανίζοντάς τους στα σύνορα είτε μέσω της καταστολής, των ξυλοδαρμών, των βασανιστηρίων και του θανάτου που σπέρνουν οι ένστολοι δολοφόνοι της δημοκρατίας.
Μπροστά στην προσπάθεια τρομοκράτησης και καταστολής οποιασδήποτε αντίδρασης πρέπει να αντισταθούμε, χτίζοντας αναχώματα εξέγερσης και αλληλεγγύης. Με το βλέμμα στραμμένο στις εξεγέρσεις του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος, αγωνιζόμαστε συλλογικά, χτίζουμε τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας. Η οργή των καταπιεσμένων δεν καταστέλλεται ούτε φιμώνεται. Για μας, το Πολυτεχνείο αποτελεί πηγαία αντικρατική μορφή εξέγερσης και αφήνει ταυτόχρονα πολιτική παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς μας αγώνες.
ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΥ ΄73 ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ
*ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, 18:00, ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ*
Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου
