ΤΟ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΘΑΣΩ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ. Έχασα πριν χρόνια το εισιτήριο της επιστροφής, στον πηγαιμό για την Ωγυγία. Τώρα αγαπητέ αναγνώστη, μη ψάχνεις άδικα να βρεις στο google earth τέτοιο τοπωνύμιο. Πάρε τον χάρτη, κατέβα κάτω νότια -εκεί που τελειώνει η Ελλάδα- και βρες το νησάκι κάτω από την Κρήτη. Η Γαύδος, είναι η αρχαία Ωγυγία, εκεί ξεβράστηκε ο Οδυσσέας και έμεινε στην αγκαλιά της Καλυψώς κι ας τον περίμενε η ανυποψίαστη Πηνελόπη. Μαντεύω ότι ο Οδυσσέας δεν ξεμυαλίστηκε απλά από την μάγισσα, αλλά κι από το ίδιο το νησί: αμμουδιές, δάση από κέδρους, καταπράσινη ενδοχώρα με πεύκα που μοσχοβολάνε, φαράγγια και τρύπιοι βράχοι. Ο Οδυσσέας ωστόσο, δεν ήταν το μόνο «θύμα» του νησιού. Κάθε χρόνο έρχονται και ξανάρχονται εδώ, οι θαμώνες του νησιού, στήνουν το θερινό νοικοικυριό τους στις καλές καβάτζες, πετάνε ρούχα και τοξίνες της πόλης.
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ: Πήρα το καραβάκι από την Παλαιόχωρα, άφησα πίσω μου τις απότομες ακτές της νοτιοδυτικής Κρήτης, χώθηκα στην αγκαλιά ενός κέδρου, κι ένα βράδυ… Ένα βράδυ που η πανσέληνος ανέτειλε πίσω από τους αμμόλοφους, πετάχτηκε πίσω από τους κέδρους η Καλυψώ. «Μη θαρρείς ότι έχεις πια επιλογή. Πάρε το σώμα σου και φύγε όποτε θες, αλλά το μυαλό σου πάντα θα γυρίζει εδώ». Είπε και με πασπάλισε με λευκή άμμο και άργιλο.
ΤΑ ΜΑΓΙΑ ΕΜΕΛΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΥΤΑ. Τη βλέπω τα βράδια στα όνειρά μου. Τη βλέπω κι όταν κλείνω τα μάτια για να σιγάσω τις φωνές, για να αποδιώξω την υπερβολική ποσότητα ρεαλισμού, για να πατήσω μια παύση στον χρόνο. Έφτιαξα το δικό μου αμμουδένιο καταφύγιο, τη χρονοκάψουλα με απευθείας σύνδεση στο παράλληλο σύμπαν της ανεμελιάς.
ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΥΔΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΜΑΓΝΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ. Ο τοπικός θρύλος λέει ότι αυτά θεράπευσαν τους Ρώσους πυρηνικούς επιστήμονες που κατέφυγαν εδώ μετά το Τσέρνομπιλ. Κάποιοι αποφασίζουν να μείνουν για πάντα εδώ, αποκομμένοι από τον πολιτισμό, φτιάχνουν σπίτια σε σπηλιές, χτίζουν σπιτάκια με πηλό και κορμούς που ξέβρασε η θάλασσα και φτιάχνουν αυτοσχέδιους φούρνους για να μαγειρεύουν κοινοβιακά. Καμιά φορά όμως το νησί παίζει μαζί σου, σε δοκιμάζει. Εμένα πέρσι το καλοκαίρι μου άφησε τρεις παράλληλες χαρακιές πάνω στο πόδι, ενθύμιο θερινής ραστώνης. Ακόμα χαϊδεύω το ανάγλυφο στο δέρμα, νιώθω να πάλλεται ο σφυγμός κάτω από την ουλή και σκέφτομαι πότε θα επιστρέψω για να ολοκληρωθεί το σημάδεμα.
ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΤΟ ΤΗ ΒΛΕΠΩ ΣΥΧΝΑ, ένα αδιόρατο ολόγραμμα, μια απόκοσμη αχνή φιγούρα στον ορίζοντα. Νοσταλγώ και σκέφτομαι τους ανθρώπους που μένουν μόνιμα εκεί. Τον φαροφύλακα με την όμορφη γαλλίδα γυναίκα του να βλέπουν μόνοι τους τα ηλιοβασιλέματα. Τον κυρ-Νίκο που μας κερνούσε ρακές το καλοκαίρι. Τον «Μεξικανό» να τρίβει την κοιλιά του. Τη Δέσποινα να βλέπει το Σαρακήνικο από ψηλά, από το παλιό χειροποίητο σπίτι των εξόριστων κομμουνιστών. Κι όλους αυτούς που η Καλυψώ δεν τους έκλεψε μόνο το μυαλό αλλά και το σώμα και τους αντάμειψε με μια χίπικη ζωή όπου τα ρούχα πλένονται στο ποτάμι και τα πιάτα απολυμαίνονται στην καυτή άμμο.
ΠΑΛΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ οι πιστοί εραστές. Θα μαζευτούν οι παρέες του καλοκαιριού. Εκείνη θα τους κάνει για λίγο μούτρα για τον αποχωρισμό, σηκώνοντας ένα ξαφνικό μπουρίνι, γεμίζοντας τα πάντα με άμμο. Κι ύστερα πάλι θα βάλει μπρος όλη την μαγνητική της ενέργεια, από την Τρυπητή ως τον Άη Γιάννη και θα χαριστεί στα γυμνά κορμιά, τα πολύχρωμα παρεό, τα αυτοσχέδια γλέντια, τις πρωτόγονες ψαριές. Θα είμαι κι εγώ εκεί, η ουλή με καλεί.
Info: Η Γαύδος είναι το νοτιότερο νησί της Ευρώπης (κοντά στα Σφακιά στο νομό Χανίων). Μπορείς να φτάσεις με καραβάκι το καλοκαίρι, αλλά δε δίνουμε και όρκο γιατί το θέμα έχει αφεθεί στο έλεος του θεού. Επίσης υπάρχουν λίγα δωμάτια για διαμονή και το ηλεκτρικό δεν «φτάνει» για όλο το 24ωρο. Κάπως έτσι γλύτωσε το νησί από την κατάληψη του όχλου και παραμένει στα χέρια των κατασκηνωτών. Έχει περίπου πενήντα μόνιμους κατοίκους και κατοικείται από τη νεολιθική εποχή.
της Σίσσυ Παπαδογιάννη,
από το doctv.gr
