Ευλογημένοι ήμαστε εδώ στο Ρεθυμνάκι μας. Φανταστείτε τώρα να σηκωνόσασταν το πρωί για να πάτε στη δουλειά σας, σε αυτήν που είστε απλήρωτοι 2-3 μήνες, ή που σας δίνουν 400-500 ευρώ και να μην έχετε τρόπο.
Να έχετε παραδώσει τις πινακίδες του αυτοκινήτου για να γλιτώσετε τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια και να μην μπορείτε να πάτε στη δουλειά. Να πηγαίνετε στην είσοδο του μετρό 10 μέρες και να μην μπορείτε να πάρετε το τρένο να πάτε στο μεροκάματο. Να αναγκάζεστε να περπατάτε αρκετά χιλιόμετρα και στο τέλος να φτάνετε καθυστερημένοι.
Η απεργία είναι κάτι ιερό και ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αντιδρά. Άλλωστε γιατί να μην συν ταχθώ με αυτούς που θέλουν αυξήσεις μισθών αντί για μειώσεις; Είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να του κόβουν το μισθό; Είναι δυνατόν κάποιος να θέλει απολύσεις αντί για προσλήψεις; Είναι δυνατόν επειδή ψόφησε η δική μου κατσίκα να θέλω να ψοφήσει και του διπλανού η κατσίκα ή έστω η αγελάδα, αν αυτός δεν έχει χτυπηθεί στο ίδιο ποσοστό από την κρίση;
Φυσικά και μακάρι να μπορούσαν όλοι να κρατήσουν τις θέσεις τους και τους μισθούς τους. Όμως όταν επί δέκα μέρες αργείς να πας στη δουλειά, κινδυνεύει η δική σου η θέση στον ιδιωτικό τομέα και όχι του απεργού.
Όσοι έχουν ζήσει στην Αθήνα και έχουν βιώσει απεργίες διαρκείας στο πετσί τους, θυμούνται καλά τα “μούτρα” του προϊσταμένου, όταν πήγαιναν ξανά καθυστερημένοι και χιλιοταλαιπωρημένοι στο γραφείο.
Γι΄ αυτό σας λέω: Είμαστε ευλογημένοι που δεν έχουμε μετρό και έχουμε μόνο ένα λεωφορείο που πάει πέρα δώθε στον κεντρικό δρόμο. Ούτε σε αντιπαράθεση με το ποιος έχει δίκιο μπαίνουμε, ούτε εκνευριζόμαστε που βλέπουμε κάποιους να διατηρούν προνόμια, ούτε θέλουμε να κοπούν, ούτε θέλουμε να τους πούμε για αυξήσεις, μειώσεις κτλ.
Πάμε στη δουλίτσα μας, όσοι έχουν, ακόμα και με τα πόδια και επειδή ζούμε σε έναν τόπο πραγματικά ευλογημένο, έχουμε και πολλές επιλογές. Η μητέρα γη να είναι καλά. Και αν φανούμε λίγο έξυπνοι θα βγούμε νικητές πιο γρήγορα από όσο περιμένουν κάποιοι.
Μην το κάνεις θέμα
