Όσοι και όσες μένουμε κάπου εδώ, στου Ρεθύμνου τον νομό, θα ‘χουμε μάλλον ακούσει- αν όχι ξεστομίσει- κουβέντες που συμπληρώνουν τον τίτλο, σαν και τις παρακάτω:
Γιατί να πάω στο νοσοκομείο;
Για να περιμένω πόσες ώρες χωρίς να βγάλω, τελικά, αποτέλεσμα;
Για να κλείσω ραντεβού μετά από πέντε και έξι μήνες;
Για να πάω σε ιδιωτικό διαγνωστικό
για τις εξειδικευμένες εξετάσεις που χρειάζομαι;
Για να κολλήσω κανέναν ενδονοσοκομειακό ιό αν χρειαστεί να νοσηλευτώ;
Για να μην ξέρουν ακριβώς τι έχω;
Για να περιμένω μαζί με τα περιστατικά COVID στην αναμονή των επειγόντων;
Κουβέντες που δυστυχώς περιγράφουν μια απτή πραγματικότητα και που πολύ πιθανόν αποτυπώνουν αληθινά βιώματα τα οποία έχουν συντελέσει στο να σχηματιστεί μια αρνητική γνώμη για το νοσοκομείο της πόλης, παρά το γεγονός ότι η ίδια η άσκηση της ιατρικής θεωρείται λειτούργημα και μέγιστη προσφορά στην κοινωνία. Πράγματι, το Νοσοκομείο Ρεθύμνου βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση και η ανάγκη επίσκεψης ή νοσηλείας δημιουργεί εύλογη ανησυχία στους πολίτες, τη στιγμή που η διασφάλιση της δημόσιας περίθαλψης και υγειονομικής φροντίδας κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι. Τι ακριβώς διαμορφώνει, όμως, την άσχημη κατάσταση του νοσοκομείου, τι κρύβεται πίσω από τη φράση «σιγά μην πάω στο νοσοκομείο» και εν τέλει ποιος είναι υπεύθυνος για όλη αυτήν τη νοσηρή [sic] συνθήκη του νοσοκομείου στο Ρέθυμνο;
Η πανδημία έχει δείξει περισσότερο από ποτέ πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη δημόσιων και δωρεάν δομών υγείας με πρόσβαση σε όλους και όλες. Δομών με επαρκή προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των ασθενών είτε σε περίοδο πανδημίας είτε σε «καιρό ειρήνης». To Νοσοκομείο Ρεθύμνου, όπως βέβαια και τα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία της χώρας, αν και εδώ και χρόνια είναι υποστελεχωμένο, ξεχασμένο θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, χωρίς αρκετούς/-ές γιατρούς, νοσηλευτές/-τριες, καθαριστές/-τριες
και διοικητικό προσωπικό, έχει φανεί αντάξιο των συνθηκών με τους ανθρώπους του να παλεύουν καθημερινά για την υγεία των πολιτών του νομου. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες με αποδυναμωμένες έως ανύπαρκτες τις δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης επιφορτίζοντας έτσι με υπερβολικό αριθμό ασθενών το νοσοκομείο ως δευτεροβάθμια δομή υγείας, με εντατικοποιημένα ωράρια λόγω ελλείψεων προσωπικού, με παράνομες υπερωρίες γιατρών (100 ώρες/βδομάδα βάρδιες), με τους χώρους ανάπαυσης των εφημερευόντων γιατρών σε άθλια κατάσταση, με ελλείψεις ειδικοτήτων, με παλιές εγκαταστάσεις και λίγες κλίνες νοσηλείας, με ράντζα μάλιστα στη θέση των αναγκαίων κλινών, με δύο μόνο ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, με μία παράλληλη κλινική COVID η οποία λειτουργεί με το ήδη υπάρχον προσωπικό χωρίς τις αναγκαίες προσλήψεις και διαχωρισμένη μόνο με τη χρήση σελοφάν (!) από τον χώρο όπου περιθάλπονται τα επείγοντα περιστατικά, το νοσοκομείο είναι ακόμα ζωντανό.
Για πόσο ακόμα όμως; Πόσο θα αντέξουν οι άνθρωποι αυτοί; Πόσο θα μπορέσουνε να αντισταθούν στις ασκούμενες πολιτικές που στόχο έχουν να αποδυναμώσουν τις δημόσιες μονάδες υγείας ώστε να ενισχυθεί ο ιδιωτικός τομέας και εν τέλει να γίνει μονόδρομος; Η προώθηση της ιδιωτικοποίησης γίνεται πολύ στοχευμένα από την κυβέρνηση παρουσιάζοντάς την ως θετική εξέλιξη πώς ξεκινάει πορεία των πραγμάτων που υπόσχεται καταπληκτικές υπηρεσίες προς όλους. Στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου υπεύθυνη για την καθαριότητα είναι μία ιδιωτική εταιρεία. Γνωρίζουμε από άλλα νοσοκομεία της επικράτειας, ότι οι οδηγίες προς τους ανθρώπους που εργάζονται στην καθαριότητα, από τη διοίκηση της εταιρείας είναι να αραιώνονται καθαριστικά και απολυμαντικά έτσι ώστε η εταιρεία να έχει λιγότερα έξοδα και κατά συνέπεια περισσότερα κέρδη. Μήπως η πρακτική αυτή εφαρμόζεται και σε άλλα νοσοκομεία που στην καθαριότητα κάνουν κουμάντο αφεντικά; Μήπως η ιδιωτικοποίηση φταίει τελικά που αυξάνεται η πιθανότητα να κολλήσει κάνεις κάτι στο νοσοκομείο Ρεθύμνου;
Ζούμε σε μία εποχή που είναι
απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε να σταθούμε στο πλάι των γιατρών, των νοσηλευτών/- τριών, των καθαριστών/-τριών και του διοικητικού προσωπικού του νοσοκομείου. Πλάι στους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί για να περιθάλψουν όλους και όλες μας, να μας βοηθήσουν στις δύσκολες στιγμές. Πρέπει να σταθούμε στο πλάι τους και να διεκδικήσουμε πέρα από τις αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και την ασφάλεια όλων των εργαζομένων, το απλό και αυτονόητο: να είναι εκεί. Να συνεχίσει, δηλαδή, το νοσοκομείο να υπάρχει και να μην περάσει το σχέδιο που μακροπρόθεσμα στοχεύει στο κλείσιμό του. Ας ακούσουμε τα αιτήματα των εργαζομένων του νοσοκομείου, γιατί δεν είναι μόνο αιτήματα ενός εργασιακού κλάδου, είναι κοινωνικά αιτήματα που αφορούν όλες και όλους μας κι αν δεν παλέψουμε εμείς γι’ αυτά, κανείς δε θα το κάνει για εμάς.
Απέναντι στην επέλαση των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, μέσα από τις οποίες επιχειρείται η απόσυρση του κράτους από τις κοινωνικές του ευθύνες και υποχρεώσεις και η ατομικοποίηση της φροντίδας για τη διασφάλιση της συνέχειας των ζωών μας, εμείς να προτάξουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, τη συλλογική οργάνωση και την αλληλεγγύη. Αν το κράτος δεν μπορεί να κάνει την υποτιθέμενη δουλειά του σωστά και το μόνο στο οποίο διαπρέπει είναι η διάνοιξη του δρόμου για την κερδοφορία των ιδιωτικών επιχειρήσεων και η προάσπιση εν τέλει των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων έναντι αυτών της ευρείας κοινωνικής βάσης- ο βαθύτερος και πραγματικός του σκοπός άλλωστε-, εμείς ξέρουμε τι να στήσουμε πάνω στο κουφάρι του: την κοινωνική χειραφέτηση, την άμεση δημοκρατία και την αυτο- οργάνωση. Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός: να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, όλοι/όλες/όλα μαζί ενάντια σε έναν κόσμο καπιταλιστικής βαρβαρότητας, κρατικής κυριαρχίας και πατριαρχικής οπισθοφυλακής.
ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΥ «ΕΜΕΙΣ»
αντιφασιστική δράση ρεθύμνου (αδρέ) 2021
