Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουμε μάθει, όταν ακούμε τη λέξη «Ρωσία», να χαμογελάμε με πονηριά. Τη συνδέαμε αμέσως με κοπέλες από τη Ρωσίδα, μετανάστριες, που εργάζονταν στην Ελλάδα ως πόρνες. Κανείς, νομίζω, δεν τις έβλεπε ως ανθρώπους – όπως και γενικά τις μετανάστριες από τις ανατολικές χώρες που γίνονταν αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης στον τόπο μας, είτε επί πληρωμή είτε χωρίς.
Όμως Ρωσίδες υπάρχουν και αγίες και ίσως είναι χρήσιμο να τις ανακαλύψουμε. Τέτοιες Ρωσίδες, σαν αυτές που ξέραμε από το πρόσφατο παρελθόν (η οικονομική κρίση σήμερα ίσως έχει ανακόψει το κύμα εκμετάλλευσης κοριτσιών που συνέβαινε παλιά), ορθόδοξες χριστιανές, από μια χώρα με αγίους γιγάντιου μεγέθους, όπου ακόμη και σήμερα υπάρχουν άγιοι που περπατούν στο δρόμο. Εξάλλου, και στη χώρα μας υπάρχουν σημερινοί άγιοι, απλώς δεν τους παρατηρούμε, μια και ίσως δεν ψάχνουμε στα σωστά μέρη.
Αντιγράφω (σε περίληψη) τη βιογραφία της μεγάλης τυφλής και παράλυτης αγίας, που έζησε στο περιθώριο, χωρίς ταυτότητα, κυνηγημένη από το κράτος. Την αντιγράφω από εδώ: http://proskynitis.blogspot.gr/2011/04/blog-post_28.html.
Πιθανόν να μην ικανοποιήσει όλους τους αναγνώστες, αλλά ίσως κάποιοι να προβληματιστούν, σκεπτόμενοι πως μια αγράμματη τυφλή περιθωριακή γριά ίσως διαθέτει μεγαλύτερη σοφία από εμάς τους σύγχρονους, αλλά συχνά υπεροπτικούς, μορφωμένους (ένας από τους οποίους, δυστυχώς, είμαι κι εγώ).
Η οσία Ματρώνα της Μόσχας γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1881, στο χωριό Σέμπινο της Ρωσίας. Οι γονείς της Δημήτριος και Ναταλία ήταν φτωχοί χωρικοί αλλά πολύ ευλαβείς. Η Αγία ήταν το μικρότερο παιδί από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Η μητέρα της λόγω της φτώχειας σκεφτόταν να αφήσει την Οσία σε ένα ορφανοτροφείο μια διπλανής πόλης αλλά μετά από θαυματουργική επέμβαση – είδε στο όνειρο της ότι ήλθε και κάθησε στο χέρι της ένα άσπρο πουλί με ανθρώπινη φωνή αλλά χωρίς μάτια – την κράτησαν, αν και γεννήθηκε αόμματη (δηλαδή χωρίς οφθαλμούς, με κενές τις κόγχες). Βαπτίστηκε Ματρώνα προς τιμήν της Οσίας Ματρώνας της Κωνσταντινουπόλεως.
Σε κάποια πνευματική κόρη της, που της είπε με λύπη ότι δεν μπορεί να δει τη φυσική ομορφιά του κόσμου, αποκάλυψε τα εξής: «Ο Θεός μια φορά μου άνοιξε τα μάτια και μου έδειξε τον κόσμο και όλα τα δημιουργήματά του. Είδα τον ήλιο, τα άστρα στον ουρανό και όλα όσα υπάρχουν πάνω στη γη, την ομορφιά της, τα βουνά, τους ποταμούς, το πράσινο χορτάρι, τα λουλούδια τα πουλιά».
Όταν ήταν μικρή λόγω της κοροϊδίας των άλλων παιδιών σταμάτησε να παίζει και έμενε στο σπίτι. Αγωνιζόταν στην προσευχή και γρήγορα φάνηκε το διορατικό, προορατικό αλλά και το θεραπευτικό της χάρισμα. Μπορούσε να βλέπει γεγονότα από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, και σε άγνωστους γι αυτήν τόπους. Γνώριζε αμαρτίες, σκέψεις, προβλήματα και πράξεις των ανθρώπων. Ένιωθε και προγνώριζε συμφορές και καταστροφές, ενώ με τις προσευχές της θεράπευε πλήθος αρρώστων πού συνέρεαν όχι μόνο από το χωριό της αλλά και από την ευρύτερη περιοχή.
Η Οσία έζησε και μεγάλωσε μέσα στις λατρευτικές ακολουθίες (δηλ. τις τελετές) της Εκκλησίας.
Όταν ήταν δεκαεπτά ετών, η Αγία καθηλώθηκε στο κρεβάτι εξαιτίας μόνιμης παράλυσης στα πόδια. Έζησε παράλυτη πενήντα χρόνια χωρίς ποτέ να παραπονεθεί, βαστάζοντας το βαρύ σταυρό της, ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Θεό . Έλεγε ότι την πνευματική αιτία για όσα της συνέβαιναν την γνώριζε μόνο Αυτός.
Σε μικρή ακόμη ηλικία προείπε την Ρωσική επανάσταση του 1917 πού έγινε χρόνια αργότερα, λέγοντας: «Θα ληστεύουν και θα αφανίζουν τις Εκκλησίες, θα αρπάζουν τα εδάφη και θα τα μοιράζουν άπληστα μεταξύ τους, καταδιώκοντας όλους, χωρίς εξαίρεση». Προέβλεψε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των Γερμανών από τους Ρώσους.
Μετά την κομμουνιστική επανάσταση, όταν και τα αδέλφια της έγιναν μέλη του κομμουνιστικού κόμματος, η κατάσταση γι’ αυτήν έγινε αφόρητη, γι’ αυτό και μετακόμισε στη Μόσχα το 1925, χωρίς μάλιστα διαβατήριο και άδεια παραμονής, και έζησε εκεί μέχρι τέλους της ζωής της, βοηθώντας πλήθη δυστυχισμένων και πονεμένων ανθρώπων που δεν πίστη στο Θεό.
Στη Μόσχα δεν είχε μόνιμη στέγη, αλλά πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο. Το σοβιετικό καθεστώς επανειλημμένως προσπάθησε να την συλλάβει. Παρ’ όλο που ήταν τυφλή, τους ξέφευγε την τελευταία στιγμή ειδοποιημένη από τον Θεό με διάφορους περίεργους τρόπους.
Όπου και αν πήγαινε, σε όποιο σπίτι και αν φιλοξενούνταν έφερνε την ειρήνη και την ηρεμία στις ψυχές. Ήταν επιεικής, θερμή και ευσπλαχνική, δεν έκανε κηρύγματα και διδασκαλίες μα ήταν ολιγόλογη, λακωνική. Δίδασκε τον κόσμο να αποφεύγει την κατάκριση και να εμπιστεύεται το θέλημα του Θεού. Να προσεύχονται θερμά και να κάνουν συχνά τον σταυρό τους, θωρακίζοντας έτσι τον εαυτό τους. Συνιστούσε συχνή θεία μετάληψη και αγάπη στους ασθενείς και ηλικιωμένους.
«Αδικοχαμένος γίνεται κανείς, όταν ζει χωρίς προσευχή» έλεγε.
Η Άννα Βιμπορνόβα θυμάται το παρακάτω περιστατικό.
Ήρθε μια φορά ένας αστυνομικός να συλλάβει την Ματρώνα και εκείνη του λέει: «Φύγε, φύγε γρήγορα, έχεις συμφορά στο σπίτι σου. Η τυφλή δεν φεύγει από σένα, εδώ στο κρεβάτι κάθομαι, δεν πάω πουθενά…».
Την άκουσε ο αστυνομικός, πήγε σπίτι του και βρήκε την γυναίκα του καμένη από την γκαζιέρα. Πρόλαβε και την μετέφερε στο Νοσοκομείο. Όταν την άλλη μέρα ήρθε στην υπηρεσία, τον ρώτησαν: «Την συνέλαβες την τυφλή;».
«Την τυφλή, τους είπε, δεν θα την συλλάβω ποτέ. Χάρη στην τυφλή πρόλαβα να πάω την γυναίκα μου στο Νοσοκομείο. Άμα δεν μου το ’λεγε θα την έχανα»…
Φοιτητές, αποκλεισμένοι πολιτικά από το τότε καθεστώς, διηγούνται πώς με τις προσευχές αυτής της τυφλής γυναίκας ξεπερνούσαν τα εμπόδια για την απόκτηση ενός πτυχίου. Ακόμη και αξιωματούχοι του καθεστώτος, κατά παράδοξο τρόπο, βοηθούσαν αυτούς για τους οποίους η Αγία Ματρώνα προσευχόταν.
Την ρώτησε κάποτε η Ζηναΐδα Ζδάνοβα: – Γιατί επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να γκρεμίσουν τόσες Εκκλησίες;
Η αγία απάντησε:
– Αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο λαός είναι σαν υπνωτισμένος και μια φοβερή δαιμονική δύναμη έχει μπει σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, και διεισδύει παντού. Παλιά, η δαιμονική αυτή δύναμη κατοικούσε στα έλη και στα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωποι πήγαιναν τακτικά στην εκκλησία, φορούσαν και τιμούσαν τον σταυρό. Τα σπίτια τους ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια που έκαιγαν, τον αγιασμό που έκαναν… Τα δαιμόνια πετούσαν μακριά και φοβόντουσαν να πλησιάσουν… Σήμερα όμως, τα σπίτια αυτά αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων για την απιστία τους, και την απομάκρυνσή τους από τον Χριστό…
Από τα απομνημονεύματα της Πάσας, της ιδιοκτήτριας του σπιτιού στο Τσαρίτσινο που έμενε κάποιο διάστημα η Αγία:
Η Αγία έλεγε: «Δεν υπάρχουν ψυχικές αρρώστιες, υπάρχουν πνευματικές: αδύναμοι, εξαντλημένοι, παθιασμένοι από τα πονηρά πνεύματα… Υπάρχουν «κατά φαντασίαν» αρρώστιες, τις οποίες στέλνει κάποιος».
Μας δίδασκε να μην ξεχνάμε να σταυρώνουμε φαγητό και, όταν πάμε για ύπνο, να μην το αφήνουμε πάνω στο τραπέζι.
– Με τη δύναμη του Σταυρού να σώζεστε και να αμυνόσαστε. Ο εχθρός έρχεται – πρέπει συνέχεια να προσευχόμαστε. Αιφνίδιος θάνατος υπάρχει μόνο χωρίς προσευχή. Ο εχθρός είναι στον αριστερό ώμο, και στο δεξιό ο Άγγελος. Να κάνετε το σταυρό σας πιο συχνά, είναι η κλειδαριά σας, όπως η κλειδαριά της πόρτας.
Αν οι άρρωστοι ή ηλικιωμένοι σας λένε κάτι προσβλητικό, να μην τους ακούτε, αλλά να τους βοηθάτε.
Επίσης έλεγε: Μην τρέχετε γυρεύοντας προορατικούς και διορατικούς (δηλ. θαυματουργούς αγίους). Εάν είναι κάτι, ο Θεός θα το δείξει μόνος Του.
Έλεγε στον κόσμο να πηγαίνει συχνά στην εκκλησία, αλλά από τη στιγμή που θα μπεις στην εκκλησία να μην βλέπεις τίποτα και κανέναν, να κάμεις την προσευχή σου με κλειστά μάτια ή να βλέπεις τις εικόνες ή να κατεβάσεις τα μάτια σου χαμηλά. Προέτρεπε τις γυναίκες να μην βάφουν το πρόσωπό τους αλλάζοντας την μορφή τους, επειδή ο Θεός μας έδωσε αυτήν την μορφή και πρέπει να την αγαπάμε όπως είναι.
Έλεγε επίσης: Θα ’ρθει καιρός που θα βάλουν μπροστά σας τον Σταυρό και το ψωμί και θα σας πουν: «Διαλέξτε». Θα διαλέξουμε τον Σταυρό.
Η αρετή της συνίστατο στην μεγάλη της υπομονή και καρτερία, και την απόλυτη αγάπη της και εμπιστοσύνη στο Θεό. Τρεις ημέρες πριν την κοίμησή της ο Κύριος της απεκάλυψε την τελείωσή της (την κοίμησή της), ώστε να προετοιμαστεί.
Προείπε και τα εξής: «Όταν πεθάνω, στον τάφο μου θα έρχονται λίγοι, μόνο οι οικείοι μου, και όταν θα πεθάνουν και εκείνοι θα ερημώσει ο τάφος μου, σπάνια θα έρχεται κανείς. Μα μετά από χρόνια ο κόσμος θα με γνωρίσει και θα έρχονται σαν κοπάδια για να βοηθηθούν. Και εγώ θα τους ακούω και όλους θα τους βοηθώ».
Είπε ακόμη: «Όλους που ζητάνε βοήθεια από μένα θα τους συναντώ μετά τον θάνατό τους».
Πλήθος είναι τα θαύματα της Οσίας Ματρώνας. Και όταν ζούσε θαυματουργούσε, αλλά και μετά την κοίμηση της μέχρι σήμερα.
Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου 1952, ημέρα Παρασκευή. Από τότε χιλιάδες πιστοί ορθόδοξοι από όλο τον κόσμο έχουν βοηθηθεί από την Αγία και πολλοί είναι εκείνοι που επικαλούνται την παρρησία της στον Κύριο.
Στις 8 Μαρτίου 1998 έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων της πού μεταφέρθηκαν στην Ιερά Μονή της Αγίας Σκέπης στη Μόσχα, όπου ο τάφος σήμερα έχει γίνει ένα από τα δύο μεγαλύτερα προσκυνήματα της Ρωσίας· χιλιάδες προσκυνητές περιμένουν υπομονετικά καθημερινά για να τα προσκυνήσουν. Με πράξη του ο μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος αναγνώρισε την Αγία Ματρώνα «ως τοπική Αγία της Μόσχας και όλης της Επαρχίας». Η μνήμη της τιμάται στις 2 Μαΐου, ημέρα της κοιμήσεως της.
Δείτε και την ανάρτηση: Στέλλα, το «Σπουργιτάκι του Θεού», μια άστεγη αγία στο κέντρο της Αθήνας: http://o-nekros.blogspot.gr/2011/06/blog-post_03.html.
Επιμέλεια Θοδωρής Ρηγινιώτης
