(παλιά ρίμα του Γιώργη Λέκκα)
– Τω Χριστογέννω οι εορτές, απού τσι πλια μεγάλες,
σα φεύγουνε μ’ αφήνουνε μια πίκρα στη γ-καρδιά,
γιατί μ’ αναστορίζουνε πλιάτερο απ’ ούλες τσ’ άλλες
κειάνα τα χρόνι’ απού ‘μασταν κι εμείς μικρά παιδιά.
– Τότες απού δεν είχαμεν αγοραστά παιχνίδια
γιατί σ’ εκείνες τσ’ εποχές δεν ήσανε λεφτά
και κάθα χρόνο ‘παίζαμε τα ίδια και τα ίδια
παιγνίδι’ απού τα σάζαμε γη παίρναμε κλεφτά.
– Είχαμεν ένα τσέρουκλο κι έν’ αδειανό καρόλι
που τα τσουροβολούσαμεν απάνω στα πηλά,
ένα καλαμοχάμπιολο κι ένα σφακομπιστόλι
κι όντιμας εθαρρούσαμε πως είχαμε πολλά.
– Κι εσμίγαμε παραμονή νωρίς τω Χριστογέννω
πάλι νωρίς παραμονή και τση Πρωτοχρονιάς
κι ηλέγαμε ν-τα κάλαντρα μέσα στο μ-παγωμένο
αέρ’ απού τσιβίδιζε σαν ήτονε χιονιάς.
– Ένας εβάστα ν-το δοχειό κι εβάναμε ν-το λάδι,
άλλος το παλιοκάλαθο κι εβάναμε ν-τ’ αβγά
κι όντεν εξανασμίγαμε για μοιρασιά το βράδυ
χωρίζαμε ν-τα δίκορκα κι αρχίζαμε γ-καβγά.
– Κι ανήμερα Πρωτοχρονιάς, ως χάρασσεν η μέρα
εμπαίναμε στα σπιτικά για το ποδαρικό
και μας αποχερίζανε για «τη γ-καλή μας χέρα»
λίγα καρυδιαμύγδαλα, σταφίδες γή γλυκό.
– Πώς τα ‘χεις, Θε μου, ετσά λοής τα πράματα σασμένα,
γιάντα να θέλει ο λοϊσμός να φεύγει στα παλιά
κι απ’ ούλα τα Χριστόγεννα απού ‘ναι περασμένα
κειάνα που πρέπει να ξεχνώ θυμούμαι πλια καλλιά.
ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
