Η κυβέρνηση συνεχίζει στα Πανεπιστήμια τον επικίνδυνο δρόμο της βίας που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια και ρισκάρει μια έκρηξη οργής παρέχοντας κάλυψη σε αυταρχικές και επικίνδυνες συμπεριφορές.
Δεν εννοεί να το χωρέσει ο κυβερνητικός «εγκέφαλος», ούτε στο νεοφιλελεύθερο, ούτε στο ακροδεξιό του «ημισφαίριο»: Δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο που έχει ανοίξει εδώ και 3 χρόνια στα πανεπιστήμια. Θα πηγαίνει από ήττα σε ήττα.
Τα χθεσινά γεγονότα στο Αριστοτέλειο και ο τραυματισμός ενός φοιτητή έδειξαν όμως πως η ήττα αυτή είναι πιθανό να συνοδευθεί από θύματα. Κάνοντάς την ακόμη μεγαλύτερη και με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στα πανεπιστήμια ήταν απολύτως προβλέψιμες. Το είχαμε καταγράψει με αρθρογραφία και το Φεβρουάριο του 2021. Τότε που η κυβερνητική πλειοψηφία «παρέα» με την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου ψήφισαν το νομοσχέδιο για την πανεπιστημιακή αστυνομία, υπό την κατακραυγή της αντιπολίτευσης.
Σχεδόν 1,5 χρόνο μετά το νομοσχέδιο δεν έχει εφαρμοστεί. Η αποπομπή του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και η έλευση του Τάκη Θεοδωρικάκου στο «Προστασίας του Πολίτη» το περασμένο καλοκαίρι, δημιούργησαν μια αίσθηση ότι η κυβέρνηση κατανόησε την ακρότητα που νομοθέτησε. Ότι αποφάσισε να επιδιώξει με άλλους τρόπους την προσέλκυση της ακροδεξιάς και «ακροκεντρώας» ψήφου. Φαίνεται όμως ότι δεν διδάσκεται από τα απανωτά πολιτικά «χαστούκια».
Tο τελευταίο από αυτά ήταν η κραυγαλέα ήττα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές. Η Πανσπουδαστική ξανα-βρέθηκε στην πρώτη θέση που κατείχε από την μεταπολίτευση έως και τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 με δεύτερα τα ΕΑΑΚ. Εξέλιξη που προκάλεσε μια …αστεία αντίδραση από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας. Η Νίκη Κεραμέως ανακοίνωσε ενιαία ψηφοδέλτια για την εκπροσώπηση των φοιτητών στα πανεπιστημιακά όργανα. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει την συνδικαλιστική δραστηριότητα των φοιτητών. Εκτιμώντας προφανώς ότι μπορεί να πετύχει εκεί που απέτυχε η Χούντα.
Όσο για την ΔΑΠ, επιμένει ότι πρώτευσε στις φοιτητικές εκλογές. Δίχως να μπορεί να εξηγήσει πως γίνεται την πρωτιά της να μην την …πρόσεξε ούτε ο Γιάννης Οικονόμου. Θυμίζουμε ότι στο briefing την επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές χρειάστηκε να γίνει ερώτηση από το News 24/7 προκειμένου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να αναφερθεί στο θέμα. Η κυβέρνηση, βλέπετε, δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια μετριοφροσύνη, ώστε να μην πανηγυρίζει για τις υποτιθέμενες νίκες της.
Πριν την ήττα της ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές, είχαν προηγηθεί άλλα. Όπως για παράδειγμα η αναγκαστική υποχώρηση από το … «ολιστικό» σχέδιο ώστε γίνουν εισβολές με ΜΑΤ σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές. Την ύπαρξη αυτού του σχεδίου είχε παραδεχθεί στην Βουλή ο νυν υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Λευτέρης Οικονόμου. Αναφέροντας χαρακτηριστικά στις 15 Νοεμβρίου του 2019 πως «καταρτίζονται ειδικά σχέδια για κάθε μία από τις εγκαταστάσεις των ιδρυμάτων» προκειμένου να αντιμετωπιστούν «περιθωριακές εξτρεμιστικές ομάδες».
Η κυβέρνηση προσπάθησε να εφαρμόσει αυτό τον σχεδιασμό τμηματικά. Χρησιμοποιώντας ευεπίφορους πρυτάνεις, «συνεργάσιμες» δημοτικές αρχές, τραγελαφικές δικαιολογίες. Όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, δεν δίστασε να αξιοποιήσει και την κλασσική, παλιάς κοπής, «προβοκάτσια». Έτσι πρόσωπα αγνώστου ταυτότητας εμφανίστηκαν να ξεκινούν στο ΑΠΘ «τσαμπουκάδες» με τα ΜΑΤ και στην συνέχεια να αποχωρούν μιλώντας στο κινητό τους.
Όλα αυτά την ίδια στιγμή που σε πολιτικό επίπεδο προωθούνται αλλαγές που μόνον «με ξύλο» μπορούν να «περάσουν». Θυμίζουμε ενδεικτικά τον νόμο Κεραμέως που θα περικόψει και φέτος χιλιάδες εισακτέους προκειμένου να πάνε στις ιδιωτικές σχολές ή να εργάζονται τσάμπα στις «μαθητείες». Τις απανωτές περικοπές κονδυλίων στα ΑΕΙ με πρόσχημα την αξιολόγηση. Την πρόσφατη αναφορά του πρωθυπουργού σε ιδιωτικές φοιτητικές εστίες για να «λυθεί» το πρόβλημα της στέγασης. Τελευταίος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ που προωθεί το υπουργείο Παιδείας.
Η κυβέρνηση έχει δείξει επί 3 χρόνια με κάθε τρόπο, νομοθετικό, φραστικό, συμβολικό, επιχειρησιακό ότι εχθρεύεται την δημόσια εκπαίδευση. Στην περίπτωση της τριτοβάθμιας μισεί όχι μόνον το δημόσιο χαρακτήρα της, αλλά και το ιστορικό βάρος που αυτή κουβαλάει. Το αντιλαμβάνεται ως τμήμα αυτού που οι «Αδωνο-βοριδο-πλεύρηδες» αποκαλούν «ηγεμονία της αριστεράς» και οι «χρυσοχοϊδο-χατζηδάκηδες» θεωρούν «αγκυλώσεις του παρελθόντος».
Μόνο που, αντικειμενικά, οι νέοι άνθρωποι που σπουδάζουν στα δημόσια πανεπιστήμια είναι η πιο φωτεινή έκφανση του μέλλοντος. Αυτοί ακριβώς οι εκπρόσωποι του «αύριο» τους έχουν γυρίσει την πλάτη, τους αποκωδικοποιούν και τους καταδικάζουν. Κάτι που δεν θα αλλάξει, όσα ΜΑΤ, πανεπιστημιακές αστυνομίες, μπράβους ή ασφαλίτες αξιοποιήσει ο κρατικός μηχανισμός.
Η ευθύνη της κυβέρνησης στον επικίνδυνο δρόμο που ακολουθεί στα πανεπιστήμια είναι συλλογική. Όμως όλα τα πρόσωπα που προαναφέραμε έχουν …λίγη παραπάνω γιατί «πήραν πάνω τους» αυτή την ιστορία. Η βασική ευθύνη βέβαια ανήκει στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει δείξει με σαφήνεια ότι είναι ο ιθύνων νους. Στηρίζοντας με κάθε τρόπο τις επιλογές που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται.
