Με αυτό το κείμενο θέλουμε, αρχικά, να πούμε κι’ εμείς, ως εκπαιδευτικοί, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς, στο νοσηλευτικό και στο διοικητικό προσωπικό των Δημόσιων Νοσοκομείων της χώρας: σε εκείνους που μέχρι χθες λοιδορούνταν συλλήβδην ως επίορκοι ή απειλούνταν με απόλυση ως «πλεονάζοντες», σε αυτούς που εδώ και χρόνια κρατάνε με αυτοθυσία όρθιο ένα σύστημα υγείας που οδηγείται μεθοδευμένα στην κατάρρευση, πολύ πριν την εμφάνιση της πανδημίας. Και επιλέξαμε αυτό το ευχαριστώ να τους το πούμε χωρίς καθ’ υπόδειξη χειροκροτήματα, αλλά μιλώντας για την απαξίωση του αγαθού της δημόσιας υγείας.
Οι επιδημίες μπορούν να θεωρηθούν τυχαία, φυσικά φαινόμενα, όμως το αν τα κράτη θα έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν αποτελεσματικά σε αυτές, μόνο στην τύχη δεν επαφίεται. Η υγεία στη χώρα μας (όπως και η παιδεία) υποχρηματοδοτούνταν συστηματικά, πολύ πριν την εκδήλωση της τελευταίας οικονομικής κρίσης και οι μνημονιακές πολιτικές των προηγούμενων ετών επιδείνωσαν ραγδαία το πρόβλημα: από το 2013, πάνω από 10 δημόσια νοσοκομεία έκλεισαν – μεταξύ αυτών και το νοσοκομείο Λοιμωδών στη Θεσσαλονίκη – στο εξωτερικό μετανάστευσαν 18.000 γιατροί και 40.000 οργανικές θέσεις στα νοσοκομεία της Ελλάδας παραμένουν κενές (στοιχεία ΠΟΕΔΗΝ). Η Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου Ρεθύμνου δεν υπολειτουργεί εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοΐου, αλλά εξαιτίας της πανδημίας των μνημονίων που υπέγραψαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα διαθέτουμε σ’ όλη τη χώρα, μόλις 600 κρεβάτια ΜΕΘ, ένα για κάθε 18.000 κατοίκους, την ώρα που το ποσοστό θνησιμότητας εξαρτάται άμεσα από τη διαθεσιμότητα κλινών εντατικής θεραπείας. Η στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας είναι στην παρούσα φάση ένα πραγματικό ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ακόμα όμως κι αν τα μέτρα περιορισμού της διάδοσης του κορωναϊού αποδώσουν, η οικονομική διάσταση της πανδημίας είναι εξίσου σημαντική. Η απαξίωση της αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης, ως αποτέλεσμα και της ένταξης της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, έχει κάνει την ελληνική οικονομία εξαιρετικά ευάλωτη σε τέτοιες αναταραχές. Περιοχές όπως το Ρέθυμνο, όπου ο τουρισμός αντιπροσωπεύει το 70% του τοπικού ΑΕΠ θα πληρώσουν ακριβά την επιλογή της «τουριστικής μονοκαλλιέργειας».
Θα περίμενε κανείς σε μία τέτοια συγκυρία κάθε διαθέσιμος πόρος να στραφεί στη στήριξη του συστήματος υγείας και των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων. Ωστόσο, η χώρα μας έχει άλλες προτεραιότητες που καθορίζονται από τις μετα-μνημονιακές της υποχρεώσεις. Ακόμα και εν μέσω πανδημίας και επερχόμενης κοινωνικής καταστροφής, η υποχρέωση για επίτευξη τεραστίων πρωτογενών πλεονασμάτων δεν αμφισβητείται στην ουσία της:
η Ελλάδα θα πληρώσει κανονικά για το 2020 τα 4,5 δις € που αντιστοιχούν μόνο στους τόκους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους και απλά κάποιες δαπάνες θα εξαιρεθούν από την εκτίμηση του αποτελέσματος. Την ίδια ώρα οι νέοι, άνεργοι γιατροί και νοσηλευτές εμπαίζονται με την προκήρυξη (σταγόνα στον ωκεανό) για 2.000 προσλήψεις στο ΕΣΥ, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που χρειάστηκε κατακραυγή για να γίνουν διετούς διάρκειας, (αρχικά προβλέπονταν συμβάσεις 4-μηνης διάρκειας), εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται σε αυτές ιατρικό προσωπικό.
Αντίστοιχα, τα μέτρα στήριξης της οικονομίας που επεξεργάστηκαν οι ηγέτες της ΕΕ και ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός είναι ανεπαρκή, αφορούν κυρίως την ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων (δάνεια με ευνοϊκούς όρους και την εγγύηση του δημοσίου, αναστολή πληρωμής δανειακών, φορολογικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων, κ.ά.) και όχι πραγματικές δαπάνες στήριξης των εισοδημάτων, ενώ φυσικά δεν απευθύνονται ως επί το πλείστον σε αυτούς που τελικά θα πληρώσουν το μάρμαρο και αυτής της κρίσης – τους εργαζόμενους που θα μείνουν χωρίς δουλειά και τους μικροεπαγγελματίες που κινδυνεύουν με χρεοκοπία.
Σήμερα είναι απόλυτη ανάγκη να επαναφέρουμε εκείνο το αίτημα που θάφτηκε κάτω από την προδοσία του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015: Το μεγάλο όχι στη λιτότητα, την ανάγκη να μπουν πραγματικά «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Να απαιτήσουμε, ως πρώτο άμεσο βήμα, να ανασταλούν πλήρως οι πληρωμές του δημοσίου χρέους για όσο διάστημα χρειάζεται και να αξιοποιηθεί το δημοσιονομικό «μαξιλάρι» των 30 δις ευρώ για τη στήριξη της κοινωνίας και όχι των τραπεζών.
Απαιτούμε:
- Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Άμεση κάλυψη όλων των κενών οργανικών θέσεων. - Ν’ ανοίξουν τώρα όλα τα Δημόσια Νοσοκομεία και οι Μονάδες Υγείας που έκλεισαν στα χρόνια των μνημονίων. Να λειτουργήσουν όλες οι κλειστές ΜΕΘ και τα αντίστοιχα κρεβάτια και να ανοίξουν νέες ΜΕΘ για την πρόληψη της πανδημίας. Να επιταχθούν τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι ΜΕΘ σε αυτά – που πάντα περισσεύουν- να διατεθούν σε όλους τους ασθενείς που θα τις χρειαστούν.
- Καμιά απόλυση, Πλήρη κάλυψη μισθού σε όλους τους εργαζόμενους που κλείνει η επιχείρηση που εργάζονται.
- Επέκταση και αύξηση του επιδόματος ανεργίας των εποχικά εργαζόμενων.
Για το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου
