[Με αφορμή την δίκη της ανήλικης κοπέλας που χάθηκε μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Δυο γιατροί του νοσοκομείου Ρεθύμνου κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία από αμέλεια δια παραλείψεως. Σίγουρα δεν είμαι ο τιμητής των πάντων. Θα σας παραθέσω μόνο ένα κομμάτι από το ψήφισμα της ΟΕΝΓΕ, που κρύβει πολλά μηνύματα με πολλούς αποδέκτες. «Η ποινικοποίηση της ιατρικής πράξης θα οδηγήσει σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας τα νοσηλευτικά ιδρύματα με φοβισμένους γιατρούς και νοσηλευτές και ζημιωμένους ασθενείς»].
Είμαι μητέρα ενός κοριτσιού 17 ετών. Το παραπάνω απόσπασμα με ημερομηνία 14.03.2015 το διάβασα στο οπισθόφυλλο της εφημερίδας «Ρέθεμνος», στην τελευταία παράγραφο της νεόκοπης στήλης μιας ωτορινολαρυγγολόγου του νοσοκομείου Ρεθύμνου.
Έκπληκτη αρχικά, στη συνέχεια ένιωσα θυμό γιατί η συγκεκριμένη στήλη διανθίζεται από έναν αχταρμά εξυπνακισμών και τσιτάτων του διαδικτύου τύπου «η βρόχα έπεφτε right through, Κρασί-Γάλα-Καμπά, μεταξύ πρέφας και βαρύ γλυκού στο καφενείο, ροζ σκανδάλων». Στην τελευταία παράγραφο θεωρεί ως υποχρέωση «συναδελφικής αλληλεγγύης» να αναφέρει και ένα απόσπασμα από το ψήφισμα της ΟΕΝΓΕ (δεν ξέρω τι είναι, κάποια ένωση των γιατρών υποθέτω), έτσι μεταξύ ανάλαφρου σχολιασμού και θανάτου ενός παιδιού που συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Επειδή η συγκεκριμένη τοποθέτηση της γιατρού του νοσοκομείου Ρεθύμνου με έθιξε ως άνθρωπο, με τρόμαξε ως γονιό και με ανησύχησε ως πολίτη, θέλω να σημειώσω τα ακόλουθα. Οι γιατροί καταδικάστηκαν όχι για πράγματα που έκαναν, αλλά για πράγματα που όφειλαν να πράξουν και δεν τα έπραξαν. Στα ελληνικά αυτό σημαίνει παράλειψη. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν ποινικοποιεί την ιατρική πράξη λοιπόν, αλλά πολύ σωστά καταδικάζει την εγκληματική απραξία του ιατρικού προσωπικού και την καταπάτηση του όρκου. Είχα την εντύπωση ότι το λειτούργημα του ιατρού, πέρα από τις όποιες δυσχέρειες, υπερασπίζεται το δικαίωμα του ασθενούς στη ζωή και στη θεραπεία με ζήλο και ευθύνη. Συνειδητοποιώ ότι η ανθρώπινη μικροπρέπεια είναι πιο ισχυρή. Η αδιαφορία και ο φόβος κρύβονται πίσω από συντεχνιακές εκδηλώσεις συμπαράστασης εξαργυρώνοντας την κλαδική αλληλεγγύη εις βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θα περίμενα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ενός κλάδου να φροντίζουν ώστε να παραμένει η επαγγελματική ευσυνειδησία υψηλή και να την περιφρουρούν με αυστηρότητα, κι αυτό έχει να κάνει με όλες τις επαγγελματικές ομάδες. Θα περίμενα έστω και τώρα μια έκφραση συγγνώμης από τους ίδιους και από το νοσοκομείο, το αρχικό γράμμα του οποίου επιμένω να γράφω με μικρό ν.
Θα περίμενα επίσης από μια πρώην υποψήφια βουλευτή να σέβεται τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων και να μην τις κρίνει με αυτόν τον τρόπο που αν μη τι άλλο καταδεικνύει αδυναμία κατανόησης του νομικού συστήματος της χώρας και του ανθρώπινου πόνου. Εκτός κι αν θεωρεί ότι υπάρχουν πολίτες δυο ταχυτήτων και θα έπρεπε να εξαιρούνται εκείνη και οι προνομιούχοι όμοιοί της από την ποινική διαδικασία, όταν εγείρονται ευθύνες. Έχουμε τη βουλευτική ασυλία, την Πανεπιστημιακή (με τα γνωστά αποτελέσματα), τώρα διεκδικούν και την ιατρική. Κανείς δεν πρέπει να κρύβεται-προστατεύεται πίσω από καμιά ασυλία. Ισχύει κάτι τέτοιο για όλους εμάς τους απλούς πολίτες; Ξέρω ότι κι εκείνη έχει παιδιά και όλοι ευχόμαστε να είναι καλά, όπως το ευχόμαστε για όλα τα παιδιά του κόσμου. Λυπάμαι και θλίβομαι με την αναλγησία και την ελαφρότητα των «Αννα-τομών» της. Και τη ρωτάω ευθέως: «Είναι η Στέλλα ζημιωμένη ασθενής ή όχι κυρία Ελευθεριάδου; Υπάρχει κανένας γιατρός που κάνει με ευσυνειδησία τη δουλειά του και φοβάται; Θεωρείτε ότι όλες οι ιατρικές πράξεις που γίνονται και επιφέρουν θάνατο του ασθενούς δεν πρέπει να τυγχάνουν δικαστικής διερεύνησης; Και οι παραλείψεις πρέπει να ελέγχονται ή όχι; Είναι δυνατόν με την σημερινή πρόοδο της Ιατρικής Επιστήμης (με κεφαλαία τα αρχικά εδώ) να μπαίνει ένα 15χρονο παιδί με συμπτώματα μέθης στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, να μην ακολουθείται καμιά ιατρική αγωγή, πέντε ώρες μετά να πεθαίνει εγκεφαλικά και να θεωρείτε ότι έγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες που παρόλα αυτά δεν το έσωσαν; Και εν τέλει γιατί δεν τηλεφώνησε το νοσοκομείο στους γονείς του στις τέσσερις τα ξημερώματα να τους πει «συλλυπητήρια» μια και ο θάνατος ήταν αναπόφευκτος;».
Αυτό το τελευταίο θα με στοιχειώνει πάντα και ανατριχιάζω στην ιδέα ότι κάτι θα συμβεί στο παιδί μου και δε θα ειδοποιηθώ, να τρέξω να είμαι εκεί, να κάνω ό,τι μπορώ. Πέρα απ’ όλα τ ’άλλα μου είναι δύσκολο να τους συγχωρήσω που άφησαν τους γονείς του να κοιμούνται τη στιγμή που το παιδί τους κείτονταν ανήμπορο σε ένα διάδρομο… Πώς θα ένιωθαν αν συνέβαινε στους ίδιους; Με εξοργίζει η απροκάλυπτη και βάναυσα προσβλητική προς όλους εμάς τοποθέτησή σας. Είμαι κι εγώ από άλλο τόπο, κατάγομαι από τη Μακεδονία, αλλά σέβομαι την πόλη που ζω, που εργάζομαι κι ανατρέφω το παιδί μου. Σέβομαι την απώλεια της Στέλλας, συναισθάνομαι τον πόνο των γονιών της, και ξέρω πως αν κάποιοι έκαναν τη δουλειά τους και δεν κοιμόντουσαν όντας εφημερία, το παιδί σήμερα θα ζούσε. Για αυτό το λόγο θα πρέπει να ζητήσετε συγνώμη και να εκφράσετε τα συλλυπητήριά σας, κάτι που δεν διάβασα στην στήλη σας, αντί να προτρέχετε να σηκώσετε τείχος προστασίας στους συναδέλφους σας. Εγώ μάλιστα θα ήθελα να γνωρίζω και τα ονόματα των γιατρών που καταδικάστηκαν καθώς και εκείνων που παραπέμπονται. Δεν θα ήθελα να πάει το παιδί μου στο νοσοκομείο και να πέσει στα χέρια τους. Και να ξέρετε ότι η συναδελφική αλληλεγγύη έχει όρια. Το νοσοκομείο Ρεθύμνου ευθύνεται αποδεδειγμένα για το θάνατο ενός παιδιού, είναι πλέον δεδικασμένο γεγονός. Και οι γιατροί που δεν έμαθαν να σέβονται την ανθρώπινη ζωή θα πρέπει να αρχίσουν να φοβούνται. Θα πρέπει να μάθουν να ρωτούν όταν δεν ξέρουν. Ζημιωμένοι ασθενείς είναι οι νεκροί «ασθενείς». Στα εδώλια των ελληνικών δικαστηρίων-όσο κι αν σας στεναχωρεί- μπορούν να κάτσουν και συνάδελφοί σας που δεν τίμησαν τον όρκο τους. Μπορεί και κάποιοι από αυτούς να καταδικαστούν, δεν είναι παράξενο, πιστέψτε με. Η δουλειά -ειδικά αυτή του γιατρού-δεν είναι ντροπή. Η Ντροπή όμως -αυτή της διατεταγμένης υπηρεσίας- δεν είναι σίγουρα δουλειά. Η Ντροπή είναι ένα πράγμα μόνο. Ντροπή. Εδώ με κεφαλαία τα αρχικά της Ντροπής.
Κι επειδή πρόσφατα θρηνήσαμε κι άλλο ένα παιδί που «προσέκρουσε» μετωπικά με τη φαυλότητα του κόσμου που δημιουργήσαμε, με την αδιαφορία και την υποκριτική μας αγανάκτηση στα φαινόμενα που προσβάλλουν την ανθρώπινη ύπαρξη ας αναλάβουμε την ευθύνη με τόλμη και πέρα από την εσωτερική μας μιζέρια του «ωχαδελφισμού» να πούμε την αλήθεια. Την αλήθεια οφείλουμε να προστατεύσουμε εν τέλει κι όχι τα λάθη μας. Για τα παιδιά μας.
Ευχαριστώ.
Μανώλα Αναστασία
