«Ο τον λόγον μου ακούων, και πιστεύων τω πέμψαντι με, έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν».
Αναμφίβολα η εξόδιος ακολουθία της εκκλησίας μας -μέρος της οποίας αποτελεί και το παραπάνω απόσπασμα – είναι ο ύψιστος και αιώνιος λόγος περί του ανθρώπου και περί των ανθρωπίνων πραγμάτων . περί ζωής και περί θανάτου . Μετά απ’ αυτήν κάθε άλλος λόγος όσο μεστός και αν φαίνεται , αποδεικνύεται πεπερασμένος , ανεπαρκής, εν πολλοίς περιττός και κατώτερος αυτών των ιερών περιστάσεων.
Επειδή όμως ο προκείμενος νεκρός, ο μακαριστός Νίκος ο Μαργαρίτης, του οποίου τελέσαμε την εξόδιο ακολουθία και αυτή την ώρα αποχαιρετούμε , υπήρξε ο άνθρωπος που όλοι μας γνωρίσαμε και ζήσαμε ως άνθρωπο του Θεού, ως φιλότιμο ανιδιοτελή, κοινωνικό εργάτη όχι μόνο για τις Μέλαμπες αλλά για όλο το Νομό μας και πέραν αυτού, επειδή ακόμη κατά κοινή ομολογία υπήρξε εγνωσμένου κύρους εκπαιδευτικός , και επί πλέον ο πρόθυμος καλλικέλαδος ιεροψάλτης, αισθάνομαι την ανάγκη στις προσευχές της εκκλησίας μας να προσθέσω τα αισθήματα και την ευγνωμοσύνη της ενορίας μας όλων των Μελαμπιανών, των μαθητών του, των φίλων του, όλων όσων τον ζήσαμε τον αγαπήσαμε και εκτιμήσαμε την προσωπικότητα του .
Δικέ μας συνεργάτη , ακριβέ μας φίλε και άνθρωπε της πίστης, των γραμμάτων, της παράδοσης και της παρέας Νίκο Μαργαρίτη.
Μας έφυγες ξαφνικά. Πήρες το μεγάλο δρόμο, που βεβαίως όλοι μας από τη στιγμή που θα γεννηθούμε είναι προορισμένο να ακολουθήσουμε. Όπως ο ίδιος πολλές φορές στοχαζόμενος έλεγες, προσπαθούσες με τη χάρη του Θεού στο διάβα αυτού του δρόμου, να κάνεις τον αγώνα σου, όσο πιο ανθρώπινα μπορούσες. Οι σπουδαίες αρετές σου και τα πολλά χαρίσματα σου, που από καρδιάς διέθεσες στους συνανθρώπους σου, σόλους εμάς, σε κατέστησαν πραγματικά ένα από εκείνους τους ανθρώπους που επαίνεσε ο Χριστός με τα λόγια του «ευ δούλε αγαθέ και πιστέ επί ολίγα εις πιστός επί πολλών σε καταστήσω».
‘ Ομως θέλουμε να σου πούμε ότι αφήνεις πολλά και μεγάλα κενά πίσω σου , αφήνεις τα μέρη, τους στόχους και τους ανθρώπους στους οποίους έδινες καθημερινά τον εαυτό σου προθύμως και ευσεβώς και τώρα η απουσία σου δημιουργεί κενά δυσαναπλήρωτα.
Αφήνεις την Ενορία σου, της οποίας ήσουν εκλεκτό μέλος και στυλοβάτης, στο Λειτουργικό, και κοινωνικό έργο της. Το ενδιαφέρον σου για τα προβλήματα της ενορίας σε ανέδειξαν όχι απλό βοηθό των ιερέων της, αλλά πρωτεργάτη και στυλοβάτη της . Γιατί την αποστολή σου ως άνθρωπος και ως χριστιανός την καταλάβαινες ως προσφορά σε κάθε ένα που είχε ανάγκη.
Ακόμη και η σεμνή σου ψαλμωδία με τη μελωδική φωνή σου και το πηγαίο ύφος της ψαλτικής τέχνης που διδάχτηκες από τον αείμνηστο πατέρα σου Κωστή Μαργαρίτη και αύξησες αυτοδίδακτα με το μουσικό σου ταλέντο, ενεργούσε σωστικά γιατί οδηγούσε τα νοήματα των τροπαρίων που έψαλλες πολύ βαθιά μέσα σου, και μέσα μας, εκεί που συναντάται ο νους με την καρδιά , θερμαίνεται και μορφοποιείται η εσωτερική ύπαρξη μας και όλα μαζί συναντούν τον θεό και πλάστη μας . Αυτό το καταλάβαινες πρωτίστως εσύ γι’αυτό και έβαλες στόχο της ζωής σου το του ψαλμωδού «Άσω τω Κυρίω εν τη ζωή μου ψαλλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω» Και όντως το πραγματοποίησες στα αναλογεία των εκκλησιών της Ενορίας σου καθώς και πολλών άλλων Ι. Ναών όλου του Νομού μας που συνεχώς κοσμούσες με την ψαλμωδία σου σε κάθε Θεία Λειτουργία Κυριακής, μικρής ή μεγάλης εορτής, ως ήταν και η χθεσινή εορτή του Αγίου Χαραλάμπους που βέβαια μας έλειπες, εμείς όμως σε είχαμε και θα σε έχουμε στο εξής ωσεί παρόντα γιατί κάθε χρόνο τιμούσες και χαιρόσουν να ψάλλεις το τροπάρι του, μαζί με τα υπόλοιπα τροπάρια των Αγ. 4 Μαρτύρων μας, της Παναγίας του Πάσχα των Χριστογέννων και όλων των Αγίων.
Αφήνεις ακόμη το χωριό σου, που συνεχώς ήθελες να επιστρέφεις και να ζεις τις παραδόσεις του, τις μικρές και τις μεγάλες χαρές και θλίψεις του, γενόμενος πρόθυμος κοινωνικός σύμβουλος και εργάτης του, ζώντας καθημερινά το «Χαίρε μετά χαιρόντων και κλαίε μετά κλαιόντων» .
Αφήνεις τις συναναστροφές σου με τους αναρίθμητους νέους και νέες του χωριού και της περιφέρειας μας που υπήρξαν μαθητές και μαθήτριες σου και συνέχισαν να σε αισθάνονται δάσκαλο τους και όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τότε, ήσουν και είσαι ο εξέχων καθηγητής τους , ο Διευθυντής τους, ή καλλίτερα η ψυχή σχολείου τους , του Γυμνασίου Μελάμπων, που μαζί με τη γνώση τους μετέδιδες το να σέβονται το Θεό τους Αγίους, την Εκκλησία και τους ανθρώπους.
Θα λείψεις από την επιστήμη της φιλολογίας, που ποτέ δεν έπαψες να υπηρετείς αθόρυβα αλλά πανάξια και ως συνταξιούχος εκπαιδευτικός, σε εργασίες δύσκολες αλλά ευλογημένες όπως είναι αυτή, που η Ενορία μας πρόσφατα σου είχε αναθέσει και οι άλλες των συναδέλφων σου και τώρα όπως μου έλεγες -με πολύ καημό- τις αφήνεις ανολοκλήρωτες .
Θα λείψεις στους πολυπληθείς φίλους σου, τους οποίους ποτέ δεν ξεχνούσες αλλά ήξερες να τιμάς, όχι μόνο στις χαρές τους, αλλά προ πάντων στις δοκιμασίες της ζωής των, προσφέροντας με την παρουσία και τον λόγο σου βάλσαμο και παρηγοριά .
Θα λείψεις στις παρέες σου, που σε ώρες γιορτινές ή περιστασιακές με το μπουζούκι και το τραγούδι σου γινόσουν πηγή μοναδικής αξέχαστης ανθρώπινης αναψυχής και χαράς.
Δεν σου παραπονούμαστε για τον αποχωρισμό γιατί σχετίζεται με τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού, που ως άνθρωποι έμείς δεν διαθέτομε την καθαρή κρίση και ματιά για να διαβάσουμε και να μάθουμε.
Γιατί με όλα αυτά μπορείς να λες στον Κύριο και Θεόν Ημών το «σος ειμί εγώ σώσον με ότι τα δικαιώματα σου εξεζήτησα» καθώς πορεύεσαι προς την «ποθεινή πατρίδα» .
Για όλ’αυτά, και πολλά άλλα που εμείς όλοι γνωρίσαμε στο πρόσωπο σου κατευοδώνοντας σε σήμερα σου λέμε:
Αλησμόνητε Νίκο πνευματικό τέκνο της Ενορίας μας, υπήρξες ένας από τους σπουδαίους, τους άξιους και φιλότιμους ανθρώπους των Μελάμπων και του Ρεθύμνου που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε γιατί δεν έζησες μόνο για τον εαυτό σου αλλά και για τους άλλους και για τον τόπο σου .
Σε αποχαιρετούμε εκφράζοντας , την ευγνωμοσύνη και την αγάπη μας στο πρόσωπο σου, για όσα έπραξες για την εκκλησία, για τον τόπο σου, και τα παιδιά που παιδαγώγησες.
Προσευχόμαστε όπως Κύριος ο θεός δώσει στους οικείους σου, στην Ενορία σου, και σε όσους θα τους λείψεις παρηγοριά και στηριγμό , σε σένα δε την αιώνια ανάπαυση του.
Αιωνία σου η μνήμη .
Ο Εφημέριος της Ενορίας Μελάμπων
π. Ευάγγελος Τσουρδαλάκης
