Ως κάτοικος του Ατσιπόπουλου για πάνω από 15 χρόνια, νιώθω οργή, θλίψη και βαθιά απογοήτευση για την κατάντια που έχει περιέλθει η περιοχή μας. Το Ατσιποπουλο, μια περιοχή με πάνω από 5.000 κατοίκους εχει αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του. Ένας τόπος με ιστορία, με ανθρώπους εργατικούς, με οικογένειες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους εδώ, έχει μετατραπεί σε μια ξεχασμένη γωνιά του χάρτη — ένα σημείο που ο Δήμος αρνείται πεισματικά να δει, να ακούσει, να σεβαστεί.
Η ανάπτυξη είναι ραγδαία: νέες οικοδομές, βίλες, ενοικιαζόμενα δωμάτια, καταστήματα, σούπερ μάρκετ, καφετέριες, φούρνοι. Όλα χτίζονται και λειτουργούν λες και πρόκειται για μια μικρή, αυτόνομη πόλη — και όμως, δεν υπάρχουν ούτε οι βασικές υποδομές.. Και όμως, μέσα σε αυτή τη “μικρή πόλη”, επικρατεί χάος. Ούτε οδοσήμανση υπάρχει, ούτε αριθμήσεις, ούτε καν ένα ελάχιστο επίπεδο οργάνωσης. Αποτέλεσμα; Δε φτάνουν ποτέ ταχυδρομικά αντικείμενα, δέματα, παραγγελίες. Οι κάτοικοι ψάχνουν τους διανομείς στους δρόμους, σαν να ζούμε σε άλλες εποχές. Ούτε μια προσπάθεια να οργανωθεί ο οικιστικός χάρτης.
Και ας περάσουμε στα έργα. Οι δρόμοι μας έχουν γίνει εργοτάξια φρίκης. Κάθε τόσο βλέπουμε συνεργεία της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΔΕΥΑΡ να σκάβουν, να επεμβαίνουν, να “δουλεύουν”. Και τι αφήνουν πίσω τους; Σκασμένους δρόμους, πρόχειρα τσιμενταρίσματα, καθιζήσεις. Χώμα, χαλίκι και λακκούβες παντού. Ένα ταξίδι από το πάνω Ατσιπόπουλο προς το κέντρο μοιάζει με τεστ αντοχής για το αμάξι σου. Τα έργα που θα έπρεπε να διαρκούν λίγες εβδομάδες τραβούν για μήνες, και όταν επιτέλους τελειώσουν, μας αφήνουν ένα χειρότερο τοπίο απ’ ό,τι πριν. Λες και ο Δήμος δίνει τις εργολαβίες στον πιο φτηνό και πρόχειρο, αδιαφορώντας για την ποιότητα και το αποτέλεσμα.
Στο κέντρο του Ατσιπόπουλου, η κατάσταση είναι εξοργιστική και επικίνδυνη. Ο κεντρικός δρόμος – ειδικά μετά το σούπερ μάρκετ Παυλάκη – είναι τόσο στενός που με το ζόρι χωρούν δύο αυτοκίνητα. Και τι συμβαίνει; Διπλοπαρκαρισμένα οχήματα παντού κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου. Ο καθένας σταματάει όπου θέλει, όπως θέλει, αφήνοντας το αυτοκίνητο με ανοιχτές πόρτες, με στριμμένες ρόδες, χωρίς αλάρμ, χωρίς ίχνος συνείδησης. Γιατί; Γιατί πάνε “μόνο 5 λεπτά” για καφέ, για φούρνο, για τσιγάρα. Για καφέ, για σουβλάκι, για ένα ΠΡΟΠΟ. Κανείς δε νοιάζεται για την κυκλοφορία, για το αν πίσω του υπάρχει άλλο αυτοκίνητο, για το αν εμποδίζει. Δεν υπάρχει ούτε σεβασμός, ούτε κοινή λογική. Και όταν σχολάνε τα σχολεία, τα λεωφορεία δεν μπορούν καν να περάσουν, δημιουργώντας απίστευτη συμφόρηση και αγανάκτηση. Η τροχαία; Εμφανίζεται μόνο στις θρησκευτικές εκδηλώσεις της εκκλησίας μιας και τότε δημιουργούνται διπλοπαρκαρίσματα και από τις 2 λωρίδες. Κατά τα άλλα… σιγή.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πιο ανησυχητικό είναι το φαινόμενο των ανήλικων με μηχανάκια. Παιδιά – ναι, παιδιά ανήλικα, χωρίς κράνη, χωρίς δίπλωμα, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, κάνουν σούζες, πατάνε γκάζι με εξατμίσεις – σκέτο κανόνι – σε ώρες κοινής ησυχίας, σε γειτονιές γεμάτες παιδιά και ηλικιωμένους. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι η αστυνομία; Πού είναι ο έλεγχος; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη αν συμβεί το μοιραίο;
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Δήμος… σιωπά. Βλέπει, ξέρει, ακούει – και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μας έχουν ξεχάσει. Μας έχουν εγκαταλείψει. Μας φέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Μήπως γιατί δεν είμαστε τουριστικό θέρετρο; Μήπως επειδή δεν είμαστε “βιτρίνα” για τους επισκέπτες; Μήπως γιατί απλώς δεν τους νοιάζει;
Η αγανάκτηση έχει χτυπήσει κόκκινο. Η αδιαφορία του Δήμου είναι εξοργιστική, προσβλητική και επικίνδυνη. Το Ατσιπόπουλο δεν είναι λιγότερο σημαντικό από άλλες περιοχές. Το Ατσιπόπουλο δεν είναι ένα χαμένο χωριό. Είναι μια ζωντανή κοινότητα που απαιτεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Εδώ ζουν οικογένειες, εργάζονται άνθρωποι, μεγαλώνουν παιδιά. Ζητάμε τα αυτονόητα: οργάνωση, ασφάλεια, σεβασμό, αξιοπρέπεια.
Γιατί δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από αυτό που έπρεπε ήδη να έχουμε.
Το Ατσιπόπουλο δε ζητάει χάρη. Ζητάει τον σεβασμό.
