Ο Βασίλης Δουλγεράκης, γιος του Αλέκου και της Ελένης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Μιξόρουμα που φημίζεται για την δροσεράδα του και την βλάστηση του λόγω του Μέγα Ποταμού που το διασχίζει και φέρνει τα δροσερά νερά του Σπηλίου για να καταλήξει στη λίμνη του Πρέβελη.
Το φιλόξενο αυτό χωριό φημίζεται όμως και για την καλλιτεχνική διάθεση και ροπή των κατοίκων του στην χειροτεχνία. Είναι ξακουστά τα καλάθια και οι παλιοί χειροτέχνες όπως ο Μάρκος Κατάκης (Κατόμαρκος), ο Περικλής Σειραγάκης, οι Δουλγεράκηδες (Αποστόλης, Μανώλης, Σπύρος) και άλλοι.
Την όμορφη αυτή παράδοση συνεχίζει ο Βασίλης που έζησε πολλά χρόνια στην Αθήνα διαφημίζοντας την Κρήτη με την λεβέντικη εμφάνιση και συμπεριφορά του, έκανε μια όμορφη οικογένεια και σήμερα συνταξιούχος πλέον, περνά τον περισσότερο καιρό του στο Μιξόρουμα ασχολούμενος με την χειροτεχνία και την φύση.
Κατασκευάζει περίτεχνες κατσούνες (μπαστούνια) που τα ξομπλιάζει με κέρατα ζώων. Τα κομπολόγια από καρπούς δέντρων που φτιάχνει είναι μοναδικά, όπως επίσης τα ξύλινα πολύφωτα στολισμένα με κέρατα ζώων, κοχύλια, βότσαλα. Κατασκευάζει επίσης με φαντασία σαλονάκια μικρού μεγέθους για διακόσμηση, γουδιά, και τα μικρά πηγαδάκια πιστά ομοιώματα των κανονικών.
Αξίζει να τον ζητήσει κανείς σταματώντας στον κεντρικό δρόμο του χωριού του λίγα μόλις χιλιόμετρα πριν το Σπήλι. Θα εκπλαγεί από την πληθώρα, την πρωτοτυπία και την ποιότητα των κατασκευών του και αν θέλει μπορεί κάποιος να αγοράσει κάτι για το σπίτι του η για δώρο.
Στον αγαπητό φίλο Βασίλη εύχομαι να έχει υγεία και όρεξη να κατασκευάζει όμορφα παραδοσιακά χειροτεχνήματα συνεχίζοντας την παράδοση του χωριού του και του αφιερώνω την παρακάτω μαντινάδα
“Ότι θωρούν τα μάθια σου, τα χέρια σου το σιάζουν
φόριε ματάκι στο λαιμό για να μη σε μαθιάζουν”
Γιώργης Σηφάκης (Σιμισακογιώργης)
