Ο χρόνος που καθυστερεί και βιάζεται, που μας κυνηγάει και τον κυνηγάμε, που φεύγει τόσο γρήγορα αλλά και τόσο αργά… Σ’ αυτό το – εν τελεί- ανθρώπινο δημιούργημα, το χρόνο, είναι αφιερωμένο το τραγούδι αυτό, για να μας θυμίζει πως η χρονική στιγμή είναι η μόνη σταθερή αλλά και η μόνη που τρέχει ταυτόχρονα, διαδικασία στη ζωή μας… γι’ αυτό ας μην την σπαταλάμε άσκοπα.
Η Στέλλα Σειραγάκη συνεργάζεται ξανά με τον Αντώνη Ζαχαράκη στο τραγούδι «Χρόνε που δε δαμάζεσαι» σε στίχους του Κώστα Κουτάντου. Ένας ιδιαίτερος καλαματιανός, μελωδικός αλλά ταυτόχρονα γεμάτος από το ηχόχρωμα χάλκινων πνευστών που εναλλάσσεται με τις δυναμικές των κρουστών έτσι ώστε να «ελευθερώσουν» την δύναμη του στίχου.
Ερμηνεία: Στέλλα Σειραγάκη
Μουσική: Αντώνης Ζαχαράκης
Στίχοι: Κώστας Κουτάντος
Λαούτο: Μανόλης Βερδινάκης
Τρομπέτα: Αντιγόνη Αραμπατζόγλου
Κλαρίνο: Βαγγέλης Παπαδάκης
Κιθάρες: Αργύρης Έξαρχος
Μπάσο: Αντώνης Ντακάκης
Τύμπανα-κρουστά: Αντώνης Ζαχαράκης
Μίξη ήχου: Τάκης Αργυρίου | ARGIRIOU RECORDINGS 111
Επιμέλεια παραγωγής – ενορχήστρωση: Αντώνης Ζαχαράκης
Στίχοι:
Χρόνε που δε δαμάζεσαι και που δε ξεπερνιέσαι, κι όσο κι αν τρέχω από μπροστά σε βλέπω και παινιέσαι.
Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου, ποτάμι εσύ, κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Μα ήθελα να ‘μαι μια φορά εγώ ο καβαλάρης, και να ‘σαι εσύ το άλογο που τρέχεις να με πάρεις.
Κι όσο πασχίζω να βρεθώ, μπροστά σου να σε στέσω, περνούν τα χρόνια μου και εγώ ξοπίσω σου θα πέσω.
Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου, Ποτάμι εσύ κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Μα ήθελα να ‘μαι μια φορά εγώ ο καβαλάρης, και να ‘σαι εσύ το άλογο που τρέχεις να με πάρεις.
Να σε κοντράρω δε μπορώ, δε μπαίνω από μπροστά σου, Ποτάμι εσύ, κι εγώ ξερό κλαδί στο πέρασμα σου.
Να σε πηγαίνω ανάποδα, τα ίδια ζάλα οπίσω, να συναντήσω μια ψυχή που έχασα πριν γνωρίσω.
