Αγαπημένε μου φίλε Μανώλη,
Έφυγες νωρίς, έφυγες νωρίς από την αγαπημένη σου οικογένεια, έφυγες νωρίς από τους φίλους σου, έφυγες νωρίς από την Ρεθεμνιώτικη Κοινωνία.
Νωρίς έφυγες πριν από αρκετά χρόνια και από την πολιτική ζωή του τόπου. Νωρίς έφυγε από την ζωή ένας εξαίρετος άνθρωπος, ένας εξαίρετος πολιτικός ήθους, ένας εξαίρετος επιστήμονας , ένας εξαίρετος φίλος.
Τι κρίμα!! Αλήθεια δεν είναι κρίμα;
Τριαντατέσσερα ολόκληρα χρόνια, απαραίτητα όταν κατέβαινα στο Ρέθυμνο έπρεπε να βγούμε μαζί ένα τουλάχιστον βράδυ με μερικούς ακόμη φίλους και να κουβεντιάσουμε εφ’ όλης της ύλης.
Εμείς όλοι οι φίλοι σου, τους τελευταίους μήνες ήμασταν ανήσυχοι, κάτι μας βασάνιζε , φροντίζαμε όμως να το αποβάλουμε και να το κρύψουμε μέσα μας.
Η τελευταία μας έξοδος πριν από 2 περίπου μήνες για μένα φίλε μου , ήταν εφιαλτική και συνοδεύτηκε από θλίψη.
Είναι πολύ κακό πράγμα να διαισθάνεσαι μετά από κάποια συνάντηση με ένα τόσο αγαπημένο σου φίλο, ότι μπορεί και να μην τον ξαναδείς.
Την επομένη της Τσικνοπέμπτης σε είδα και σε αποχαιρέτησα για τελευταία φορά στο σπίτι σου μαζί με τον κοινό μας φίλο, τον Μιχάλη.
Δεν θα ξανασυζητήσουμε πια, ούτε για τις πολιτικές εξελίξεις, ούτε για την παρακμή που περνά ο τόπος ούτε για ιατρικά θέματα, ούτε για κοινωνικά θέματα, ούτε για τον Ολυμπιακό , ούτε , ούτε , ούτε…
Τον Μανώλη τον Λουκάκη δεν θα τον ξαναδούμε πια.
Η συντροφιά του θα μας λείψει πάρα πολύ.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
Θα τον θυμούμαστε για πάντα.
Καλό σου ταξίδι, φίλε Μανώλη.
Ηλίας Λαμπίρης
