Όπως κοιτάζω την πέτρινη σου ομορφιά,
θάθελα να ζωγραφίσω δίπλα σου,
το σκίρτημα των γυπαετών
πάνω στους χιονισμένους κάμπους.
Στην αστραπή των ματιών σου,
θα δάκρυσε κάποτε ο Χριστός.
Τώρα καθώς υψώνεσαι δοξασμένο
σαν χαραυγή, θα σ’ αγκαλιάσω σαν
αγεροφίλητο πουλί, σαν ανθισμένη
τριανταφυλλιά στο καταράχι.
Γιατί δίχως το βλέμμα σου,
δεν θα κυνηγά κανείς τον θάνατο.
Γιατί η Λευτεριά ανοίγει σαν
γαρίφαλο την αυγή, σαν φεγγάρι το βράδυ.
Μα εσύ θα φέγγεις φώς από αίμα και δόξα,
και θα ανάβεις τα άστρα,
στου νεκρού χιονιού τους παγετώνες.
Εγώ που είδα τα παλληκάρια σου
μαυρισμένα, με την σημαία σηκωμένη
κάτω από το φως του φεγγαριού,
τώρα καθώς πέφτει η νύχτα,
κι’ αγρυπνά το φεγγάρι δίπλα στις κουκουναριές,
θάθελα νάρθεις κάποια αυγή,
στου κόσμου τις γωνιές.
Να στολίσεις τα Μοναστήρια του κόσμου,
με σημαίες, σήμαντρα και μυρσίνες.
Αστέρι της Δόξας, Ήλιε της Αντρειάς.
Με την φλογισμένη σου καρδιά,
γυρισμένη στα Βουνά,
του Νησιού της αγριοχαρουπιάς και της Σφάκας.
Αριστομένης Λαγουβάρδος
Σύντομο βιογραφικό Αριστομένη Λαγουβάρδου
Γεννήθηκε στην Έμπαρο Ηρακλείου Κρήτης. Είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και Ναυπηγός του Πολυτεχνείου Νεαπόλεως Ιταλίας. Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης.
Εργογραφία
Το τέλος της αθωότητας.(Τυποκρέτα Καζανάκης-Ηράκλειο)
Καθώς κυλά το ρόδινο ποτάμι.(Τυποκρέτα Καζανάκης-Ηράκλειο)
Στα απόκρυφα τοπία της ομορφιάς (υπό έκδοση)
