Η Γκαλερί Μορφές (Γοβατζιδάκη 18, Παλιά πόλη Ρεθύμνου) παρουσιάζει την Εικαστική έκθεση σύγχρονης τέχνης της Χρυσούλας Σκεπετζή με τίτλο: Αδέξιες Μοναξιές.
Επιμέλεια: Γιώργος Καραταράκης.
Έναρξη 17 Δεκεμβρίου 2021 και ώρα 19.00.
Από 17-12-2021 έως 31-1-2022. Ώρες λειτουργίας καταστημάτων.
Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία και όχι μόνο κατόπιν ραντεβού στο τηλέφωνο 28310 50271
Ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης, Γιώργος Καραταράκης γράφει:
Αδέξιες Μοναξιές
Με αυτόν τον υπαινικτικό και αρκούντως συμβολικό τίτλο, μας σύστησε η Χρυσούλα Σκεπετζή το δημιούργημα της, αποτελούμενο από τσιγαρόκουτες, εφημερίδες, μικρά διάφανα κουτιά και σχέδια με μελάνι. Η πληθωρική τόσο σε νόημα, όσο και σε όγκο εγκατάσταση, είναι γέννημα της περιόδου της καραντίνας. Θέματα της, το ζήτημα της ύπαρξης στη σύγχρονη κοινωνία, η απομόνωση, ο εγκλεισμός, είτε αν αυτός είναι άμεσα επιβαλλόμενος, είτε όχι.
Τα κουτιά, που άλλοτε ανοίγουν καλώντας τον θεατή για αλληλεπίδραση και άλλοτε μένουν κλειστά, κατάλληλα μόνο για ηδονοβλεπτικές περιπλανήσεις, δημιουργούν ιστορίες ελεύθερης ερμηνείας και τοποθέτησης. Μας παραπέμπουν στις οθόνες ή ενδεχομένως σε μικρά διαμερίσματα, κλειστά θωρακισμένα σκηνικά, που προστατεύουν, απομονώνοντας. Ο θεατής ως άλλος James Stewart στον Σιωπηλό Μάρτυρα, του Hitchcock, παρατηρεί, προσλαμβάνει και ερμηνεύει, άλλοτε μηχανικά και άλλοτε κριτικά. Οι εφημερίδες δρουν αινιγματικά δημιουργώντας συνειρμούς προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον ρόλο τους στις ζωές μας και στη λήψη των αποφάσεων μας.
Τα σχέδια με μελάνι που συνοδεύουν την εγκατάσταση, αντηχούν με τη σειρά τους το ευρύτερο πνεύμα του έργου. Διατηρώντας σε μορφοπλαστικό επίπεδο μία essans ιαπωνικού manga, παρουσιάζουν ανθρώπους σε καθημερινές αστικές ασχολίες. Άνθρωποι καθήμενοι και άνθρωποι όρθιοι με ένα κοινό μοτίβο να επανέρχεται, αυτό του καθοδηγητή, που μιλάει αλλά δεν ακούγεται, που σου δίνει τη δυνατότητα να σηκωθείς, αλλά εσύ παραμένεις αδρανής.
Πιστή στην εννοιολογική τέχνη η κα Σκεπετζή φιλοτέχνησε έργα με πολυεπίπεδα στρώματα σύνταξης, κατανόησης και πρόσληψης. Η αφήγηση αν και καθοδηγείτε από το ίδιο το δομικό πλαίσιο των έργων και της μαεστρίας της δημιουργού, δεν επιβάλλεται σε καμία περίπτωση στον θεατή, ούτε προσπαθεί να πείσει για κάτι. Σχεδόν σαν αόρατος μάρτυρας απλώς παρατηρεί, τον αναγνώστη του έργου που με τη σειρά του ξεδιπλώνει τις ιστορίες. Οι σαφείς αναφορές της καλλιτέχνιδας στα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη, στα απομονωτικά αστικά περιβάλλοντα των Edward Hooper και George Tooker, αναδεικνύουν ότι ο εγκλεισμός και η μοναξιά στη σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο της πανδημίας.
H άντληση μορφών-περιεχόμενου από την εννοιολογική τέχνη, καθώς και οι επίκαιροι τους προβληματισμοί, καθιστούν τα έργα της κα Σκεπετζή τόσο καίρια, όσο απαραίτητα. Φανερώνουν μία υποθάλπτουσα ευαισθησία για την σύγχρονη ύπαρξη στα μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν συνειρμούς, σκέψεις και απορίες εγείροντας ερωτήματά με τις επιδέξιές σιωπές τους.
