Την Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Παραλία του Ρεθύμνου ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Αιγιαλοί και δάση: Η δημόσια περιουσία σε κίνδυνο» με κεντρικό ομιλητή τον βουλευτή Β’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ και αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Απόστολο Αλεξόπουλο.
Στην εκδήλωση έκανε παρέμβαση ο βουλευτής Ρεθύμνου του ΣΥΡΙΖΑ Ανδρέας Ξανθός. Παρευρέθηκαν ο Δήμαρχος Ρεθύμνου Γιώργος Μαρινάκης, και περιφερειακοί-δημοτικοί σύμβουλοι.
Ο κ. Απ. Αλεξόπουλος στην ομιλία του τόνισε τα παρακάτω:
«Η κυβέρνηση φοβούμενη ενδεχόμενες αντιδράσεις κυβερνητικών βουλευτών, στα ειδικής σύνθεσης θερινά τμήματα της Βουλής επιχειρεί να ολοκληρώσει την εκποίηση, το ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού. Επιχειρεί την τακτοποίηση θεμάτων που αφορούν την ολιγαρχία της χώρας, τα συνταξιοδοτικά, τις εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, την παιδεία και την υγεία. Έχουν αποδομήσει το νομικό μας οπλοστάσιο που μέχρι πρότινος παρείχε έστω και στοιχειώδη προστασία στις φυσικές ομορφιές του τόπου μας καταπατώντας συστηματικά το Σύνταγμά μας και τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Θέλουν να μετατρέψουν σε ελκυστικά ακίνητα όλο τον δημόσιο πλούτο μας (δάση, ακτές, νησιά, αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές μεγάλου φυσικού κάλλους, ευαίσθητα οικοσυστήματα), προς χάριν όπως προείπα, επίδοξων επενδυτών. Το ΤΑΙΠΕΔ είναι ένας μεσίτης μεγάλων ευκαιριών με εξευτελιστικές τιμές για την αποπληρωμή του χρέους. Δίνεται η ελευθερία στον επενδυτή να αναπτύξει την περιοχή όπως θέλει, με όποιες χρήσεις θέλει, κατά παράβαση κάθε κοινοτικού και συνταγματικού δικαίου, με διαδικασίες fast track, ακυρώνοντας περιβαλλοντικούς και αδειοδοτικούς περιορισμούς. Αυτό το δίπολο είναι η καρδιά της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης του ελληνικού χώρου.
Στις 17/04/2014, αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών, για διαβούλευση τρία σχέδια νόμου που έρχονται να επέμβουν βάρβαρα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς προοπτική, με καταστροφικές συνέπειες στο ανεπανάληπτο και πολύμορφο ελληνικό τοπίο, με την ιδιαίτερη ταυτότητα της βιοποικιλότητάς του, της εναλλαγής και του ιδιαίτερου κατά περιοχές διαμορφούμενου μικροκλίματος.
Τα τρία αυτά νομοσχέδια είναι:
- το Σχέδιο νόμου για την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου που διέπει τον Αιγιαλό. Φέρει τον τίτλο «οριοθέτηση, διαχείριση» και κατ’ ευφημισμόν «προστασία αιγιαλού και παραλίας», και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μη αναστρέψιμη καταστροφή του παράλιου, παραλίμνιου και παραποτάμιου φυσικού και πολιτισμικού κεφαλαίου της χώρας
- το Σχέδιο νόμου για τη ρύθμιση της δυνατότητας εξαγοράς από ιδιώτες κατεχομένων ακινήτων του Δημοσίου και
- το Σχέδιο νόμου για την εξωδικαστική επίλυση ιδιοκτησιακών διαφορών μεταξύ Δημοσίου και ιδιωτών.
Οι μαζικές και συντονισμένες αντιδράσεις όλων μας έχουν αναγκάσει την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί, να κάνει πίσω στο θέμα του αιγιαλού. Την βλέπουμε όμως να αναζητεί τρόπους για να κάμψει αυτές τις αντιδράσεις και φαίνεται ότι θα ακολουθήσει μια διαδικασία σαλαμοποίησης των όσων θέλουν να επιτύχουν και να τα διασπείρουν σε άλλα νομοσχέδια, με άσχετες τροπολογίες και με την έκδοση κοινών υπουργικών αποφάσεων, όπως προχθές μέσα σένα τεράστιο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, έβαλε για συζήτηση ένα κομμάτι του νομοσχεδίου που είχε ετοιμάσει για τους αιγιαλούς, που ατάκτως, κάτω από συντονισμένη, κοινωνική πίεση, το είχε αποσύρει.
Ήταν διατάξεις με τις οποίες επιτρέπεται η παραχώρηση της χρήσης «αιγιαλού, κοινόχρηστης παραλίας, όχθης, κοινόχρηστης παρόχθιας ζώνης, πυθμένα και υδάτινου τμήματος θάλασσας και ποταμού», χωρίς καμιά αναφορά στην προστασία της βιοποικιλότητας και των οικοσυστημάτων. Η πρόσβαση δε του κοινού στις παραχωρούμενες εκτάσεις δεν ήταν δεδομένη αλλά παρέχετο κατόπιν στάθμισης συμφερόντων έλεγε το αποσυρθέν σχέδιο νόμου. Στις δε παραχωρούμενες εκτάσεις μπορεί να περιλαμβάνονται «κηρυγμένοι αρχαιολογικοί χώροι, μνημεία, ιστορικοί τόποι ή προστατευόμενες περιβαλλοντικά περιοχές, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους ή ευπαθή οικοσυστήματα, με σύμφωνη γνώμη των κατά περίπτωση αρμόδιων υπουργείων».
Το νομοσχέδιο επέτρεπε, επίσης, «την επιχωμάτωση θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρήσεων που ασκούν σε όμορη με τον αιγιαλό έκταση επιχειρηματική δραστηριότητα τουριστικών μονάδων, η οποία έχει ενταχθεί στο θεσμικό πλαίσιο των στρατηγικών επενδύσεων» (περιοχές που παραχωρούνται από το ΤΑΙΠΕΔ ή εντάσσονται στο fast track). Για κάθε ξενοδοχειακή κλίνη, η θάλασσα μπαζώνεται 5 τ.μ. Δηλαδή ξενοδοχειακή μονάδα 500 κλινών θα μπορούσε να μπαζώσει 2.500 τ.μ θαλάσσιου χώρου άλλα και να κατασκευάσει θαλάσσια εξέδρα 150 τ.μ. Δεν έλειπε και η «νομιμοποίηση αυθαίρετων κατασκευών». «Έργα που κατασκευάστηκαν πριν την έναρξη ισχύος του νόμου στον αιγιαλό(!), την παραλία, ή τη θάλασσα, την όχθη, την παρόχθια ζώνη και το υδάτινο στοιχείο ποταμών και λιμνών μπορούν να νομιμοποιηθούν». Άλλος ένα εισπρακτικός μηχανισμός εν ονόματι του οποίου το περιβάλλον περιφρονείται.
Την περασμένη Παρασκευή ολοκληρώθηκε στη Βουλή η συζήτηση ενός ακόμη περιβαλλοντοκτόνου νομοσχεδίου, που κι αυτό έχει ένα βαρύγδουπο τίτλο: «Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση, βιώσιμη ανάπτυξη οικισμών-ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας». Ποιός έχει αντίρρηση να προχωρήσει η πολιτεία σε περιβαλλοντική αναβάθμιση υποβαθμισμένων περιοχών; Πρώτα θα πρέπει να έχουν καθορισθεί, να έχουν καταγραφεί, οι περιοχές που χρήζουν αναβάθμισης, και μετά να προχωρήσει η αναβάθμισή τους, παίρνοντας όμως τέτοια μέτρα που πραγματικά θα αναβαθμίσουν τις περιοχές αυτές και που τα μέτρα θα είναι ενταγμένα σ ένα γενικότερο εθνικό αναπτυξιακό σχεδιασμό, που δυστυχώς δεν υπάρχει. Όλοι αναγνωρίζουμε την ανάγκη επαναπροσέγγισης της δασικής νομοθεσίας, όχι όμως καταστρατηγώντας το σύνταγμα, όχι ευνοώντας την κατάτμηση των δασικών εκτάσεων, όχι με την άρση των πράξεων αναδάσωσης πρώην δασικών περιοχών, όχι ανοίγοντας το παράθυρο για την κατάργηση του τεκμηρίου της κυριότητας του δημοσίου, όχι χωρίς τα βασικά εργαλεία που έχουν να κάνουν με την κατάρτιση και κύρωση των δασικών χαρτών και τη σύνταξη του κτηματολογίου.
Στο ΣΥΡΙΖΑ προτείνουμε και θα υλοποιήσουμε, όταν γίνουμε κυβέρνηση, μια σειρά αρχών που θα διέπει την αειφορική διαχείριση των χερσαίων οικοσυστημάτων και των προστατευόμενων περιοχών:
1) Ορισμός του δάσους και των δασικών εκτάσεων με βάση την ερμηνευτική δήλωση του Άρθρου 24 του Συντάγματος.
2) Αναμόρφωση της νομοθεσίας με την κατάργηση όλων των αντιδασικών-αντιπεριβαλλοντικών διατάξεων.
3) Ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα εκτάσεων με φυσική βλάστηση.
4) Εκπόνηση και επικαιροποίηση δασικών χαρτών και δασολογίου.
5) Στελέχωση και υποστήριξη μια ενιαίας κάθετης Δασική Υπηρεσίες.
6) Ενιαίες μελέτες διαχείρισης των φυσικών οικοσυστημάτων, με εξειδικεύσεις για τις επιμέρους χρήσεις και δραστηριότητες (δασοπονία, εκτατική κτηνοτροφία, διατήρηση βιοποικιλότητας, υδρονομία κ.ά.).
7) Αναμόρφωση του συστήματος διαχείρισης προστατευόμενων περιοχών.
8) Υιοθέτηση εθνικών στόχων και σχεδίων δράσης για τη βιοποικιλότητα, τη δασοκάλυψη, την ανόρθωση και αποκατάσταση των υποβαθμισμένων δασών και λιβαδιών και την προστασία του εδάφους.
9) Ανασυγκρότηση της δασοπονίας και της διαχείρισης λιβαδιών για τη στήριξη της εκτατικής κτηνοτροφίας.
10) Υποστήριξη της εκμετάλλευσης των δασών από το δημόσιο και αναμόρφωση των δασικών συνεταιρισμών.
11) Ένταξη της διαχείρισης των δασικών πυρκαγιών στο ευρύτερο πλαίσιο διαχείρισης και επαναφορά του συντονισμού καταστολής πυρκαγιών στη Δασική Υπηρεσία.
12) Σταθερή και υπό διαφανή και κοινωνικό έλεγχο χρηματοδότηση της πολιτικής για τη φύση και τα δάση, μέσω του Ταμείου Δασών και με πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό, τις δραστηριότητες της υπηρεσίας και άλλες εθνικές και ευρωπαϊκές πηγές.
13) Στενή παρακολούθηση και συμμετοχή στις διεθνείς εξελίξεις στη διαμόρφωση και εφαρμογή πολιτικών προώθησης της αειφορίας και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.
14) Συνεχής κατάρτιση του προσωπικού και επιστημονική στήριξη των δασικών υπηρεσιών και όλων όσων εμπλέκονται στη διαχείριση και διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος από τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας».
Ο κ. Α.Ξανθός στην παρέμβαση του ανέφερε τα εξής:
«Παρά τις κυβερνητικές θριαμβολογίες και τη δημαγωγία περί «τέλους του Μνημονίου», η λεηλασία εισοδημάτων, δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας των ανθρώπων συνεχίζεται αμείλικτη. Ο δυσβάστακτη φετινή φορολογία και ο άδικος και ευνοϊκός για τους μεγαλοϊδιοκτήτες ΕΝΦΙΑ, οδηγούν τους πολίτες σε απόγνωση. Τώρα, με τα νομοσχέδια για τα δάση, τους αιγιαλούς και την ιδιωτική πολεοδόμηση, έρχεται να προστεθεί και η λεηλασία της δημόσιας περιουσίας. Πέρα από την ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κλπ) που έχει ήδη συντελεστεί ή είναι σε εξέλιξη, η κυβέρνηση εκποιεί πλέον κοινόχρηστα αγαθά και χώρους (αιγιαλοί, ακτές, δασικά οικοσυστήματα, λιμάνια, αεροδρόμια ) που ανήκουν σε όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, αποτελούν τμήμα της κληρονομιάς τους και προστατεύονται από το Σύνταγμα.
Τα δάση, οι αιγιαλοί, τα νερά αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι πόροι και προβάλλεται η καινοφανής θεωρία ότι όλα αυτά προστατεύονται μόνο μέσω της εκμετάλλευσης τους από ιδιώτες μεγαλοεπενδυτές. Αναιρείται έτσι κάθε έννοια δημόσιου αγαθού και δημοσίου συμφέροντος ως βασικού στοιχείου στην άσκηση κρατικών πολιτικών, ενώ αναιρείται ταυτόχρονα κάθε πρόβλεψη χωροταξικού σχεδιασμού, κάθε ρύθμιση εργασιακής, περιβαλλοντικής και συνταγματικής προστασίας, προκειμένου να δημιουργηθεί «ευνοϊκό τοπίο» για κερδοσκοπικές παρεμβάσεις των μεγάλων τραπεζικών, κατασκευαστικών και ξενοδοχειακών συμφερόντων. Οδηγούμαστε στη κατίσχυση του «δικαίου του επενδυτή», ο οποίος θα φτάσει να καθορίζει, ανάλογα μάλιστα με το ύψος της επένδυσης, τους όρους πολεοδόμησης, περιβαλλοντικής προστασίας, εργασιακού κόστους κλπ. Πρόκειται για μια στρατηγική «φτηνής ανάπτυξης» και μηδενικής κοινωνικής ανταποδοτικότητας, με χαμηλούς μισθούς, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανύπαρκτα δικαιώματα, απελευθερωμένες αγορές που ευνοούν τα ολιγοπώλια, ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών αγαθών ( Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα), χωρίς κοινωνικές εγγυήσεις και μέτρα προστασίας του δημοσίου συμφέροντος. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια ακραία νεοφιλελεύθερη στρατηγική απορρύθμισης που προωθείται διεθνώς, ειδικά στα πλαίσια της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) η οποία είναι σε διαπραγμάτευση μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ και η οποία στοχεύει στην πλήρη ασυδοσία των αγορών, εις βάρος των εθνικών ή υπερεθνικών προστατευτικών κανόνων και υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών. Η συμφωνία για την ΤΤΙΡ, εκτός από τις καταστροφικές επιπτώσεις στην εργασία, στο περιβάλλον, στην ασφάλεια των τροφίμων, στα δημόσια αγαθά, στα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, αποτελεί και ένα τεράστιο κίνδυνο για τη Δημοκρατία στο βαθμό που δίνει τη δυνατότητα στις πολυεθνικές να εγκαλούν και να διώκουν δικαστικά κυρίαρχα κράτη επειδή, κατά τη γνώμη τους, έχουν απώλεια κερδών εξ’ αιτίας εφαρμογής δημόσιων πολιτικών.
Η απάντηση σ’ αυτή την ολομέτωπη επίθεση είναι η επανενεργοποίηση των κοινωνικών αντανακλαστικών, που αυτή την περίοδο είναι πολύ υποτονικά παρά το ότι εξελίσσονται μείζονος σημασίας γεγονότα και πράξεις βαρβαρότητας (Γάζα, χημικά Συρίας, πολυνομοσχέδιο κλπ), με στόχο ένα ευρύτατο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο «ανακατάληψης του δημόσιου χώρου» με συστράτευση της Αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών φορέων, των συλλογικοτήτων και των ενεργών πολιτών. Κεντρικό αίτημα πρέπει να είναι ο δημοκρατικός προγραμματισμός, δηλαδή η διαμόρφωση της αναπτυξιακής στρατηγικής με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, τη μέριμνα για τους αδύναμους, το δημόσιο συμφέρον, την αειφορία, τη λαϊκή συμμετοχή και την κοινωνική συναίνεση και όχι με βάση τα συμφέροντα των «εθνικών εργολάβων», της τραπεζοκρατίας και των τεχνοκρατικών ελίτ που διαχειρίζονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια».
