Κάτω απ’ τ’ αστέρια. Παρέες, κουβέντες, άνθρωποι αγαπημένοι, δεμένοι,…μαζί. Πόρτες ανοιχτές, ξεκλείδωτες, απ’ όπου μπορεί να ‘ρθει ο καθένας…να βγει…να μπει…χωρίς πρώτα να ειδοποιήσει από το “fb”, ή απ’ το”τηλ”.
Ανοιχτές καρδιές…ανοιχτές αγκαλιές…αληθινές…
Σκέψεις της προηγούμενης εβδομάδας στ’ Αστέρια… κάτω απ’ τ’ αστέρια… Λυπάμαι….που δε θα τα ξαναζήσω πια, παρά μόνο έτσι….όταν κάποιος μου τα θυμίζει…Οι καιροί άλλαξαν…Οι άνθρωποι άλλαξαν…Οι αναμνήσεις μόνο μείνανε από πρόσωπα… καταστάσεις…όμορφες εικόνες άλλων καιρών…αγαπησιάρικων…αθώων…
Ένας ουρανός αναμνήσεων στο πίσω μέρος του μυαλού… Φαντάζουν ψεύτικες καθώς ο χρόνος τις καλύπτει με τ’ άσπρα μαλλιά, που κι αυτά όμορφα κρυμμένα πίσω απ’ το “τεχνικολόρ” μιας άλλης εποχής χαμογελούν μελαγχολικά στο φακό των ονείρων…
Ασπρόμαυρα όνειρα που χτυπούν την πόρτα του σήμερα και περιμένουν με το άρωμα του γιασεμιού σε ποιά καρέκλα θερινού σινεμά να δώσουν τη σκυτάλη σε έγχρωμο “σινεμασκόπ”. Ηθοποιοί που χαμογελούν εκεί στην άσπρη οθόνη και ζουν ξανά, κι ας είναι μακριά. Επίκαιρα αλλοτινών καιρών, που κάποιοι με κόπο τραβούν από το χρονοντούλαπο, για να ζήσουν κι αυτά και να μας χαμογελάσουν εκεί στην άσπρη οθόνη!
Κι εμείς… εκεί πιστοί στο καλοκαιρινό ραντεβού μας με τους “ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ”, που παίρνουν τα εγώ μας και τα κάνουν εμείς… Κι έτσι χαμογελώντας κι αυτοί απ’ την υποδοχή μέχρι το τρατάρισμα…μέχρι το φινάλε, μας ενώνουν όλους μαζί. Εμείς κι εμείς χαμογελάμε και απ’ το πίσω μέρος το κρυμμένο δάκρυ έρχεται μπροστά… και είναι στ’ αλήθεια σε άσπρο και μαύρο φόντο τα συναισθήματα… και γίνονται έγχρωμα τα όνειρά μας.
Ευχαριστούμε για το ταξίδι που μας προσφέρατε “ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ” . Μην το βάζετε κάτω , μην το βάζουμε κάτω. Τα όνειρα δε μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Ραντεβού και του χρόνου εκεί στ’ Αστέρια…κάτω απ’ τ’ αστέρια….
Με πολύ αγάπη….
ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
