Η έκθεση με θέμα “Η σημαία και η νέα της οντότητα” του Γιάννη Κουμεντάκη, φιλοξενείται έως και τις 11 Σεπτεμβρίου 2013 στο Ενετικό λιμάνι στα πλαίσια των εκδηλώσεων του 26ου Αναγεννησιακού Φεστιβάλ Ρεθύμνου.
Μία καινούρια δουλειά σχεδιασμένη εξαρχής για τον εξωτερικό χώρο, είναι οι σημαίες του Γιάννη Κουμεντάκη. Επτά ιστοί συγκρατούν τις σημαίες στις οποίες αποτυπώνεται με χρώμα η γνωστή γραφή του καλλιτέχνη, η πλοκή και τα σήματα. Στην καινούρια δουλειά του τα λεκτικά σήματα που χρησιμοποιούνται είναι σύγχρονες μαντινάδες γραμμένες από το γνωστό μαντιναδόλογο Κωστή Καλλέργη (ΚΙΓΚ).
Η Μαρία Μαραγκού, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, αναφέρει:
«…Ο Γιάννης Κουμεντάκης, δημιουργεί ένα νέο έργο στον εξωτερικό χώρο πλάι στο ενετικό λιμάνι του Ρεθύμνου, ενσωματώνοντας στις ιδιαιτερότητες και την τομή της προσωπικής του δουλειάς, το βίωμα, τη μνήμη και τη σχέση του με τον τόπο. Τη γενέθλια πόλη.
Τα έργα του, αναγνωρίσιμα, ως προς τη σύζευξη της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, του έτοιμου υλικού και της χειρωνομιακής επέμβασης σ’ αυτό, της φόρμας και των «χειροποίητων» σημάτων των λέξεων που αποκτούν όγκο με το χρώμα, εδώ, γίνονται ένα ενιαίο, in situ περιβάλλον, με τη χρήση της σημαίας και της νέας της οντότητας.
Το γνωστό ξύλο του Γιάννη Κουμεντάκη είναι ο ιστός της κάθε σημαίας ενώ το ύφασμα, το κύριο σώμα της σημαίας δηλαδή, απεικονίζει τις λέξεις, οπτικά συμβάντα πάντα, ως ενεργειακές μορφές και σήματα.
Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, οργανώνει για δεύτερη φορά μια έκθεση του Γιάννη Κουμεντάκη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η παρουσία των έργων στον απολύτως ανοικτό χώρο αποκτά μια επιπλέον σημασία, πέραν της επέκτασης των πραγματικών αντικειμένων σε έργο τέχνης.
Στην ιστορία του μοντερνισμού, ο πραγματικός κόσμος είναι που αποκαθιστά τη σχέση του βλέμματος του θεατή με το έργο τέχνης. Η όλη εγκατάσταση διαθέτει τα γνωστά συστατικά που ορίζουν το χρόνο και τον τόπο του έργου.
Εδώ, ωστόσο, ο Γ.Κ. προχωρεί στην επιπλέον ταύτιση με το δικό του παρελθόν, συνδέοντας μια σχέση αντιφατική, όπως ορίζει η κυτταρική του μνήμη. Με έναν τρόπο, η επίκτητη γνώση του ποιείν τέχνη και το βίωμα, γίνονται σώμα αδιαίρετο που, υπερασπίζεται το νέο έργο του 2013.
Εντάσσοντας το συγκεκριμένο έργο του Γιάννη Κουμεντάκη στις εκδηλώσεις του Αναγεννησιακού Φεστιβάλ της Πόλης, υπερασπιζόμαστε, τις επιπλέον σχέσεις και το πλαίσιο στο οποίο κινείται η συγκεκριμένη δουλειά και οι σημασίες της.
Κάθε σημαία, έχει τη δική της μαντινάδα. Και η μαντινάδα διαθέτει την ισχυρότερη παράδοση, από κάθε άλλη τέχνη, στην Κρήτη.
Η βενετζιάνικη λέξη mandinata (στα ιταλικά mandinatta) ορίζει το είδος του δεκαπεντασύλλαβου της παρέας που, μετά το γλέντι της νύχτας κάνει καντάδα το ξημέρωμα κάτω από τα σπίτια των ωραίων.
Μαντινάδα, λοιπόν, γνωστή ως λέξη από τα χρόνια της Ενετοκρατίας στην Κρήτη. Ένα είδος τραγουδιού λαϊκού που, οι Έλληνες γνώριζαν και στα Βυζαντινά χρόνια, όταν ονομαζόταν Καταλόγιο. Λαϊκά τραγούδια της νύχτας, πάντα σε 15σύλλαβο.
Αλλά η μνήμη, πιθανώς να φτάνει πολύ πιο μακριά. Μήπως συνδέεται, ως καταγωγή, με τα τραγούδια που έλεγαν κατά ομάδες οι απώτεροι πρόγονοι, μετά από φαγητό και ποτό στους δρόμους όπου “εκωμαόδουν” τον έρωτα τους κάτω από τα παράθυρα των κοριτσιών;
Βλέπετε, η σύγχρονη τέχνη, παραμένει η ισχυρή κινητήριος δύναμη της ενέργειας του καλλιτέχνη. Και η προσωπική του μνήμη, το ίδιο. Όπως και να ΄ναι, η απώτερη και η εγγύτερη παράδοση φτάνει παράλληλα στις δικές μας μέρες με την επιθυμία να ταξιδέψει, στον κόσμο από το δικό μας λιμάνι, τον πραγματικό σταθμό των επιθυμιών».
