Θα ήθελα να είμαι σαν την Πελαγία. Θα ήθελα να μπορώ να ασκώ την ιατρική με τέτοια ικανότητα, ευαισθησία και ευσυνειδησία.
Να μπορώ να δουλεύω ακούραστα, χαμογελαστά κι αγόγγυστα όση δουλειά κι αν έχω να κάνω και να υποδέχομαι κάθε παιδί και την οικογένειά του σαν να είναι το πρώτο της ημέρας.
Να δείχνω την ίδια φροντίδα, προσοχή κι επιμέλεια σε κάθε περιστατικό, όποιος κι αν είναι ο λόγος προσέλευσης του. Να κάνω το μικρό ασθενή μου να με αγαπάει, έτσι όπως ανεπιφύλακτα χαρίζουν τα μικρά παιδιά την αγάπη τους, απλά και μόνο με την κλινική μου εξέταση.
Να εξηγώ με απέραντη υπομονή στους γονείς τι συμβαίνει με την υγεία του παιδιού τους, να τους καθησυχάζω όταν δεν υπάρχει λόγος ανησυχιας, να τους αφυπνιζω χωρις να τους αναστατωνω οταν υπάρχει κάποιο προβλημα.
Να οργανώνω τη θεραπευτική μου προσέγγιση με προτεραιοτητα στη σωστή ασκηση της ιατρικης, στη μικροτερη ταλαιπωρια του παιδιου και στην ανακουφιση της οικογενειας με αυτη τη σειρα και μην λαμβανοντας καθολου υποψη την προσωπικη μου διευκολυνση.
Να μην περιορίζομαι στις ατελείωτες ωρες εργασιας μου στο νοσοκομειο αλλα να το κανω και στον ελεύθερο χρονο μου για αυτούς που ειναι εξω απο το σύστημα υγείας. Να μην φοβάμαι να αναλάβω ασθενείς με δυσκολες χρόνιες ασθενειες και να τις στελνω στο επομενο νοσοκομειο μονο και μονο επειδη ειναι “δυσκολες” και απαιτητικές.
Να είμαι ο άνθρωπος αυτων των παιδιων στο Ρεθυμνο, αυτός που και ξερει και μελετά και δεν τα χάνει σε μια αναποδια της αρρωστιας και συνεργαζεται με τους ειδικούς που τα παρακολουθούν ώστε να εχουν την καλυτερη φροντιδα με τη μικρότερη ταλαιπωρία.
Θα ήθελα να ειμαι σαν την Πελα στην εφημερία. Να μην τα χάνω μπροστα στο περιστατικό οποιο κι αν ειναι αυτό. Να ειμαι ορθή, γρηγορη και αποτελεσματική χωρις φωνες και φασαρίες και να τα κανω όλα να φαινονται ευκολα, να ρεουν απροσκοπτα. Να μην αφηνω το ζορι του περιστατικου να επηρεασει στο ελαχιστο τις ιατρικες μου ενεργειες. Να επιτρεπω στον εαυτο μου να νιωσει κουραση, φόβο, αγχος μονο οταν ολα εχουν τακτοποιηθει. Να μην μεταδιδω ενταση κι εκνευρισμο ουτε στον ασθενη και την οικογενεια του, ουτε στους συνεργάτες μου. Να βρισκω παντα το χρονο και να εκμεταλλευομαι καθε αφορμη να μεταδωσω αυτα που ξερω στους νεότερους, στους ειδικευομενους. Και να ειμαι παντα εκει να λυσω τις αποριες, να αποσοβησω εντασεις, να αναλαβω την ευθύνη του περιστατικού.
Πολύ θα επιθυμούσα να εμοιαζα στην Πελαγία στην επιθυμια για διαρκη επιμόρφωση, για επιστημονικη αρτιότητα, για αποκτηση καινουριων γνωσεων και δεξιοτήτων, για συνεχή ενημερωση πανω στις εξελιξεις και αλλαγες της παιδιατρικής ωστε να εφαρμοζω παντα την ιατρικη lege artis. Μα πιο πολύ θα ηθελα να ειχα τη δυναμη της. Μετα απο ενα τετοιο γεγονός, την κατάληξη ενος υγιους παιδιού στα χερια μου,παρ’ όλες τις προσπάθειες μου να μπορούσα να “ξανακολυμπησω στα βαθια.” Να ξανακανω τα ιδια ακριβως πραγματα που ξερω να κανω και να σωσω αλλα παιδιά που βρεθηκαν σε καταστασεις απειλητικες για τη ζωη τους. Να μην τρομαξω, να μη λουφαξω, να μην αποσυρθω στα πιο ευκολα, στα πιο ανώδυνα, στα μετόπισθεν.
Ευτυχώς ήρθαν μια εισαγγελέας κι τρεις δικαστές να μου εξηγήσουν την πλάνη μου και τον άτοπο θαυμασμό μου και να διδάξουν και σε αυτή και σε μένα και σε όλους τους παιδιάτρους τι σημαίνει σωστή ιατρική: αρχικά κατάλαβα οτι όταν ενα παιδι εξεταστεί για δεύτερη φορα, οφείλω να κανω εξετάσεις, οταν παρατείνονται τα συμπτωματα και οι εξετασεις μπορουν να θεωρηθουν “ντεμι” πρεπει να το μεταφερω σε εντατικη μοναδα προληπτικα μηπως συμβει κάτι απροβλεπτο.
Ξεχασα να ρωτησω τι θα γινει οταν καλυφθουν τα 6-7 κρεβάτια της εντατικής παίδων στο Ηρακλειο… Μετά μου διευκρίνισαν οτι ολα ειναι θεμα υγρων. Με εμαθαν να τα υπολογίζω και να τα χορηγω και μου εδειξαν οτι ενα παιδι μπορει να πεθανει σε λιγες ωρες απο αφυδατωση μεσα στο νοσοκομειο ακομα κι αν παιρνει ενδοφλεβια υγρα, ακομα κι αν εχει μονο μια ελαφρα αυξημενη ουρια, ακομα κι οταν κρεατινινη καλιο νατριο ειναι απολυτως φυσιολογικα, ακομα κι οταν το παιδι εχει ουρησει μεσα στην ημερα και εχει ουρα στην κυστη του. Μπερδευτηκα λιγο γιατι τα υγρα που υπολογισαν ηταν λιγο λιγοτερα απο οσα πηρε το παιδι που πεθανε, πως εξηγειται αυτο; Ισως εννοουσαν οτι επρεπε να δοθουν ολα μαζι κι οχι στη διαρκεια του εικοσιτεταωρου, αλλα πάλι αυτο δεν θα προκαλουσε θάνατο απο υπερφορτωση;
Μπα, αυτοί ξέρουν.
Αυτούς θα θαυμαζω κι αυτους θα συμβουλευομαι απο δω και μπρος. Θα ασκώ την ιατρική με βαση τον αριθμό προσελευσεων του ασθενους και τις επιθυμίες των γονιών του, θα κάνω εξετάσεις τουλάχιστον δυο φορές για να εχω δυνατότητα σύγκρισης, μια ακτινογραφία για παν ενδεχόμενο, και οτι αλλο μου ζητηθεί. Αν κάποιος θέλει να εισαχθει στο νοσοκομείο, θα το κάνω για οσο διάστημα ευχαριστεί τον ασθενη και την οικογένεια. Γι αυτο άλλωστε υπάρχουν και τα ράντζα, για την περίπτωση που δεν επαρκούν οι κανονικές κλινες. Βέβαια η τριτη προσέλευση δεν θα επιβάλλει εισαγωγή αλλα διακομιδή στο Ηράκλειο.
Ετσι θα πορεύομαι και δεν χρειάζεται να παρακολουθώ τις εξελιξεις γιατι τα παλια κλασσικα συγγράμματα τα λενε ολα και οι εξελιξεις των τελευταίων 15-20 χρονων (βλέπε ποσοτική crp, strep test) είναι επισφαλείς και με βάζουν σε μπελάδες. Άλλωστε, ήμουν κι εγώ μια ύποπτη…
Είμαι ένοχη. Κι εγω το ίδιο θα έκανα
Ολγα Γραφακου,
Διευθύντρια Παιδιατρικής, Κ.Υ. Σπηλιου
