Σαν σήμερα, το 1955 στην Κύπρο άρχιζε ένας άνισος αγώνας εναντίον των Άγγλων κατακτητών, με σκοπό την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.
Το αίτημα αυτό ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950 με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου, με επικεφαλής την εθναρχούσα εκκλησία, προκειμένου να αποδείξουν στους Άγγλους ότι η Ένωση ήταν καθολικό αίτημα των Ελλήνων της Κύπρου και όχι μόνον ολίγων ταραξιών, όπως έλεγαν. Το 95,7% των κατοίκων του νησιού ψήφισε Ένωση. ”Αξιούμεν Ένωση με την Ελλάδα”. Οι Άγγλοι, αγνόησαν το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας, που ήταν η τελευταία προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης του εθνικού θέματος. Έτσι δεν μοιραστήκαμε, όπως μας υπόσχονταν προ της συμμετοχής μας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ”τα δώρα της νίκης ”. Οι κυβερνήσεις των Αθηνών με προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας του κυπριακού αγώνα, κατέβαλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος στον ΟΗΕ.
Αρχηγός του αγώνα ήταν ο Γεώργιος Γρίβας με το ψευδώνυμο Διγενής απόστρατος Συνταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού. Συγκρότησε την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών – ΕΟΚΑ. To όνομα Διγενής έγινε θρύλος και ταυτίστηκε με το Διγενή Ακρίτα.
Ο λαός λάτρεψε, τραγούδησε και αποθέωσε την ΕΟΚΑ το Διγενή και τα κατορθώματα τους. Ακόμη και όταν έρχονταν οι κακές ειδήσεις για εκτελέσεις αγωνιστών, ο λαός ζούσε σε ένα εθνικό παραλήρημα και πίστευε ότι η ώρα της νίκης είναι πολύ κοντά. Ούτε οι απαγχονισμοί των 9 παλικαριών της ΕΟΚΑ, από τους Καραολή και Δημητρίου ως τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη που ανέβαιναν την αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό ύμνο, ούτε η θυσία των αμέτρητων παλικαριών απ’ άκρου εις άκρο της Κύπρου, λύγισαν τους αγωνιστές και το λαό. Και μετά το ολοκαύτωμα του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου και το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ που φώναξε στους Άγγλους, όταν του ζήτησαν να βγει έξω από το κρησφύγετο του και να παραδοθεί, όλοι πίστεψαν πως βίωναν τον ηρωισμό και το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας
Παρά τις επιτυχίες του τετραετούς αγώνα και τις θυσίες, οι Συμφωνίες της Ζυρίχης – Λονδίνου του 1959, απογοήτευσαν τον Κυπριακό λαό και τον Ελληνισμό, που αρχικά πίστεψε πως και η Ανεξαρτησία, που πρώτη φορά την άκουγαν, τουλάχιστον ως λύση για το εθνικό μας θέμα, ήταν κι αυτή μια ελευθερία. Πολύ γρήγορα όμως διαπίστωσαν τις τραγικές συνέπειες. Η “ειρήνη” και η “ελευθερία” για τα οποία πανηγύριζε ο λαός, αφού του απέκρυψαν τους όρους της Συνθήκης, τρία μόνο χρόνια κράτησαν.
Ακολουθούν οι αναταραχές των Τούρκων αφού, ως ήταν αναμενόμενο, εκμεταλλεύτηκαν τα υπερπρονόμια που τους δόθηκαν με τις συμφωνίες. Οι βομβαρδισμοί το 1964 στην περιοχή Τυλληρίας και η “πράσινη γραμμή”. Και δεν σταμάτησαν εδώ. Σε 14 μόλις χρόνια από της ιδρύσεως του ..Ανεξάρτητου κράτους εισβάλλουν και καταλαμβάνουν το 37% του Κυπριακού εδάφους.
Σήμερα, η παράνομη κατοχή και παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου συνεχίζεται με απειλές, έρευνες και γεωτρήσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, κατά παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.
Στην επιθετική αυτή και παράνομη συμπεριφορά της Τουρκίας χρειάζεται, εκτός από τη διπλωματία και την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου να αντιπαραθέτουμε το πνεύμα της ΕΟΚΑ, που σήμερα τιμούμε και γιορτάζουμε.
Χρυστάλλα Παραγιουδάκη
Πρόεδρος προσωρινού ΔΣ του Συλλόγου Φίλων
Στρατιωτικού Μουσείου Χρωμοναστηρίου
