Το αντεργατικό νομοσχέδιο που σχεδιάζει να ψηφίσει η κυβέρνηση μέσα στον Μάη και που αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα του «Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης», περιέχει μέτρα-κόλαση για τους εργαζόμενους όπως:
- Την κατάργηση του οχτάωρου
- Την θέσπιση του δεκάωρου
- Την πλήρη απελευθέρωση των ατομικών συμβάσεων
- Την απογείωση των υπερωριών
Παράλληλα νομοθετείται η παρέμβαση κυβέρνησης και εργοδοσίας στην λειτουργία των συνδικάτων, ολοκληρώνοντας το χτύπημα στην απεργία που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι στα σκαριά δηλαδή οι αντεργατικές ανατροπές του «αιώνα» όπως δικαιολογημένα τις έχουν χαρακτηρίσει οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους.
Όσα «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» κι αν χρησιμοποιήσουν λοιπόν, για να δρομολογήσουν τον νέο αναπτυξιακό σχεδιασμό του κεφαλαίου, όσα παχιά λόγια κι αν πουν για την «καινοτομία» και την «πράσινη» ανάπτυξη, η αλήθεια δεν κρύβεται με τίποτα: Η ανάκαμψη των κερδών, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων περνάνε μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά είναι βασικό εργαλείο προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Γι’ αυτό φιγουράρει ως το πιο «εμβληματικό» στη λίστα των μεταρρυθμίσεων που θα υποβάλει η κυβέρνηση στην Κομισιόν, προκειμένου να αρχίσουν οι αποταμιεύσεις από το «ευρωπαϊκό» «Ταμείο Ανάκαμψης».
Στην προσπάθειά της μάλιστα να «μασκαρέψει» την αλήθεια, η κυβέρνηση με θράσος φτάνει να δηλώνει πως με αυτό το τερατούργημα δίνει απάντηση από τη σωστή πλευρά στο ερώτημα «πρόοδος ή καθήλωση;». Λέει δηλαδή στους εργαζόμενους:
«Πρόοδος» είναι να δουλεύουν και με τη βούλα 10 ώρες τη μέρα, όπως δηλαδή δούλευαν οι εργαζόμενοι… το 1919, ενώ σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για μείωση του χρόνου εργασίας, για αύξηση του ελεύθερου χρόνου και δημιουργική αξιοποίησή του από τους εργαζόμενους.
«Πρόοδος» είναι να καταργούνται στοιχειώδη δικαιώματα, όπως το 8ωρο, που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με ποταμούς αίματος και το οποίο βέβαια «ξηλώνουν» με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια, με τη γενίκευση της «ευελιξίας» και της δουλειάς – λάστιχο, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, η εργοδοσία.
Την ίδια ώρα που μιλάνε για απογείωση της παραγωγικότητας με την «ψηφιοποίηση της οικονομίας», αυξάνουν το χρόνο της απλήρωτης δουλειάς και ρίχνουν ακόμα πιο κάτω τους μισθούς, βαφτίζοντας «πρόοδο» να δουλεύει ο εργαζόμενος με ατομικές συμβάσεις, έρμαιο στα «θέλω» του αφεντικού του, οι 150 ώρες υπερωριών – ένας εργάσιμος μήνας και παραπάνω… – το χρόνο να μη θεωρούνται υπερεργασία, η «τηλεργασία» να μονιμοποιηθεί για μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και να γενικευτεί με όρους που τσακίζουν τα όρια μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής, οικογενειακής ζωής.
Θεωρούν «πρόοδο» να είναι οι εργαζόμενοι χειροπόδαρα δεμένοι, να μην μπορούν να απεργήσουν και να συνδικαλιστούν, η εργοδοσία και το κράτος να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στη λειτουργία των συνδικάτων, αξιοποιώντας όλους τους τρόπους, ακόμα και τις νέες τεχνολογίες.
Στον αντίποδα, βαφτίζουν «καθήλωση» οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος», οτιδήποτε μπορεί να βάλει προσκόμματα στην κερδοφόρα επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, όπως είναι άλλωστε και ο διακηρυγμένος στόχος του «εθνικού σχεδίου ανάκαμψης» για το κεφάλαιο.
Προπάντων, θεωρούν «καθήλωση» τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, την πάλη για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, για τα δικαιώματα και τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η κυβέρνηση διαλέγει κι εδώ τον ΣΥΡΙΖΑ ως βολικό αντίπαλο για να ενισχύσει ψευτοδιλήμματα και να βάλει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που διευκολύνουν το πέρασμα των νέων αντεργατικών μέτρων και συμβάλλουν συνολικότερα στη θωράκιση της στρατηγικής του κεφαλαίου, την οποία από κοινού υπηρετούν.
Κανείς όμως δεν ξεχνάει ότι η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα στην απεργία, η μείωση του μέσου μισθού, μέσα και από τον νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου για τον κατώτερο μισθό, έχουν τη σφραγίδα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ σήμερα, με την «εποικοδομητική αντιπολίτευση», πλειοδοτεί σε προτάσεις για «συνεννόηση» γύρω από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, όπως είναι η ανάκαμψη, η διαχείριση της πανδημίας με προτεραιότητα την «υγεία» της οικονομίας, η γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μέσα από τη βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή.
Η θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που τα κόμματά του βαφτίζουν «πρόοδο», «καθηλώνει» τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τις μεγάλες σημερινές δυνατότητες για να ζήσουν εκείνοι και οι οικογένειές τους καλύτερα, να καλυφτούν οι ανάγκες, με μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, μείωση του εργάσιμου χρόνου, σύγχρονη Παιδεία και Υγεία. Εκεί πρέπει να στρέψουν τη ματιά τους οι εργαζόμενοι, στον μεγάλο αγώνα για να μην περάσει το αντεργατικό αυτό τερατούργημα.
Νίκος Μανουσάκης,
Περιφερειακός Σύμβουλος
