Ποτέ δεν θα ξεχάσω την μυρωδιά των σχολικών μου χρόνων. Την μυρωδιά των ημερών που άνοιγε το σχολείο. Πάντα ήταν κοντά στα γενέθλια μου. Δεν με ένοιαζε όμως ακόμα και αν έπεφτε την ιδια μέρα. Το άνοιγμα του σχολείου, έχει το άρωμα του σε ένα από τα γυάλινα μπουκαλάκια στο ράφι της ζωής μου.
Αυτές οι γομολάστιχες οι χρωματιστές,που δεν σου κρύβω, τις δάγκωνα μερικές φορές για να δω αν έχουν και γεύση. Μάταια. Ηταν πικρές και στυφές. Λάστιχο, βλέπεις. Η μυρωδιά από τις αυτοκόλλητες ζελατίνες, που έντυνα όλα μου τα βιβλία, για να μην φθαρούν. Το φρεσκοξυσμένο μολύβι. Το μπλε κόκκινο μπικ στυλό. Η κόλλα στικ ούχου.
Τα θυμάμαι όλα. Ξαναγίνομαι μια Γιαδικιάρογλου που μιλάει στην Πετροβασίλη και ο καθηγητης τους φωνάζει “Σιωπή!”.
Πόσο νοσταλγία!!!
Πόσα αρώματα αγαπημένα… Κάθε τέτοια εποχή ανοίγω το μπουκαλάκι αυτό λοιπόν. Παίρνω μια σταγόνα, την χαρίζω στους καρπούς των χεριών μου και το μυρίζω μέχρι να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Που για μένα έχει σταματήσει εδώ και 24 χρόνια…
Καλή χρονιά σε όλα τα παιδιά …Ζηλεύω.
#Εύας_θοτς
