Γλυκά. Αρώματα κανέλας, βανίλιας, πορτοκαλιού. Μέλι και καρύδια. Μελομακάρονα. Άχνη και ανθόνερο. Κουραμπιέδες. Και τα δυο της θείας Ειρήνης. 40 χρόνια κυριολεκτικά. Δέντρο στολισμένο με όνειρα. Φωτάκια που αναβοσβήνουν μαζί με τις σκέψεις μου, κάθε βραδυ στον καναπέ.
Γκι στην πόρτα ψηλά για να φιληθώ με παιδαρά, όπως στις ταινίες. Ποτέ δεν έγινε, δεν ζω στην Νέα Υόρκη. Μόνος στο σπίτι ξανά στην τηλεόραση ε,και; το λατρεύουμε. Ποστάρισμα του “Last Christmas” των Wham για άλλη μια φορά, παρόλο που εμείς το είχαμε ακούσει πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια…
Αγάπη. Αναμνήσεις από παιδική ηλικία. Έλλειψη μπαμπά μου και γιαγιάς μου, που τα Χριστούγεννα πονάει πιότερο κάθε χρόνο. Αγκαλιές με Μιχαλάκη. Αστραπές στα μάτια του όταν θα δει τα δώρα που θα του φέρει ο Άγιο. Έρωτας για την παιδική αθωότητα που εγώ έχω χάσει. Απρόσμενες ευχές από ξεχασμένους φίλους. Ευχές αληθινές. Συναισθήματα όσα χωράνε σε ένα μπουκαλάκι χρυσόσκονη χωρισμένα κόκο, κόκο. Χαμόγελο. Δώρα υλικά, αλλά και ψυχικά. Ο αέρας, σαν να έχει ντοπαριστεί με εσάνς ναρκωτικού από κρίστμας σπίριτ. Το πνεύμα των εορτών δεν είναι μύθος. Σκίρτημα και αναμονή. Έτσι για αλλαγή. Γιατί ήρθε ο Δεκέμβρης. Και για μένα, είναι όλα αυτά. Γιατί αν το πιστέψεις, θα το νιώσεις και εσύ το πνεύμα των Χριστουγέννων. Εδώ, άλλαξε τον Σκρουτζ, εσένα δεν θα αλλάξει; Απλά πίστεψε το. Νιώσε το. Καλό μήνα.
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=E8gmARGvPlI[/youtube]
#Εύας_θοτς
