Εκατομμύρια παντού γύρω μου. Πρώτον, τα εκατομμύρια του τζόκερ. Δεκαεφτά. Ζεστά εκατομμυριόπουλα. Τρέχει όλη η Ελλάδα, ενισχύει τον ΟΠΑΠ και στο τέλος εννοείται μένουν όλοι με το …χαρτί στο χέρι.
“Ρε πούστη μου όλουςτους κοντινούς αριθμους εχω”. Ναι ρε φιλε. Και εσυ οπως και όλοι. Το θέμα είναι να έχεις “αυτούς” ακριβως τους αριθμούς. Δεν θα τους πετυχεις, άστο. Και μην μου πεις το “Και αν σου κάτσει; “Εδω ρε φιλε ,δεν σου κάθεται η Κιτσα απο τα Περβολια. Θα σου κατσει το Τζόκερ”;
Αφηνω αυτα τα μύρια και εχω τα άλλα παντού. Τα μυρια του Τσικόγια. Πρώτη φορά ακούσαμε και αυτο το όνομα τωρα. Εδω ζούσε αυτος; Ναι. Και ηταν ζαμπλουτος. Και εν ζωή, να φανταστω δεν στηριξε και επιχειρηση στην πόλη του, ζούσε φειδωλά και μακρυα απο κοσμικοτητες. Και επειδή δεν τα πήρε όλα τα πλουτη του τελικά μαζί του, τα άφησε στην εκκλησία. Οκ. Και; Από πιτα που δεν τρώω, τι με μέλει…
Τι με νοιάζει εμένα τι θα τα κάνει όποιος τα ξεκοκαλίσει; Δυστυχως δεν γνωριζα τον κυριο Τσικόγια, θεος σχωρεστον. Πάντως στον Παράδεισο, δεν πας νομίζω Α’θέση αν πληρώσεις ακριβα το εισιτήριο. Ο νοών νοήτω.
Εκατομμύρια από δω, εκατομμύρια από κει, εγώ το μονο που μου θυμιζει η λέξη ειναι το τραγούδι της Αννούλας της Βίσση: “Εκατομμύρια φορές και αν προσπαθήσεις, αυτό που ζήσαμε, δεν θα το ξαναζήσεις”, ρίξε και μια στροφή και πέσε για ύπνο ήσυχος φίλε.
Αντε, όνειρα γλυκά με εκατομμύρια καρδούλες.
#Εύας_θοτς
