Διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και …ευτυχώς. Ευτυχώς που μεγάλωσα στην δεκαετία του ’80. Ενηλικιωθηκα το ’90. Έζησα τα καλύτερα μου και συνεχίζω στο 2000.
Ευτυχώς που εζησα την εποχή που δεν υπηρχαν κινητά τηλέφωνα. Φεισμπουκ, σου πα, μου πες και άλλες τέτοιες εθιστικές παπαριές. Ναι παπαριές. Και,ναι. Πέρα για πέρα “εθιστικές”. Εκλεισα τα πάντα χτες. Ινστα , φεισμπουκ , μεσεντζερ. Πριν κλεισει ενα εικοσιτετράωρο, δεν αντεξα. Τα ξανα -άνοιξα. Και δεν ειναι οτι δεν εμαθα τιποτα για το Παρισι στην ωρα του. Ειναι που μου ελειπε να σπαταλω εδω ασκοπα τον χρονο μου. Σε ανουσιες κουβέντες . Σε μηχανικά λάικ. Σε θέα ημιγυμνων φωτο κοριτσιων. Σε φωτο απο υπερεγώ αγοριών.
Και γιατι παλι εδω εισαι μαντάμ; Αυτο να μου πεις. Είπαμε ειμαι εθισμένη. Έρμαιο στην κατάντια της εποχής. Μολις ξυπνήσω, πριν κοιμηθώ, οταν τρώω, οταν ειμαι με φιλους, οταν πινω ποτό. Ενα πέρασμα στο φεισμπουκ, θα το κάνω.Οπως και εσυ και εσυ και εσυ. Οπως ολοι εσεις. Τελικά, εχω παρέα στην βλακεία. Οπως ειπε και ενας φιλος μου προχτες “Εύα μου, θα πάμε στην κόλαση. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός οτι θα σε έχω παρέα”.
Άντε καλο Σαββατόβραδο.
#Εύας_θοτς
