Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο.
-Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι όλα τότε ξεκίνησαν από αγανακτισμένους φοιτητές. Κάποιοι σήμερα ίσως τους αποκαλούσαν και “κωλόπαιδα”. Η Δικτατορία, τους έπνιγε και έκαναν την κατάληψη τους. Μία κατάληψη ήταν, που κατέληξε σε ηρωική πράξη.
Μία κατάληψη, που κατέληξε σε θάνατο. Πού να περίμεναν οι μανάδες κάποιων τότε, την ώρα που έφευγαν από το σπίτι, φορώντας το ζιβάγκο τους, το κοτλέ σακάκι και χτενίζοντας την φαβορίτα, ότι δεν θα θα ξαναγυρνούσαν ποτέ πίσω; Οι μάνες των νεκρών. Αυτές θέλω να μνημονεύσω σήμερα. Ποιος σκέφτεται την μάνα που περήφανη, ναι μεν, μάνα με θαμμένο παιδί δε.
Διότι ακόμα και ο ήρωας έχει μία μάνα. Που θα τον κλαίει μέχρι να πεθάνει. Και κανένα μετάλλιο, κανένα κατόρθωμα, κανένα αποτέλεσμα δημοκρατίας, δεν είναι καλύτερο από την ζωή του μωρού της. Του 19 χρονου μπέμπη της. Μάνα, Εδώ Πολυτεχνείο. Μάνα, Εδώ Πολυτεχνείο. 40 χρόνια μετά, ας σκεφτούμε όλοι τις μάνες που έθαψαν τα παιδιά τους στο όνομα μιας δημοκρατίας που σήμερα ουσιαστικά δεν υπάρχει. Ας σιγήσουμε ένα λεπτό, για τις μάνες αυτές.
#Εύας_θοτς
